Το πρώτο μέρος τον κειμένου εξετάζει τις κοινές κοινωνικές, πολιτισμικές και πολιτικές ρίζες των νέων κοινωνικών κινημάτων, τα οποία παίζουν έναν κρίσιμο ρόλο στο χώρο των κοινωνικών κινημάτων στις περισσότερες δυτικοευρωπαϊκές χώρες κατά τις δεκαετίες ’70 και ’80. Υποστηρίζεται ότι όλα αυτά τα κινήματα έχουν τις ρίζες τους σε ένα βασικό ανταγωνισμό μέσα στη νέα μεσαία τάξη - τη διαμάχη για τον έλεγχο της εξειδικευμένης εργασίας, για την προσωπική αυτονομία και, σε τελική ανάλυση, για τα σχέδια περί «καλής ζωής» στη σύγχρονη κοινωνία. Επιπλέον, θεωρείται ότι μοιράζονται μια κοινή πολιτική καταγωγή από την αντιαυταρχική εξέγερση του τέλους της δεκαετίας του ’60, την κινητοποίηση της νέας αριστερός, και τις επιτροπές δράσης πολιτών που άρχισαν να ενεργοποιούνται σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο στις αρχές της δεκαετίας τον ’70. Το δεύτερο μέρος του κειμένου προσπαθεί να δείξει ότι, παρά τα κοινά χαρακτηριστικά που μοιράζονται αυτά τα κινήματα, το επίπεδο και οι τρόποι ενεργοποίησής τους διαφέρουν σημαντικά από τη μία χώρα στην άλλη, σαν αποτέλεσμα της λειτουργίας συγκεκριμένων πλευρών του πολιτικού πλαισίου της κάθε μίας - της δομής των αντιθέσεων σε εθνικό επίπεδο, της «μορφολογίας» της αριστερός και της θεσμικής δομής του κράτους. Υποστηρίζεται πως η πολιτική κληρονομιά του παρελθόντος συμβάλλει σε εθνικές παραλλαγές και είναι πιθανό να συνεχίσει έτσι για κάποιο χρονικό διάστημα ακόμα.
(EL)
The first part of this paper discusses the common social, cultural and political roots of the new social movements which have come to play a crucial role in the movement politics of most Western European countries during the seventies and eighties. It is argued that these movements are all rooted in a basic antagonism within the new middle class - a conflict about the control of professional work, about individual autonomy, and, in the final analysis about pfojects of the good life in modem society. Moreover, they are said to share a common political origin in the anti-authoritarian revolt of the late sixties, the mobilization of the New Left, and in the citizens action committees which started to mobilize in local and regional contexts in the early seventies. The second part of the paper tries to show that, in spite of the common traits shared by these movements, their level of mobilization and the ways in which they mobilize vary considerably from one country to the other, as a function of specific aspects of the national political contexts - national cleavage structures, the configuration of the left, and the institutional structure of the state. The heritage of the political past, it is argued, contributes to cross-national variations and is likely to continue to do so for some time to come..
(EN)
