Βασικός σκοπός της εργασίας είναι η εξέταση της πορείας των ελληνοτουρκικών σχέσεων κατά την τελευταία δεκαετία. Το εν λόγω χρονικό διάστημα συντελέστηκαν και στις δύο χώρες, διαφορετικής υφής αλλά πολύ σημαντικά γεγονότα. Από την μία πλευρά η Ελλάδα εισήλθε και εξακολουθεί να βιώνει τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και από την άλλη στην Τουρκία, κατά την ίδια περίοδο, έλαβαν χώρα πολιτικές μεταρρυθμίσεις και κοινωνικές αλλαγές, επηρεάζοντας και τον στρατηγικό προσανατολισμό της.
Η Ελλάδα, ουσιαστικά από τα τέλη του 2009 και τυπικά από τα μέσα του 2010, εισήλθε σε μία περίοδο εσωτερικής κρίσης η οποία αρχικά αφορούσε το δημοσιονομικό έλλειμμα, καθιστώντας την αναχρηματοδότηση του δημοσίου χρέους πρακτικά αδύνατη. Η δημοσιονομική κρίση οδήγησε, μέσω των μνημονικών δεσμεύσεων σε μία βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή, η οποία μονοπώλησε τον δημόσιο διάλογο υποβαθμίζοντας τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Είναι γεγονός ότι εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, τόσο πριν την εμφάνισή της όσο και κατά την διαχείρισή της, προκηρύχθηκαν από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι το Σεπτέμβριο του 2015, πέντε εκλογικές αναμετρήσεις και ένα δημοψήφισμα. Η συγκεκριμένη κατάσταση επηρέασε την εξωτερική πολιτική.
Παράλληλα, εκείνη την περίοδο στην Τουρκία συντελέστηκε ένας επανακαθορισμός της εσωτερικής και εξωτερικής της πολιτικής. Η διακυβέρνηση της Τουρκίας από το κόμμα της Δικαιοσύνης και Ανάπτυξής και τον, τότε Πρωθυπουργό και νυν Πρόεδρο, Ταγίπ Ερντογάν, προξένησε έντονες εσωτερικές αντιπαραθέσεις, οι οποίες κατέληξαν στην επικράτηση των πολιτικών πραγμάτων του κόμματος και της πολιτειακής μεταβολής στη χώρα. Συγχρόνως, παρατηρήθηκε μια τάση αυτονόμησης της Τουρκίας εν σχέση με το δυτικό στρατηγικό πλαίσιο στο οποίο συμμετείχε από το 1952. Στόχος της εργασίας είναι να εξετάσει πώς και σε ποιο βαθμό οι σημαντικές εσωτερικές διεργασίες στις δύο χώρες επηρέασαν τις μεταξύ τους σχέσεις.
University of the Aegena
