Η ιστορικότητα της «φύσης», ενδεχομένως και των «νόμων» της, έχει ήδη αποτελέσει ένα πεδίο τριβής ανάμεσα σε διαφορετικές φιλοσοφικές δοξασίες. Τα ιστορικά άκρα αυτής της διαμάχης σταδιακά μεταβάλλονται ή εμπλουτίζονται, πάντως το ένα καταλαμβάνεται από θέσεις που θεωρούν τη φύση είτε ουσιωδώς αναλλοίωτη είτε ως έννοια κειμένη εκτός των κατηγοριών της ιστορίας («μονάχα ο υπάρχων άνθρωπος είναι ιστορικός. Η φύση δεν έχει ιστορία», ενώ
το άλλο αντιπροσωπεύεται από θέσεις που, δίνοντας έμφαση στην ανθρώπινη δραστηριότητα, θεωρούν ότι ο άνθρωπος «οικειοποιούμενος», τρόπον τινά, την φύση, την σύρει εντός του πλαισίου της ιστορίας. Μπορούμε να θέσουμε άλλο ένα δίπολο, ανάμεσα σε ένα αναγωγιστικό και ένα τελεολογικό πόλο και να
επιχειρήσουμε συσχετίσεις με το προηγούμενο, καθώς το δεύτερο δεν είναι απλό παράγωγο του πρώτου. Αλλά επί του προκειμένου, ας επικεντρωθούμε στο πρώτο των διπόλων). Ο Ευθύμης Παπαδημητρίου χρησιμοποιεί τον όρο «ιστορικοποίηση της φυσικής πραγματικότητας», σημειώνοντας πως, «στα πλαίσια αυτής της προσέγγισης ο άνθρωπος παραμένει με τη δράση του μέρος της φύσης (ας σημειωθεί πως στη συνέχεια τροποποιεί και εξειδικεύει την πρόταση ως «ο άνθρωπος με το σώμα του αποτελεί μέρος της φύσης»), και η σχέση του προς τον φυσικό του προσδιορισμό και τη μη ανθρώπινη φύση εντάσσεται στην ολότητα της φύσης με την οποία όμως διατηρεί μια εσωτερική και μια εξωτερική σχέση».
(EL)
