Το σύγχρονο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον των χωρών της Ευρωζώνης, έχει διαμορφώσει ένα νέο εργασιακό τοπίο, όπου σημαντικό μερίδιο καταλαμβάνει η ευέλικτη απασχόληση και τα τελευταία χρόνια η έννοια της ευελασφάλειας ή αλλιώς Flexicurity. Η έννοια της ευελιξίας με ασφάλεια έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως την τελευταία δεκαετία για να συμβιβάσει τις ανάγκες μιας ευέλικτης αγοράς εργασίας με τις ανάγκες μιας ισχυρής κοινωνικής ασφάλισης. Αναδυόμενη στις Κάτω Χώρες στα μέσα της δεκαετίας του 1990, η συγκεκριμένη έννοια προϋποθέτει μια διπλή δέσμευση, καθώς απαιτεί υψηλά επίπεδα ευελιξίας για τον επιτυχή συναγωνισμό σε μια παγκοσμιοποιημένη αγορά και ταυτόχρονα εξασφάλιση υψηλών επιπέδων ασφάλειας της απασχόλησης.
Στην παρούσα διπλωματική εργασία επιχειρείται μια μελέτη μέσα από τη βιβλιογραφία των σύγχρονων εργασιακών σχέσεων τόσο στη χώρα μας όσο και στην Ευρώπη γενικότερα και πιο συγκεκριμένα των νέων ευέλικτων μορφών εργασίας που συνδυάζουν την ασφάλεια των εργαζομένων με την ευελιξία των επιχειρήσεων, με σκοπό τον εκσυγχρονισμό της οργάνωσης της εργασίας.
Το παρόν έγγραφο προσπαθεί να κατανοήσει τους μετασχηματισμούς του ευρωπαϊκού και του ελληνικού συστήματος εργασιακών σχέσεων και να αξιολογήσει τις αλλαγές που έλαβαν χώρα προς την κατεύθυνση της ευελιξίας. Όπως έγινε κατανοητό, η πρόσθετη ευελιξία που αποκτήθηκε, ειδικά κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, δεν φαίνεται να αντισταθμίζεται με την αυξημένη ασφάλεια. Ως εκ τούτου, δεν είναι ακόμη σαφές εάν η αυξημένη ευελιξία μπορεί να αποφέρει τα οικονομικά πλεονεκτήματα για την επίτευξη ενισχυμένων επιπέδων ασφαλείας μακροπρόθεσμα ή αν οδηγεί σε αύξηση της κοινωνικής ανισότητας, η οποία θα προκαλέσει βλάβη στον κοινωνικό ιστό και τελικά θα είναι επιζήμια για ολόκληρη την οικονομία.
University of the Aegena
