Επιπτώσεις της θεραπείας στο τελικό ανάστημα και τη λειτουργία των γονάδων σε παιδιά που έχουν ιαθεί από τη νόσο του Hodgkin

 
This item is provided by the institution :

Repository :
E-Locus Institutional Repository
see the original item page
in the repository's web site and access all digital files if the item*
share



PhD thesis (EN)

1999 (EN)

Επιπτώσεις της θεραπείας στο τελικό ανάστημα και τη λειτουργία των γονάδων σε παιδιά που έχουν ιαθεί από τη νόσο του Hodgkin

Papadakis, Vassilios K
Παπαδάκης, Βασίλειος Κ

Οι επιπτώσεις της σύγχρονης θεραπείας της νόσου Hodgkin στα παιδιά όσον αφορά την ανάπτυξη, το τελικό ανάστημα και τη λειτουργία των γονάδων ερευνήθηκαν σε παιδιατρικούς ασθενείς που έλαβαν θεραπεία κατά το πρωτόκολλο MDP (χημειοθεραπεία αποτελούμενη από έξι κύκλους δοξορουβικίνης, προκαρβαζίδης, πρεδνιζόνης, βινκριστίνης και κυκλοφωσφαμίδης, ακτινοθεραπεία ή συνδυασμό και των δύο (ΧΘ+ΑΘ). Για την ανάλυση της σε μήκος αύξησης και του τελικού αναστήματος, εξετάστηκε ένας πληθυσμός 80 ασθενών (54 αγόρια), ηλικίας μικρότερης των 14 χρόνων κατά τη διάγνωση, με ιστολογικά επιβεβαιωμένη νόσο Hodgkin. Η διάμεση ηλικία κατά τη διάγνωση ήταν 9.7 χρόνια (εύρος, 2.4 έως 14.0 χρόνια). Οι ασθενείς έλαβαν θεραπεία με ΑΘ (11), ΧΘ (23) ή ΧΘ+ΑΘ (46). Το ύψος μετρήθηκε στη διάγνωση, στο τέλος της θεραπείας, ένα, δύο και τρία χρόνια μετά το τέλος της θεραπείας και με την ολοκλήρωση της ανάπτυξης. Για την ανάλυση των αποτελεσμάτων, οι μετρήσεις μετατράπηκαν σε εκατοστιαίες θέσεις και πηλίκο σταθερών αποκλίσεων (SDS) του ύψους. Η λειτουργία των γονάδων μελετήθηκε σε 65 ασθενείς (36 αγόρια) με λέμφωμα Hodgkin σε πλήρη ύφεση μετά από θεραπεία με ΑΘ (13), ΧΘ (9) ή ΧΘ+ΑΘ (43). Η διάμεση ηλικία κατά τη διάγνωση ήταν 13.1 χρόνια (εύρος, 2.4 έως 22.6 χρόνια) και η διάμεση ηλικία κατά τον επανέλεγχο ήταν 22.6 χρόνια (εύρος, 15.1 έως 33.7 χρόνια), που ήταν 6.7 χρόνια (εύρος, 2.0 έως 19.8 χρόνια) μετά το τέλος της θεραπείας. Για την ανάλυση της λειτουργίας των γονάδων, οι ασθενείς χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες: Ομάδα Α: ασθενείς που έλαβαν μόνο ΑΘ η οποία δεν περιελάμβανε την πύελο (8 κορίτσια, 5 αγόρια); Ομάδα Β : ασθενείς που έλαβαν ΧΘ και όχι ΑΘ στην πύελο (15 κορίτσια, 25 αγόρια); Ομάδα Γ: ασθενείς που έλαβαν ΧΘ και επίσης ΑΘ στην πύελο (6 κορίτσια, 6 αγόρια). Υπήρξε μία σημαντική μεταβολή του SDS αναστήματος στο τέλος της θεραπείας σε σχέση με τη μέτρηση στη διάγνωση της νόσου και για τις τρεις ομάδες θεραπείας (ΧΘ: -0.24, p=0.012; ΧΘ: +0.09, p=0.027; ΧΘ+ΑΘ: -0.33, p<0.001) Κατά τα τρία χρόνια μετά το τέλος της θεραπείας ο ρυθμός αύξησης και η μεταβολή του SDS αναστήματος δεν διέφερε μεταξύ των τριών ομάδων. Το τελικό ανάστημα ενήλικα βρέθηκε σαφώς μειωμένο στους ασθενείς που θεραπεύτηκαν με ΧΘ+ΑΘ (-0.41 SDS, p=0.02; n=31). Η μεταβολή στη SDS τελικού αναστήματος ενήλικα που μετρήθηκε στους ασθενείς που έλαβαν ΑΘ ή ΧΘ ήταν -0.36 (p=0.28; n=14) και +0.42 (n=4), αντίστοιχα. Η απώλεια περισσότερων εκατοστιαίων θέσεων τελικού αναστήματος συσχετίστηκε με διάγνωση της νόσου σε μικρότερη ηλικία (p=0.005). Ασθενείς που έλαβαν υψηλότερες δόσεις ΑΘ φαίνεται να έχουν επίσης μεγαλύτερες απώλειες (p=0.08). Το