Σκοπός της παρούσας ανασκόπησης ήταν να εξετάσει την αφηγηματική επίδοση τόσο των παιδιών με ΔΕΠΥ όσο και εκείνων με αυτισμό στους τομείς της μικροδομής, της μακροδομής και της γλώσσας εσωτερικής κατάστασης στο πλαίσιο της αφήγησης. Η συστηματική αναζήτηση της βιβλιογραφίας εντόπισε 22 έρευνες που δημοσιεύτηκαν μεταξύ του 2000-2020 από τις χώρες: Σουηδία, Η.Π.Α., Ισραήλ, Ισπανία, Γερμανία, Αυστραλία, Ολλανδία και Ελλάδα, πληρούν προκαθορισμένα κριτήρια συμπερίληψης και εξετάζουν την αφηγηματική ευχέρεια μεταξύ παιδιών με ΔΕΠ-Υ και των παιδιών με αυτισμό. Τα αποτελέσματα συνόψισαν τις ομοιότητες και τις διαφορές που παρουσιάζουν και οι δυο ομάδες παιδιών. Οι ομοιότητες εντοπίζονται περισσότερο στη μικροδομή των αφηγήσεων (μικρή έκταση εκφορών, δυσκολίες λόγου, χρήση ασαφειών, συμπερίληψη ασήμαντων πληροφοριών, επανάληψη λέξεων, αδυναμία σειροθέτησης γεγονότων) και λιγότερο στην μακροδομή (δυσκολία στην αναφορά των βασικών στοιχείων της ιστορίας και στον εντοπισμό των σχέσεων μεταξύ των γεγονότων). Οι διαφορές παρουσιάζονται στη πλειονότητα των μεταβλητών που δομούν την μακροδομή (χρήση περισσότερων επιθέτων, περιορισμένη αξιολόγηση της ιστορίας, ελλείμματα στην ανάκληση πληροφοριών της ιστορίας, λανθασμένη ερμηνεία των γεγονότων), ενώ στην μικροδομή (περίπλοκη δομή σύνταξης, στερεοτυπίες στη γλώσσα) ήταν περιορισμένες. Η δυσκολία στην αναφορά σε ψυχολογικές καταστάσεις των ηρώων αποτελεί κοινό χαρακτηριστικό στον αυτισμό και τη ΔΕΠ-Υ, αλλά εξετάζεται περισσότερο στα παιδιά με αυτισμό , πιθανόν λόγω των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν στη Θεωρία του Νου.
Harokopio University
