The genocide of the Jews of Europe during the Second World War is a traumatic historical event that undermines the moral background of the democratic societies in modernity. This study attempts to outline the contemporary theoretical and methodological principles governing the teaching approach of the Holocaust to secondary school students as part of their history lessons. It is based on the harmonious blending of the following triptych: the epistemology of history, the didactic methodology and the pedagogical substance of the teacher. It follows the model of active cultural transformation and the teaching and evaluation assumptions that constitute it, as, in the author's view, it allows for substantial de-traumatization and historicalization of the considered traumatic event, as well as the historical student literacy. Moreover, it is important to record the epistemological historiographical and interpretative parameters that delineate the fact and are inextricably linked to the design of the learning process i.e. the goals, the strategies etc. The study then introduces the pedagogical and methodological issues concerning the didactic approach to the event by the teacher, while investigating the dimensions of the traumatic texture of the event and its mnemonic impressions both in personal and public space. The activation of historical empathy, the multi-perspective view of the Holocaust regarding the terms and limits of narrative reconstruction and interpretation of the past in the context of scientific validity, are considered important parameters in the teaching approach of the event. Finally, the contribution of Holocaust teaching to the strengthening of humanitarian and democratic values in the context of student’s development is examined. This bibliographic research is completed with a short report concerning the educational paths that the Holocaust teaching in Greece has followed.
0
Η γενοκτονία των Εβραίων της Ευρώπης κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου συνιστά ένα τραυματικό ιστορικό γεγονός που υπονομεύει το ηθικό υπόβαθρο των δημοκρατικών κοινωνιών της νεωτερικότητας. Η παρούσα βιβλιογραφική μελέτη αποπειράται να αποτυπώσει τις σύγχρονες θεωρητικές και μεθοδολογικές αρχές που διέπουν, στο πλαίσιο της διδασκαλίας του μαθήματος της Ιστορίας στη Μέση Εκπαίδευση, τη διδακτική προσέγγιση του Ολοκαυτώματος.
Η μελέτη βασίζεται στον αρμονικό συγκερασμό του εξής τρίπτυχου: α. επιστημολογία της ιστορίας, β. διδακτική μεθοδολογία, γ. παιδαγωγική υπόσταση του εκπαιδευτικού. Ακολουθείται το μοντέλο του ενεργητικού πολιτισμικού μετασχηματισμού και συνακόλουθα οι διδακτικές και αξιολογικές παραδοχές που το συγκροτούν, καθώς, κατά την άποψη της γράφουσας, το μοντέλο αυτό επιτρέπει την ουσιαστική απο-τραυματοποίηση και ιστορικοποίηση του εξεταζόμενου τραυματικού γεγονότος αλλά και τον ιστορικό εγγραμματισμό των μαθητών. Επιπλέον, κρίνεται σημαντική η καταγραφή των επιστημολογικών ιστοριογραφικών και ερμηνευτικών παραμέτρων που οριοθετούν διδακτικά το γεγονός και συνδέονται άρρηκτα με το σχεδιασμό της μαθησιακής διαδικασίας, δηλ. τους στόχους, τις στρατηγικές της κ.τ.λ. Στη συνέχεια, η μελέτη εισέρχεται στα ζητήματα παιδαγωγικής και μεθοδολογίας, τα οποία αφορούν στη διδακτική προσέγγιση του γεγονότος από τον εκπαιδευτικό, ενώ διερευνώνται οι διαστάσεις της τραυματικής υφής του γεγονότος και οι μνημονικές αποτυπώσεις του στον ιδιωτικό και δημόσιο χώρο. Η ενεργοποίηση της ιστορικής ενσυναίσθησης, η πολυπρισματική θεώρηση του Ολοκαυτώματος αναφορικά με τους όρους και τα όρια της αφηγηματικής ανακατασκευής και ερμηνείας του παρελθόντος θεωρούνται – στο πλαίσιο πάντα της επιστημονικής εγκυρότητας − σημαντικές παράμετροι κατά τη διδακτική προσέγγιση του γεγονότος. Τέλος, εξετάζεται η συμβολή της διδασκαλίας του Ολοκαυτώματος στην ενίσχυση των ανθρωπιστικών και δημοκρατικών αξιών των μαθητών, στο πλαίσιο καλλιέργειας της πολιτειότητας. Η έρευνα ολοκληρώνεται με μια σύντομη αναφορά στις εκπαιδευτικές διαδρομές που ακολούθησε η διδασκαλία του Ολοκαυτώματος στην Ελλάδα.
