0
A lot of students question the usefulness of what they are taught. However what is taught constitute cultural heritage of man. Where does the contradiction lie? Is Education Neutral? Is it preparing people who might function in today and theirs yesterday or prepare persons for tomorrow and theirs does real today? Is the subject of teaching coherent with the act? Is today's education what we want for new generations? Such and other questions are expected to concern us through the reflection of Critical Pedagogy and the nature of science teaching. In the short journey that follows, we will try to reflect on what one can learn from the natural sciences, we will ask ourselves what the goal and the position of man in society are and we will dare to place the education again outside from waterproof that is said school and simple knowledge transfer.
We could start straight through the seventh paragraph, but we would have lost out of the coherence we described. As you can not teach physics by answering, you can not address a historical being without a glance at historical background, ideas, and needs of Critical Education. Thus, in the first chapter beginning from Socrates, we come to the need and the characteristics of Critical Education.
The next chapter is a philosophical glance at the ideas of critical pedagogy and the needs that gave birth to it. This chapter is entire a reflection. Although there is no attempt to name the concepts, we are tormented by the questions of critical pedagogy, we are focused on the need of literacy and are redeemed with the essence of the liberation path proposed by Freire, originator of Critical Pedagogy.
Then we have the necessary insight into the natural sciences. It is scientific thought that has made mankind make rapid progress over the last 150 years. But what is science? Formulas? Theorems? Is "the answer at the end of the book"? Is science something that lives separately from the society? How did Galileo or Eratosthenes start wondering? Did they have many exercises? We close this chapter with the current situation in Greece with whatever contradictions it may contain.
At the penultimate chapter we have the synthesis. When science always asks “why” and when a critical education does not teach authorities, but cultivates "why" ... how does human intellect respect every person from wherever it comes, has “why” omitted completely?
We will finish with an effort to apply the thoughts and ideas that we will have already seen. We will propose thematic and we will experience a not alienated paradigm. But the journey is not over. Instead, it hopes the present study will trigger the start of the real journey.
Πολλοί μαθητές αμφισβητούν τη χρησιμότητα αυτών που διδάσκονται. Όμως αυτά που διδάσκονται αποτελούν πολιτισμική κληρονομιά του ανθρώπου. Πού έγκειται η αντίφαση; Είναι ουδέτερη η παιδεία; Ετοιμάζει ανθρώπους που θα μπορούν να λειτουργήσουν στο σήμερα και δικό τους χθες ή προετοιμάζει ανθρώπους για το αύριο και δικό τους πραγματικό σήμερα; Έχει συνοχή το αντικείμενο διδασκαλίας με την πράξη; Είναι πράγματι η σημερινή παιδεία αυτό το οποίο θέλουμε για τις νέες γενιές; Τέτοιες κι άλλες ερωτήσεις αναμένουν να μας απασχολήσουν μέσω των προβληματισμών της Κριτικής Παιδαγωγικής και της φύσης της διδασκαλίας των Φυσικών Επιστημών. Στην εργασία που ακολουθεί θα προσπαθήσουμε να προβληματιστούμε για το τι μπορεί κανείς να μάθει από τις φυσικές επιστήμες, θα αναρωτηθούμε ποιος είναι ο στόχος και ποια η θέση του ανθρώπου στην κοινωνία και θα τολμήσουμε να τοποθετήσουμε την παιδεία ξανά έξω από τα στεγανά που λέγεται σχολείο και απλή μεταφορά γνώσης.
Θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε κατευθείαν με την έβδομη παράγραφο, όμως θα είχαμε χάσει από τη συνοχή που περιγράψαμε. Όπως δε μπορείς να διδάσκεις φυσική ξεκινώντας από απαντήσεις, έτσι δε μπορείς να απευθυνθείς σε ένα ιστορικό ον χωρίς μια ματιά στην ιστορική αναδρομή, στις ιδέες και τις ανάγκες της Κριτικής Εκπαίδευσης. Έτσι, στο πρώτο κεφάλαιο ξεκινώντας από το Σωκράτη φτάνουμε στην ανάγκη και τα χαρακτηριστικά της Κριτικής Εκπαίδευσης.
Το επόμενο κεφάλαιο είναι μια ματιά στις ιδέες της κριτικής παιδαγωγικής και τις ανάγκες οι οποίες τη γέννησαν. Το κεφάλαιο αυτό είναι ολόκληρο ένας προβληματισμός. Αν και δε γίνεται προσπάθεια ονομάτισης των εννοιών, βασανιζόμαστε με τα ερωτήματα της κριτικής παιδαγωγικής, στοχοθετούμε με την ανάγκη του γραμματισμού και λυτρωνόμαστε με την ουσία του δρόμου απελευθέρωσης που προτείνει ο Freire, εισηγητής της Κριτικής Παιδαγωγικής.
Ακολουθεί η απαραίτητη προσέγγιση των φυσικών επιστημών. Η επιστημονική σκέψη είναι αυτή η οποία έκανε την ανθρωπότητα να κάνει άλματα τα τελευταία 150 χρόνια. Τι είναι όμως επιστήμη; Τύποι; Θεωρήματα; Είναι “η απάντηση στο τέλος του βιβλίου”; Η επιστήμη είναι κάτι που ζει ξεχωριστά από την κοινωνία; Πώς ξεκίνησαν ο Γαλιλαίος ή ο Ερατοσθένης να απορούν; Έλυναν πολλές ασκήσεις; Κλείνουμε το κεφάλαιο αυτό με την τωρινή κατάσταση στην Ελλάδα με ό,τι αντιφάσεις μπορεί να περιέχει.
Στο προτελευταίο κεφάλαιο ακολουθεί η σύνθεση. Όταν οι φυσικές επιστήμες ρωτούν πάντα το “γιατί” κι όταν μια κριτική παιδεία δεν διδάσκει με βάση την αυθεντία, αλλά καλλιεργεί το “γιατί”... πώς η ανθρώπινη νόηση που σέβεται τον κάθε άνθρωπο από όπου κι αν προέρχεται το έχει παραλείψει τελείως;
Θα τελειώσουμε με μια προσπάθεια εφαρμογής των σκέψεων και ιδεών που θα έχουμε ήδη διατυπώσει. Θα προτείνουμε θεματικές και θα βιώσουμε ένα μη αλλοτριωμένο παράδειγμα. Όμως το ταξίδι δε φτάνει στο τέλος. Αντιθέτως ελπίζει η παρούσα μελέτη να γίνει έναυσμα για την αρχή του πραγματικού ταξιδιού.
