Οι κίνδυνοι για την ευρωπαϊκή ασφάλεια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου δεν είναι εικονικοί. Είναι πραγματικοί και σοβαροί. Το βιώσαμε στη περίπτωση της κρίσης των Βαλκανίων, το διαπιστώνουμε στη περίπτωση του Μεσανατολικού, το ζούμε σε περιπτώσεις κρίσεων στην Αφρική. Στις προκλήσεις που προέκυψαν από τις αλλαγές στη δομή και ισορροπίες του διεθνούς συστήματος η Ευρώπη και δη η ΕΕ, στην προσπάθεια σταδιακής ανάκτησης της ικανότητας να διαμορφώνει μόνη της την "ιστορία" της, όφειλε να συμβάλει σημαντικά στην εδραίωση της ασφάλειας στην Ήπειρο, την ανταπόκριση στις αναδυόμενες απειλές ενώ παράλληλα και να εξασφαλίσει τα μέσα και τις πολιτικές που θα της επέτρεπαν να συνεισφέρει στη διεθνή ασφάλεια εντός και εκτός των συνόρων της. Η Ε.Ε. έχει ήδη κάνει σημαντικά βήματα στην προοπτική ανάπτυξης κοινής πολιτικής στον τομέα της ασφάλειας και της άμυνας. Από τη Συνθήκη του Μάαστριχ, όπου τέθηκαν οι βάσεις για μια Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ) με ευρωπαϊκό, ανεξάρτητο χαρακτήρα, μέχρι και σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει καταφέρει παρά τις όποιες δυσκολίες να ακολουθήσει μια αργή αλλά ταυτόχρονα σταθερή πορεία που έχει ήδη οδηγήσει στην αποκρυστάλλωση τόσο των πολιτικών και στρατιωτικών θεσμών που είναι απαραίτητοι προκειμένου να μπορεί να αναπτύξει αποτελεσματική δράση όσο και σε ένα συγκεκριμένο επιχειρησιακό πλαίσιο δράσης. Η εργασία αυτή πραγματεύεται την πορεία εξέλιξης των προσπαθειών της Ένωσης για ανάπτυξη ρόλου και κοινής πολιτικής σε θέματα ασφάλειας και άμυνας από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου μέχρι και τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Σκοπός της εργασίας είναι να αποδείξει ότι η εφαρμογή της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας της Ένωσης εξαρτάται από την σύγκλιση των διαφορετικών εθνικών στρατηγικών προτιμήσεων ασφαλείας των κρατών-μελών της.
University of the Aegena
