Η Διεθνής κοινότητα αντιμέτωπη με το ζήτημα της διασυνοριακής μετακίνησης επικίνδυνων αποβλήτων: η περίπτωση της Αφρικής
(EL)
Θυρή, Αγάπη
aegean
Η παρούσα εργασία εξετάζει την περιβαλλοντική διάσταση της διασυνοριακής μετακίνησης αποβλήτων από αναπτυγμένες σε αναπτυσσόμενες, κυρίως αφρικανικές, χώρες, αναλύοντας τις σημαντικότερες προσπάθειες που έχουν γίνει παγκοσμίως για την αντιμετώπιση των συνεπειών της πρακτικής αυτής.. Τα ανεπτυγμένα κράτη, οι δημιουργοί των επικίνδυνων αποβλήτων, όταν έγινε γνωστός ο παράτυπος τρόπος με τον οποίο πραγματοποιούνταν τέτοιες διασυνοριακές μεταφορές και οι τραγικές συνέπειες της πρακτικής αυτής για την ανθρώπινη υγεία και το περιβάλλον (δεκαετία του 1980) αποπειράθηκαν να ρυθμίσουν τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να διεξάγονται τέτοιες μεταφορές, με άξονα την προστασία των αναπτυσσόμενων χωρών. Τέτοιες προσπάθειες έγιναν είτε στο πλαίσιο της εθνικής νομοθεσίας ανεπτυγμένων χωρών, όπως οι ΗΠΑ με αποφάσεις του Κογκρέσου, είτε στο πλαίσιο διεθνών και περιφερειακών οργανισμών, όπως ο ΟΟΣΑ, η τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα και το Συμβούλιο της Ευρώπης προσπάθειες όμως που δεν κρίθηκαν αρκετές. Εφόσον λοιπόν κατέστη σαφές πως οι όποιες προσπάθειες είχαν γίνει δεν ήταν ικανές να δώσουν λύσεις, η διεθνής κοινότητα συνειδητοποίησε πως θα έπρεπε να γίνει μια προσπάθεια σε παγκόσμιο επίπεδο, και για το λόγο αυτό το 1989 ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις για τη δημιουργία της Σύμβασης για τον Έλεγχο των Διασυνοριακών Μετακινήσεων Επικίνδυνων Αποβλήτων και τη Διάθεσή τους, γνωστή ως Σύμβαση της Βασιλείας. Η Σύμβαση αυτή βέβαια δεν στερούνταν ελαττωμάτων, τα κυριότερα από τα οποία έγιναν φανερά ήδη από το στάδιο των διαπραγματεύσεων και οδήγησαν τις χώρες της Αφρικής να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, δημιουργώντας το 1991 τη Σύμβασης για την Απαγόρευση Εισαγωγής Επικίνδυνων Αποβλήτων στην Αφρική και τον Έλεγχο της Διασυνοριακής Μετακίνησης και Διαχείρισής τους εντός της Αφρικής, εν συντομία γνωστή ως Σύμβαση του Μπαμάκο. Οι δύο αυτές Συμβάσεις αποτελούν τις σημαντικότερες προσπάθειες αντιμετώπισης του ζητήματος σε διεθνές και περιφερειακό επίπεδο αντίστοιχα, αλλά παρά την ελπιδοφόρα δυναμική με την οποία ξεκίνησαν, μέχρι σήμερα δεν έχουν καταφέρει να δώσουν λύση στα προβλήματα που δημιουργούνται από τη συνέχιση της πρακτικής αυτής.
