Η αναγκαστική θεραπεία ουσιοεξαρτημένων ατόμων αποτελεί ζήτημα
ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για τη βιοηθική καθώς άπτεται ζητημάτων όπως η
αυτονομία και κατ’ επέκταση η ελευθερία του ατόμου. Η παρούσα εργασία στοχεύει
στην ηθική δικαιολόγηση της δημόσιας παρέμβασης στη ζωή των ουσιοεξαρτημένων
εγκύων γυναικών μέσω της αναγκαστικής θεραπείας και πώς αυτό το ζήτημα
συναρτάται με την αρχή της αυτονομίας του χρήστη και της δυνατότητάς του να
παίρνει ελεύθερα αποφάσεις για τη θεραπεία του καθώς και την υποχρέωση της
εγκύου ή της πολιτείας να προστατεύσει το έμβρυο από την τρέχουσα βλάβη και την
πρόληψη (πιθανής) μελλοντικής βλάβης.
Η εξέταση του ζητήματος αφορά στους τρόπους, στις θέσεις και στα
επιχειρήματα που δικαιολογούν, ιατρικά, φιλοσοφικά, ηθικά και νομικά την
αναγκαστική θεραπεία. Ειδικότερα η ανάλυση επικεντρώνεται στις βιολογικές,
κοινωνικο-ψυχολογικές συνισταμένες της χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών από
γυναίκες σε κατάσταση εγκυμοσύνης στις δικαιικές διαστάσεις της αναγκαστικής
θεραπείας με έμφαση στην εφαρμογή των σχετικών ρυθμίσεων και πρακτικών στην
περίπτωση εγκύων γυναικών, στην αποτίμηση των αποτελεσμάτων της αναγκαστικής
θεραπείας σε συνθήκες κοινωνικού ελέγχου και εξαναγκασμού, στη φιλοσοφική
διαπραγμάτευση της ηθικής δικαιολόγησης της αναγκαστικής θεραπείας υπό το
πρίσμα της Καντιανής θεωρίας με κύρια έμφαση στην έννοια της αυτονομίας και της
ικανότητας (ή την έλλειψη ικανότητας) του χρήστη να βούλεται και να πράττει
ελεύθερα και τέλος στην αξιολόγηση των επιχειρημάτων υπέρ ή κατά της
αναγκαστικής θεραπείας ουσιοεξαρτημένων γυναικών με ιδιαίτερη έμφαση αφενός
στις ηθικές διαστάσεις του θέματος και αφετέρου στα ουσιαστικά αποτελέσματα της
αναγκαστικής θεραπείας όπως έχουν διατυπωθεί στη διεθνή βιβλιογραφία. Τέλος στα
συμπεράσματα θα διατυπωθεί μια συνθετική προσέγγιση ολόκληρης της
προαναφερθείσας προβληματικής.
(EL)
Humanities and the Arts ▶ Philosophy, Ethics and Religion Philosophy
(EN)
University of Crete
