Leverage can be perceived as the operation of borrowed funds, in a way that allows a financial institution to increase profits of a position or an investment, in levels higher from a direct investment of its own funds. It consists a basic feature of the bank’s role at financial-credit intermediation and maturity transformation. High levels of leverage tend to expand the asset size of a bank, leading at the same time to an increasing performance. Bank capital requirements play a key role for regulatory agencies, due to the fact that the bank capital serves not only as a discipline and monitoring mechanism, but as a ‘pillow’ for loss absorbing and risk adverting. The recession of 2008, extend through the transmitting channels of the financial sector, to every aspect of the global economy, influencing of course our country and its banking system. Some of her main causes are located at the false structure of capital of the credit institutions and their excessive leverage. The Basel III accord developed in order to raise the toughness of the banking institutions and set up boundaries on risk exposure.
The purpose of the master thesis is to analyze the relationship between leverage, profitability and growth of the banking sector, reviewing leverage’s contribution to the recent financial crisis. Statistical data, studies and articles are presented, examining the bank capital, the Basel III regime, and leverage as growth tool of the banks and as means of excessive risk taking. Moreover it focuses on their connection, with the status of the four Greek systemic banks from the entry of our country to the Eurozone, until the burst of the global crisis.
Περιέχει πίνακες και διαγράμματα.
Η μόχλευση γίνεται αντιληπτή ως η διαχείριση δανεισμένων κεφαλαίων με τέτοιο τρόπο, που να επιτρέπει ένα χρηματοπιστωτικό ίδρυμα να προσκομίσει κέρδη έναντι μιας θέσης ή μιας επένδυσης, σε επίπεδα υψηλότερα από ότι μιας απευθείας επένδυση των Ιδίων Κεφαλαίων. Αποτελεί ένα αναπόσπαστο χαρακτηριστικό του ρόλου των τραπεζών στην χρηματοπιστωτική διαμεσολάβηση και στον μετασχηματισμό της ληκτότητας. Τα υψηλά επίπεδα μόχλευσης δύναται να επεκτείνουν το μέγεθος Ενεργητικού μιας τράπεζας, αυξάνοντας παράλληλα και την απόδοση του. Οι τραπεζικές κεφαλαιακές απαιτήσεις αποτελούν εφόδιο-κλειδί των εποπτικών αρχών, καθώς το τραπεζικό κεφάλαιο εξυπηρετεί σαν μηχανισμός πειθαρχίας και ελέγχου, απορρόφησης ζημιών και αποτροπής του ανεπιθύμητου κινδύνου. Η Ύφεση του 2008, μέσω των καναλιών μετάδοσης του χρηματοπιστωτικού τομέα, επεκτάθηκε σε ολόκληρο το φάσμα της παγκόσμιας οικονομίας, επηρεάζοντας εν τέλει και την χώρα μας και το τραπεζικό της σύστημα. Από τα κύρια αίτια της αναφέρονται η εσφαλμένη διάρθρωση του κεφαλαίου των πιστωτικών ιδρυμάτων και η υψηλή τους μόχλευση. Η συνθήκη της Βασιλείας III θεσπίστηκε με σκοπό να θωρακίσει και να αποτρέψει το τραπεζικό σύστημα, από την ανάληψη υπερβολικού κινδύνου.
Σκοπός της εργασίας αυτής είναι να συσχετίσει την έννοια της μόχλευσης με την κερδοφορία και την ανάπτυξη του τραπεζικού τομέα και να αποτυπώσει την συνεισφορά της στην χρηματοοικονομική κρίση. Παρουσιάζονται ενδεικτικά στατιστικά στοιχεία, μελέτες και άρθρα αναλύοντας το τραπεζικό κεφάλαιο, την συνθήκη της Βασιλείας III, την μόχλευση ως εργαλείο ανάπτυξης των τραπεζών αλλά και μέσο ανάληψης μη θεμιτού και αχειραγώγητου κινδύνου, καθώς και τη σύνδεση των παραπάνω με την εικόνα των τεσσάρων εγχώριων συστημικών τραπεζών από την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωζώνη μέχρι τα πρόθυρα της κρίσης.
