Η μεταναστευτική πολιτική, όσον αφορά του μη - κοινοτικούς μετανάστες (third country nationals), δεν είχε έως πρόσφατα κατά βάση ξεφύγει από τη σφαίρα της εθνικής πολιτικής κάθε χώρας - μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η πρόσφατη πορεία της ΕΕ προς μια περισσότερο ομοσπονδιακή κατεύθυνση είχε ως αποτέλεσμα θεσμικές αλλαγές που καθιστούν την ΕΕ συμμέτοχο στη διαμόρφωση της μεταναστευτικής πολιτικής κάθε χώρας - μέλους της. Στην πραγματικότητα βέβαια η συνεργασία και η εναρμόνιση των εθνικών νομοθεσιών είχε προηγηθεί αυτής της εξέλιξης. Κατ' αυτή την έννοια μπορούμε σήμερα να μιλάμε για μια «ευρωπαϊκή πολιτική για τη μετανάστευση», έστω εν τω γεννάσθαι. Η μεταναστευτική πολιτική συγκροτείται από τις διατάξεις που ρυθμίζουν την είσοδο, την παραμονή, την εργασία των αλλοδαπών, αλλά περιλαμβάνει και τη νομοθεσία για το πολιτικό άσυλο και την παράγωγη κτήση της ιθαγένειας (πολιτογράφηση). Παρά τις υπαρκτές διαφορές των χωρών της ΕΕ στα ζητήματα αυτά, είναι φανερή μια κοινή, περιοριστική προς τη μετανάστευση, κατεύθυνση. Ωστόσο αυτή η αναδίπλωση των εθνικών νομοθεσιών έρχεται σε αντίθεση με την παρατεινόμενη μαζική είσοδο νέων μεταναστών στις χώρες της ΕΕ. Η παραπάνω αντίφαση ουσιαστικά ενθαρρύνει τη δημιουργία στις χώρες της ΕΕ παράνομων πληβειακών μεταναστευτικών πληθυσμών, που βιώνουν σε μεγάλη ένταση τον κοινωνικό αποκλεισμό και ζουν στα περιθώρια της νομιμότητας. Η ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και η ΕΕ συνεκτιμώντας το γεγονός ότι η ευημερία των ευρωπαϊκών οικονομιών εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την εισαγωγή εργατικού δυναμικού από τις εκτός ΕΕ χώρες, θα πρέπει να λύσουν την παραπάνω αντίφαση απονέμοντας πλήρη ατομικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα στους μετανάστες εργαζόμενους, καθιστώντας τους δηλαδή ευρωπαίους πολίτες.
University of the Aegena
