Στην παρούσα εργασία μελετάμε την διάβρωση των ιστορικών μνημείων από την ατμοσφαιρική ρύπανση μέσω τριών μαθηματικών μοντέλων. Η οξύτητα στον αέρα προκαλείται ουσιαστικά από ρύπους όπως είναι τα οξείδια του θείου και του αζώτου, τα οποία διοχετεύονται στην ατμόσφαιρα από πηγές που σχετίζονται με την βιομηχανία και τα μεταφορικά μέσα. Τα νιτρικά και θειικά οξέα μέσω πολύπλοκων χημικών μετασχηματισμών μετατρέπονται σε αιωρούμενα σωματίδια. Το πρώτο μαθηματικό μοντέλο που παρουσιάζεται στο Κεφάλαιο 2 έχει προταθεί από τους Antonio Fasano και Roberto Natalini, είναι ένα πρόβλημα με κινούμενο σύνορο, που βασίζεται στον νόμο του Fick και στην εξίσωση της διάχυσης. Το δεύτερο μαθηματικό μοντέλο που παρουσιάζεται στο Κεφάλαιο 3, έχει προταθεί από τους D. Aregba- Driollet, F. Diele και R. Natalini, παρουσιάζεται ένα μη γραμμικό παραβολικό σύστημα που περιγράφει την διάβρωση του ασβεστίτη από το διοξείδιο του θείου. Είναι στην ουσία, ένα υδροδυναμικό μοντέλο το οποίο βασίζεται σε φυσικές σχέσεις, στους νόμους ισορροπίας των χημικών αντιδράσεων και στον νόμο του Fick. Στο τέλος του κεφαλαίου παρουσιάζονται τα αριθμητικά αποτελέσματα. Το τρίτο μαθηματικό μοντέλο που παρουσιάζεται στο Κεφάλαιο 4, έχει προταθεί από τους Giuseppe Ali, Vidar Furoholt, Roberto Natalini and Isabella Torcicollo, βασίζεται στον προηγούμενο μοντέλο. Σύμφωνα λοιπόν με τον μοντέλο του προηγούμενου κεφαλαίου η πίεση έχει αγνοηθεί, όπως επίσης και η επίδραση της ταχύτητας που δίνεται από τον νόμο του Darcy. Σκοπός του τέταρτου κεφαλαίου είναι να συνυπολογίσει όλες αυτές τις υποθέσεις που έχουν αγνοηθεί σε ένα πιο ολοκληρωμένο μοντέλο. Για την ολοκλήρωση των προβλημάτων και για την επίλυσή τους θα πρέπει να ληφθούν υπόψη οι αρχικές και οι συνοριακές συνθήκες.
University of the Aegena
