Στο άρθρο μελετώνται τρεις ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες της δεκαετίας του 1960: Η Αθήνα τη Νύχτα (1962), Νυχτοπερπατήματα (1964) και H Αθήνα Μετά Τα Μεσάνυχτα (1968). Στα τρία φιλμ, τα οποία συγκροτούν ένα νέο υπό-είδος, την «ταινία θεάματος», προβάλλεται το αθηναϊκό nightlife, μέσα από μια σπονδυλωτή ημιντοκιμαντερίστικη μορφή, με πλάνα νυχτερινών κέντρων και δραματοποιημένα σκετς τα οποία συνέχονται μεταξύ τους μέσω του voice-over. Χάρη στη διάδραση ανάμεσα στη λόγια και τη λαϊκή κουλτούρα, την παράδοση και τις δυτικότροπες επιδράσεις, καθώς και τον συντηρητικό και προοδευτικό λόγο, στις ταινίες αποτυπώνεται η ουτοπία της δεκαετίας του 1960. Η ουτοπία αυτή αναδύεται δύσκολα και σταδιακά, μέσα από τον εκδημοκρατισμό της κοινωνικοπολιτικής ζωής και από την επίδραση των δυτικών long sixties, στην κουλτούρα, στα ήθη και στην καθημερινή ζωή, αλλά τελικά περιχαρακώνεται εντός της ιδεολογικής ηγεμονίας της Δικτατορίας. Οι συγκεκριμένες τρεις ταινίες θεάματος σκιαγραφούν τη διαμόρφωση αλλά και τα όρια της ουτοπίας των ελληνικών long sixties.
(EL)
In this article three Greek films of the 1960s are studied: Athens by Night (1962), Night Walks (1964) and Athens After Midnight (1968). In these three movies, which form a new sub-genre, the «spectacle film», the Athenian nightlife is presented through an anthology semi-documentary form, with nightclub shots and fiction episodes which are interconnected through voiceover. By an interaction between high and popular culture, tradition and Western influences and the relation between a conservative and a progressive discourse, the films capture the utopia of the 1960s. This utopia emerged gradually and with difficulties, through the democratization of socio-political life and the influence of western long sixties, on culture, mentality and daily life, but it was finally entrenched within the ideological hegemony of the Dictatorship. These three spectacle films depict the formation and also the limits of the Greek long sixties utopia.
(EN)