SDS αναστήματος που μετρήθηκε στο τέλος της θεραπείας συσχετίστηκε με το SDS του τελικού αναστήματος (r=0.35, p<0.001). Όλοι οι ασθενείς που μελετήθηκαν για τη λειτουργία των γονάδων προχώρησαν αυτόματα σε εφηβεία χωρίς ορμονική υποκατάσταση και οι ασθενείς βρέθηκαν να έχουν αναπτύξει τα δευτερογενή χαρακτηριστικά του φύλου (στάδιο κατά Tanner IV ή V). Η θυλακιοτρόπος ορμόνη (FSH) του αίματος βρέθηκε παθολογικά αυξημένη σε 0/5, 13/25 και 5/6 και επίσης ο όγκος των όρχεων βρέθηκε μειωμένος σε 1/3, 4/11 και 2/3 άρρενες ασθενείς των Ομάδων Α, Β και Γ, αντίστοιχα. Δυσλειτουργία των κυττάρων Leydig ήταν σπάνια; 89% των ανδρών είχαν φυσιολογικές τιμές ωχρινοτρόπου ορμόνης (LH) και τεστοστερόνης. Τα επίπεδα των ορμονών FSH και LH ήταν αυξημένα σε 0/8, 3/15 και 2/6 θήλεις των Ομάδων Α, Β και Γ, αντίστοιχα, στην τελευταία τους μέτρηση, υποδηλώνοντας 17% επιπολασμό ωοθηκικής δυσλειτουργίας. Διαδοχικές μετρήσεις σε επτά γυναίκες με αρχικά αυξημένες τιμές FSH/LH έδειξαν ότι σε τέσσερις από αυτές οι τιμές επανήλθαν σε φυσιολογικά όρια. Συνολικά, έξι γυναίκες γέννησαν οκτώ φυσιολογικά μωρά. Συνοψίζοντας, τα παιδιά που λαμβάνουν θεραπεία και έχουν ιαθεί από λέμφωμα Hodgkin με το συνδυασμό ΧΘ+ΑΘ υφίστανται μικρή αλλά σημαντική μείωση της εκατοστιαίας θέσης του τελικού τους αναστήματος. Οι μεγαλύτερες απώλειες παρατηρήθηκαν σε πολύ μικρές ηλικίες και σε παιδιά που έλαβαν υψηλότερες δόσεις ακτινοβολίας. Όσον αφορά τη λειτουργία των γονάδων, η πλειοψηφία των αγοριών που θεραπεύονται με ΧΘ ±ΑΘ παρουσιάζουν δυσλειτουργία των γαμετικών κυττάρων, ενώ η λειτουργία των κυττάρων Leydig παραμένει αναλλοίωτη στους περισσότερους. Στα κορίτσια, αν και παρατηρείται δυσλειτουργία αμέσως μετά το τέλος της θεραπείας, η ωοθηκική λειτουργία παραμένει ή επανέρχεται σε φυσιολογικά επίπεδα στα περισσότερα από αυτά. Συνεπώς, στις γυναίκες τα αποτελέσματα των ορμονικών ελέγχων άμεσα μετά το τέλος της θεραπείας πιθανόν να μην αντιπροσωπεύουν την απώτερη λειτουργία των ωοθηκών και έτσι δεν πρέπει να κρίνεται η αναπαραγωγική τους ικανότητα από αυτές και μόνο τις μετρήσεις. (EL)
The impact of contemporary treatment for children with Hodgkin's disease upon the pattern of growth, final height and gonadal function was evaluated on patients treated according to the MDP protocol with either chemotherapy (CT, consisting of six cycles of doxorubicin, procarbazine, prednisone, vincristine and cyclophosphamide), radiation (RT), or both (CT+RT). For analyzing growth and final height, the study population included 80 patients (54 males), age less than 14 years at diagnosis, with histologically confirmed Hodgkin's disease. Median age at diagnosis was 9.7 years (range, 2.4 to 14.0 years). Patients received RT (n=11), CT (n=23) or CT+RT (n=46). Heights were obtained at diagnosis, at the end of treatment, one, two and three years following the end of treatment and at attainment of final height. Heights were converted to age and sex adjusted standard deviation scores (SDS). Gonadal function was evaluated in 65 patients (36 males) with Hodgkin's disease in complete remission after treatment with RT (n=13), CT (n=9) or CT+RT (n=43). Median age at diagnosis was 13.1 years (range, 