Η δημιουργικότητα και η καινοτομία αποτελούν πράγματι προϋποθέσεις της τεχνολογικής και συνακόλουθα της οικονομικής ανάπτυξης μιας κοινωνίας. Γι αυτό και η διαρκής κατάκτηση της γνώσης κατέληξε να είναι ο κρυφός και φανερός στόχος της εκπαίδευσης του πολίτη. Με έκπληξη, όμως, η εκπαιδευτική κοινότητα συνειδητοποίησε ότι η συσσώρευση γνώσεων, η μονόδρομη μεταφορά πληροφοριών, και η διαρκής αναζήτηση συστημάτων μέτρησης και αξιολόγησης της γνώσης που είχε αφομοιωθεί, μας οδηγούσε σε αντίθετα αποτελέσματα: μείωνε συστηματικά την ποιότητα της πληροφορίας, κατακερμάτιζε το όλο σε χωρίς συνοχή μέρη, μείωνε την πρωτοβουλία, υποτιμούσε την αξία της κοινής λογικής, και ασφαλέστατα εμπόδιζε την ανάπτυξη της δημιουργικότητας. Γι' αυτό και η αναζήτηση της καινοτομίας αποτελεί ακόμα ευσεβή πόθο.