As previous research has called into question the ability of individuals to recognize unfamiliar faces successfully, in this research we examine, whether the performance of working memory for recognizing unfamiliar faces appears improved, when stimuli during the coding phase are multisensory. The task that the participants have to fulfill, is to recognize faces, as to their identity, not taking into consideration the rest of the elements that accompany them. We use faces unknown to the participants, which have specific emotional expressions and a specific gaze direction. By combining them with congruent or incongruent auditory stimuli of human voice (emotional utterances), we focus on whether and how, multisensory integration between them improves mnemonic performance in recognition. We expect faster and more accurate responses when the target face is the one that, as a stimulus face, was semantically in agreement with the sound heard by the participant at the given time, considering that the richer the information in terms of modality, the better the recall will be. In addition, we assume that we will receive better responses in identifying angry faces that appeared with a straight gaze in the coding phase, whereas instead, for happy and fearful faces, the responses will be better when they gazed elsewhere. The results we received did not indicate statistically significant differences for our cases. There was not a significant interaction between facial expression and gaze direction, and until further investigation on the role of multisensory integration on working memory is conducted, we must admit that sound congruency does not appear to have a main effect on the recognition of unfamiliar faces.
Καθώς προηγούμενες έρευνες έχουν θέσει υπό αμφισβήτηση την ικανότητα των ατόμων να αναγνωρίζουν άγνωστα πρόσωπα με επιτυχία, στην παρούσα έρευνα εξετάζουμε, αν η επίδοση της μνήμης εργασίας για την αναγνώριση άγνωστων προσώπων εμφανίζεται βελτιωμένη, όταν τα ερεθίσματα κατά τη φάση κωδικοποίησης είναι πολυαισθητηριακά. Το έργο των συμμετεχόντων είναι να αναγνωρίζουν κάθε φορά ένα πρόσωπο, ως προς την ταυτότητά του, αδιαφορώντας για τα λοιπά στοιχεία που το συνοδεύουν. Χρησιμοποιούμε πρόσωπα άγνωστα για τους συμμετέχοντες, που διαθέτουν συγκεκριμένες συναισθηματικές εκφράσεις και συγκεκριμένη κατεύθυνση βλέμματος. Συνδυάζοντάς τα με σύμφωνα ή ασύμφωνα ακουστικά ερεθίσματα ανθρώπινης φωνής (συγκινησιακές εκφωνήσεις), επικεντρώνουμε το ενδιαφέρον μας στο αν και πώς, η πολυαισθητηριακή ενοποίηση μεταξύ αυτών βελτιώνει τη μνημονική επίδοση στην αναγνώριση. Αναμένουμε ταχύτερες και πιο ακριβείς αποκρίσεις, όταν το πρόσωπο- στόχος είναι αυτό που, ως πρόσωπο-ερέθισμα, συμφωνούσε σημασιολογικά με τον ήχο που άκουσε ο συμμετέχων τη δεδομένη στιγμή, θεωρώντας, ότι όσο πιο πλούσια είναι μία πληροφορία από άποψη τροπικότητας, τόσο καλύτερη θα είναι η ανάκλησή της. Επιπλέον, υποθέτουμε ότι θα λάβουμε καλύτερες αποκρίσεις για την αναγνώριση θυμωμένων προσώπων που εμφανίστηκαν στη φάση κωδικοποίησης με ευθύ βλέμμα, ενώ αντίθετα, για τα χαρούμενα και για τα φοβισμένα πρόσωπα-ερεθίσματα, οι απαντήσεις θα είναι καλύτερες, όταν στη φάση κωδικοποίησης αυτά κοίταζαν κάπου αλλού. Τα αποτελέσματα που λάβαμε δεν υπέδειξαν στατιστικά σημαντικές διαφορές για τις υποθέσεις μας. Δεν εμφανίστηκε αλληλεπίδραση της έκφρασης του προσώπου και της κατεύθυνσης βλέμματος, ενώ, μέχρι να διερευνηθεί περαιτέρω το φαινόμενο που εξετάσαμε, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι ο παράγοντας της ταυτοσημίας ήχου δε φαίνεται να έχει ανεξάρτητη επίδραση στην αναγνώριση άγνωστων προσώπων, όταν εμπλέκεται η μνήμη εργασίας.
Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τμήμα Ψυχολογίας, ΠΜΣ, κατεύθυνση Εφαρμοσμένη Γνωστική και Αναπτυξιακή Ψυχολογία, 2020
Βιβλιογραφία: σ. 30-33
Panteion University