2.4 to 22.6) and median age at evaluation was 22.6 years (range, 15.1 to 33.7) which was 6.7 years (range, 2.0 to 19.8) after the completion of all treatments. For the purpose of gonadal outcome analysis, patients were divided into three groups: Group A: patients who received only RT that did not include the pelvis (8 females, 5 males); Group B : patients who received CT but no pelvic RT (15 females, 25 males); Group C: patients who received CT plus pelvic RT (6 females, 6 males). There was a significant change in height SDS at the end of treatment compared with the height SDS at diagnosis for all three groups (CT: -0.24, p=0.012; RT: +0.09, p=0.027; CT+RT: -0.33, p<0.001). Beyond the three years following treatment, the rate of change of height SDS was not statistically different between the three treatment groups. Final height SDS was found to be decreased for patients receiving RT+CT (-0.41 SDS, p=0.02; n=31). The change in final height SDS for patients receiving RT or CT only was -0.36 (p=0.28; n=14) and +0.42 (n=4), respectively. Loss of final height SDS correlated with younger age at diagnosis (p=0.005). Patients receiving higher RT doses tended to fair worse (p=0.08). The height SDS observed at the end of treatment correlated with the final adult height SDS (r=0.35, p<0.001). All patients in the gonadal cohort progressed spontaneously through puberty and evaluable patients were found to be sexually mature (Tanner stage IV and V). Serum follicle stimulating hormone (FSH) was increased in 0/5, 13/25 and 5/6 and testicular volume was decreased in 1/3, 4/11 and 2/3 Group A, B, and C male patients, respectively. Leydig cell dysfunction was uncommon; 89% of males had normal serum concentrations of luteinizing hormone (LH) and testosterone. FSH and LH were increased in 0/8, 3/15 and 2/6 Group A, B and C female patients, respectively, at last follow up, indicating a 17% prevalence of ovarian dysfunction. Serial data in seven females whose initial levels of FSH/LH were elevated revealed normalization in four. A total of six females delivered eight normal children. In summary, pediatric patients treated for Hodgkin's disease with the combination of RT and CT suffer a small but significant decrease in their final height SDS. Younger patients and those treated with higher RT doses appear to experience the greatest loss of their height potential. Additionally, the majority of male patients who received CT ±RT show evidence of germ cell dysfunction, while Leydig cell function is unaffected in most of them. In females, although abnormal function early following the end of treatment was observed, ovarian function remained or returned to normal in most young women. Thus, in females the results of hormone testing performed early after treatment may not be predictive of their eventual reproductive potential and those tests should be repeated and followed accordingly. (EN)

Τύπος Εργασίας--Διδακτορικές διατριβές
text


Greek

1999-07-01
1999-10-01


Σχολή/Τμήμα--Ιατρική Σχολή--Τμήμα Ιατρικής--Διδακτορικές διατριβές




*Institutions are responsible for keeping their URLs functional (digital file, item page in repository site)