Βιβλιογραφία : σ. 79 - 87
87 σ.
Ovarian tumors are regarded as the deadliest tumors among all gynecologic tumors. Ovarian cancer is recognized as a global problem which has no effective screening policy and it is typically diagnosed at an already advance stage which complicates therapeutic interventions. Advanced‐stages of Ovarian tumors are characterized by low rates of overall survival and high mortality despite the extensive research in the field. Recent genetic and molecular evidence has revolutionized the research field of ovarian tumors. Progress has been made in cloning and molecular characterization of genes which are linked to a high risk of ovarian cancer (notable examples include BRCA1 and BRCA2) as well as cellular pathways which holds promise for advanced screening of individuals with genetic predisposition of developing the disease and for the development of therapeutic intervention strategies. It is now generally accepted by experts in the field that the term ovarian cancer is an umbrella term for a highly heterogeneous group of diseases. Based on histopathological evidence and genetic aberrations, ovarian tumors are not a single disease but they are divided into various subtypes (at least five different histological subtypes including high-grade serous carcinomas, endometrioid carcinomas, clear cell carcinomas, mucinous carcinomas, and low grade serous carcinomas) which account for the vast majority of the cases. These subtypes should be considered as distinct diseases based on differences in prognostic factors, epidemiological profile and genetic risk factors, molecular pathways involved in oncogenesis, patterns of spread and response to management protocols. Each subtype is characterized by different clearly identifiable genetic risk factors, cellular origin, molecular background, clinical features and treatment options.
Scientific breakthroughs during the previous decade unlock the potential of prevention and management of ovarian cancer in the near future. The current understanding of the cellular etiology, genetic background and molecular pathophysiology of ovarian tumors opens new horizons for disease management. The aim of this review is to summarize recent scientific breakthroughs in the field and to emphasize the importance of recent genetic studies as a potential source of information for advanced management options in order to improve the life expectancy and quality of life for women with known genetic mutations and to reduce the burden of ovarian cancer. This review summarizes recent advances in the molecular pathology which have greatly improved our understanding of the biology of ovarian carcinoma and are also relevant to patient management.
Οι όγκοι των ωοθηκών θεωρούνται ως οι πιο θανατηφόροι όγκοι μεταξύ όλων των γυναικολογικών όγκων. Ο καρκίνος των ωοθηκών αναγνωρίζεται ως παγκόσμιο πρόβλημα που δεν έχει αποτελεσματική πολιτική προ συμπτωματικού ελέγχου και συνήθως διαγιγνώσκεται σε ήδη προχωρημένο στάδιο, γεγονός που περιπλέκει τις θεραπευτικές παρεμβάσεις. Τα προχωρημένα στάδια των όγκων των ωοθηκών χαρακτηρίζονται από χαμηλά ποσοστά συνολικής επιβίωσης και υψηλή θνησιμότητα παρά την εκτεταμένη έρευνα. Πρόσφατα γενετικά και μοριακά στοιχεία έχουν φέρει επανάσταση στο ερευνητικό πεδίο των όγκων των ωοθηκών. Έχει σημειωθεί πρόοδος στην κλωνοποίηση και τον μοριακό χαρακτηρισμό γονιδίων που συνδέονται με υψηλό κίνδυνο καρκίνου των ωοθηκών ( παραδείγματα περιλαμβάνουν τα BRCA1 και BRCA2) καθώς και κυτταρικές οδούς που υπόσχονται προχωρημένο έλεγχο ατόμων με γενετική προδιάθεση ανάπτυξης της νόσου. Είναι πλέον γενικά αποδεκτό από τους ειδικούς ότι ο όρος καρκίνος των ωοθηκών είναι ένας όρος-ομπρέλα για μια εξαιρετικά ετερογενή ομάδα ασθενειών. Με βάση ιστοπαθολογικά στοιχεία και γενετικές ανωμαλίες, οι όγκοι των ωοθηκών δεν είναι μια ενιαία ασθένεια, αλλά χωρίζονται σε διάφορους υπότυπους (τουλάχιστον πέντε διαφορετικούς ιστολογικούς υπότυπους συμπεριλαμβανομένων των υψηλού βαθμού ορωδών καρκινωμάτων, ενδομητριοειδών καρκινωμάτων, καρκινωμάτων διαυγών κυττάρων, βλεννογόνων καρκινωμάτων και χαμηλού βαθμού ορωδών καρκινωμάτων) που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων. Αυτοί οι υποτύποι πρέπει να θεωρούνται ως διακριτές ασθένειες με βάση τις διαφορές στους προγνωστικούς παράγοντες, το επιδημιολογικό προφίλ και τους γενετικούς παράγοντες κινδύνου, τις μοριακές οδούς που εμπλέκονται στην ογκογένεση, τα πρότυπα εξάπλωσης και την απόκριση στα πρωτόκολλα διαχείρισης. Κάθε υπότυπος χαρακτηρίζεται από διαφορετικούς σαφώς αναγνωρίσιμους γενετικούς παράγοντες κινδύνου, κυτταρική προέλευση, μοριακό υπόβαθρο, κλινικά χαρακτηριστικά και θεραπευτικές επιλογές.
Επιστημονικές ανακαλύψεις την προηγούμενη δεκαετία ξεκλειδώνουν τις δυνατότητες πρόληψης και διαχείρισης του καρκίνου των ωοθηκών στο εγγύς μέλλον. Η τρέχουσα κατανόηση της κυτταρικής αιτιολογίας, του γενετικού υποβάθρου και της μοριακής παθοφυσιολογίας των όγκων των ωοθηκών ανοίγει νέους ορίζοντες για τη διαχείριση της νόσου. Ο στόχος αυτής της ανασκόπησης είναι να συνοψίσει τις πρόσφατες επιστημονικές ανακαλύψεις στο πεδίο και να τονίσει τη σημασία των πρόσφατων γενετικών μελετών ως πιθανής πηγής πληροφοριών για προηγμένες επιλογές διαχείρισης, προκειμένου να βελτιωθεί το προσδόκιμο και η ποιότητα ζωής
για τις γυναίκες με γνωστές γενετικές μεταλλάξεις και να μειωθεί το αντίκτυπο του καρκίνου των ωοθηκών. Αυτή η ανασκόπηση συνοψίζει τις πρόσφατες εξελίξεις στη μοριακή παθολογία που έχουν
βελτιώσει σημαντικά την κατανόησή μας για τη βιολογία του καρκινώματος των ωοθηκών και σχετίζονται με τη διαχείριση ασθενών.
Democritus University of Thrace
