Για τη θεραπευτική αντιμετώπιση της λεϊσμανίωσης του σκύλου χρησιμοποιούνται η αντιμονιοΰχος μεγλουμίνη, η αλλοπουρινολη, η παρομομυκίνη (αμινοσιδίνη) και η αμφοτερικίνη Β. Με μόνη εξαίρεση την αντιμονιοΰχο μεγλουμίνη όπου έγιναν φαρμακοκινητικές μελέτες(75 mg/Kg ΣΒ κάθε 12 ώρες, υποδόρια), τα δοσολογικά σχήματαγια την αλλοπουρινολη (10-20 mg/Kg ΣΒ κάθε 12 ώρες,από το στόμα), την παρομομυκίνη (5-10 mg/Kg ΣΒ κάθε12 ώρες, ενδομυϊκά ή υποδόρια) και την αμφοτερικίνη Β(0,5-0,8 mg/Kg ΣΒ, 2-3 φορές την εβδομάδα, μέχρι την ολικήδόση των 8-15 mg/Kg ΣΒ, ενδοφλέβια) βασίζονται στηνκλινική εμπειρία. Οι παρενέργειες από τη χορήγηση των δυο πρώτων φαρμάκων είναι σχετικά σπάνιες και ήπιες. Αντίθετα, η θεραπεία με παρομομυκίνη (ωτοτοξική, νεφροτοξική) και με αμφοτερικίνη Β (νεφροτοξική) μπορεί να συνοδεύεται από βαριές και επικίνδυνες για τη ζωή του ζώου παρενέργειες. Αν και με τα παραπάνω φάρμακα επιτυγχάνεται η κλινική ίαση στα περισσότερα ζώα και μειώνεται,χωρίς όμως να εξαφανίζεται, ο κίνδυνος μετάδοσης της Leishmania spp. στους φλεβοτόμους, η εξουδετέρωση του παρασίτου τις περισσότερες φορές δεν επιτυγχάνεται. Η μακροχρόνια θεραπεία με αλλοπουρινολη σε συνδυασμό με αντιμονιοΰχο μεγλουμίνη, σε κύκλους των 20-30 ημερών, θεωρείται το αποτελεσματικότερο και το λιγότερο τοξικό θεραπευτικό σχήμα. Η επανειλημμένη χρησιμοποίηση της αντιμονιοΰχου μεγλουμίνης συντελεί στην ανάπτυξη ανθεκτικών στελεχών του παρασίτου απέναντι στο φάρμακο αυτό. Η θεραπεία θεωρείται οριστική μόνο όταν το αποτέλεσμα της δοκιμής PCR στο μυελό των οστών είναι αρνητικόσε δυο διαδοχικές εξετάσεις, σε διάστημα 6 μηνών η μία από την άλλη. Η χρησιμοποίηση των κυτταροκινών INF-γ, IL-2,IL-12, που απελευθερώνονται από τα ενεργοποιημένα Th-1 λεμφοκύτταρα, ενδέχεται στο μέλλον να αυξήσει τις πιθανότητες για οριστική ίαση.
(EL)
The drugs, currently recommended in the treatment of canine leishmaniosis, include meglumine antimonate, allopurinol, paromomycin (aminosidine) and amphotericin B. With the exception of meglumine antimonate, where an optimal dosage has been established (75 mg/Kg BW, every 12 hours, SC), that of allopurinol (10-20 mg/Kg, BW BID, per os), paromomycin (5-10 mg/Kg BW BID, SC or IM) and amphotericin Β (0,5-0.8 mg/Kg BW, 2-3 times weekly, IV, up to a total dose of 8-15 mg/Kg BW), still remains empirical. Although the side effects are relatively few and harmless with the use of meglumine antimonate and allopurinol, they are often life-threatening with paromomycin (ototoxic, nephrotoxic) or amphotericin Β(nephrotoxic). Although the current antileishmanial medications result in the clinical cure of the affected animals and may decrease the contamination potential of sandflies, a parasitological cure is not but occasionally achieved. Therefore, prolonged administration of allopurinol, with or without the intermittent use of meglumine antimonate, is recommended in an attempt to avoid clinical flare-ups. However, repeated cycles of treatment with meglumine antimonate may lead to the emergence of resistant Leishmania spp clones. Withdrawal of medication is justified only when two PCR tests, done on bone marrow samples, 6-months apart, are negative. In the future, the use of cytokines produced by activated Th-1 cells (INF-γ, IL-2, IL-12), may resolve the controversial issue of permanent cure in the dog.
(EN)
