In the current paper we got engaged with the lesson of Ancient Greek Language in High School. The lesson of Ancient Greek Language has especially symbolic and essential position in Greek educational system, fact which proved by the big controversy raised each time there is an attempt for review and change, in linguistic and educational circles, but also via the media and social nets, in the whole society. Using as a method approach the Discourse Analysis and the Critical Discourse Analysis of Fairclough, we tried to research mainly the Curricula, on account of their determinant role in the educational procedure, and some of the activities (exercises) that are proposed in them and in the school textbooks for students, in order to elicit the literacies which are explicitly or implicitly adopted in these specific “texts”, as well as the ideological background and the linguistic-structural concepts underlying the adoption of specific literacy practices. The results of our study have shown that the autonomous literacy model is adopted in the teaching of Ancient Greek Language and that the initial objective, which was to improve the use of modern Greek (objective entailed in the framework of functional literacy mainly) and which was set when the course was reintroduced for High School in 1992, is not actually achieved. The instruction of ancient Greek language is principally proved to be a part of the cultural literacy, as long as the ancient language “is taught” imbued with language and ideological biases, so as to certify our connection to ancient “glorious” past and thus strengthen a particular version of our national identity, the one that mainly gains national and international recognition and prestige from classical antiquity.
1 σχήμα (σελ.50)
Στην παρούσα εργασία ασχοληθήκαμε με το μάθημα της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας στο Γυμνάσιο. Το μάθημα της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας έχει μία ιδιαίτερα συμβολική και ουσιαστική θέση στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, γεγονός που αποδεικνύεται από τις έντονες αντιπαραθέσεις που προκαλεί κάθε προσπάθεια για αναθεώρηση και αλλαγή του μαθήματος, τόσο στους φιλολογικούς-γλωσσολογικούς και εκπαιδευτικούς κύκλους, αλλά και, μέσω των ΜΜΕ και των κοινωνικών δικτύων, σε όλη την κοινωνία. Χρησιμοποιώντας ως μεθοδολογική προσέγγιση την Ανάλυση Λόγου και την Κριτική Ανάλυση Λόγου του Fairclough προσπαθήσαμε να διερευνήσουμε κυρίως τα Προγράμματα Σπουδών, λόγω του καθοριστικού τους ρόλου στην εκπαιδευτική διαδικασία, και κάποιες από τις δραστηριότητες (ασκήσεις) που προτείνονται σε αυτά και στα σχολικά εγχειρίδια να δοθούν στους μαθητές, προκειμένου να αναδείξουμε τους γραμματισμούς που υιοθετούνται με σαφή ή υπόρρητο τρόπο στα συγκεκριμένα «κείμενα», καθώς και το ιδεολογικό υπόβαθρο και τις γλωσσοδιδακτικές αντιλήψεις που διέπουν την υιοθέτηση συγκεκριμένων πρακτικών γραμματισμού. Τα αποτελέσματα της διερεύνησής μας έδειξαν ότι στο μάθημα της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας υιοθετείται το αυτόνομο μοντέλο γραμματισμού και ότι ο αρχικός στόχος της επαναφοράς του μαθήματος στο Γυμνάσιο το 1992, δηλαδή η βελτίωση της χρήσης της νέας ελληνικής (στόχος που εμπίπτει στο πλαίσιο του λειτουργικού κυρίως γραμματισμού), δεν φαίνεται να υλοποιείται. Η διδασκαλία του μαθήματος αποδεικνύεται κατεξοχήν θέμα πολιτιστικού γραμματισμού, εφόσον η αρχαία γλώσσα «διδάσκεται» εν τέλει διαποτισμένη από γλωσσικές και ιδεολογικές προκαταλήψεις, προκειμένου να πιστοποιήσει τη σύνδεσή μας με το αρχαίο «ένδοξο» παρελθόν και έτσι να ενισχυθεί μια συγκεκριμένη εκδοχή της εθνικής μας ταυτότητας, αυτής που αντλεί αναγνώριση και κύρος τόσο στο εσωτερικό όσο και το εξωτερικό από την κλασική αρχαιότητα.
