Κατά τη διάρκεια της πανδημίας «Covid-19», η καθημερινότητα των πολιτών υπέστη δραστικές αλλαγές. Στο πλαίσιο των αλλαγών αυτών, η γλώσσα και η επικοινωνία επηρεάστηκαν με αποτέλεσμα να επέλθουν μεταβολές στον τρόπο με τον οποίο η κοινωνία συνδιαλεγόταν και αλληλεπιδρούσε για τα ζητήματα προστασίας και πρόληψης ενάντια στον νέο ιό κατά τη διάρκεια αυτής της παγκόσμιας κρίσης. Η εργασία αποτελεί μέρος της γενικότερης γλωσσολογικής μελέτης και ανάλυσης που υφίστανται τα κείμενα της δημόσιας σφαίρας και εστιάζει στον ρόλο της γλώσσας και στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιήθηκε για τη διαμόρφωση των μηνυμάτων δημόσιας υγείας, των πολιτικών και των μέτρων που ελήφθησαν, αλλά και στον ρόλο της γλώσσας στην κατασκευή εννοιών όπως η «ατομική» και «κοινωνική ευθύνη». Συγκεκριμένα, μελετώνται οι γλωσσικές αναπαραστάσεις των παιδιών στο περιβάλλον του δημοσιογραφικού λόγου στην ελληνική πραγματικότητα κατά τη διάρκεια της πανδημίας «Covid- 19». Επιπλέον, εξετάζονται οι πρακτικές και οι στρατηγικές λόγου με τις οποίες τα δημοσιογραφικά κείμενα παρουσίασαν, οργάνωσαν αλλά και αναδόμησαν την υγειονομική πραγματικότητα και έθεσαν στο προσκήνιο το παιδί, άλλοτε ως «θύμα», ως «δράστη» αλλά και ως «εργαλείο κεκαλυμμένης πειθούς» για την επίτευξη της συναίνεσης της κοινωνίας ενάντια στα μέτρα. Ταυτοχρόνως, η χρήση του εξουσιαστικού και ιδεολογικού λόγου και των ιδιαίτερων συνυφάνσεών του συνέβαλε στη διαμόρφωση αρνητικών ή ανακριβών απόψεων μέσω τεχνικών εντυπωσιασμού (με σκοπό να γίνει η είδηση πιο συναρπαστική), δραματοποίησης και υπερβολής.
(EL)
During the Covid-19 pandemic, people's lives changed radically. As a result of these changes, language and communication were affected, leading to changes in the ways in which society communicated and interacted on matters of protection and prevention against the new virus during this global crisis. The paper is part of the general linguistic studies and analysis that texts in the public sphere undergo and focuses on the role of language and how it was used to frame public health messages, policies and measures taken, as well as the role of language in the construction of concepts such as 'individual' and 'social' responsibility. Specifically, the linguistic representations of children in the media discourse environment in the Greek reality during the pandemic "Covid-19" are investigated. Furthermore, the analysis examines the practices and discursive strategies by which journalistic articles presented, organized and reconstructed the health reality and put the child in the foreground, sometimes as a 'victim', sometimes as a 'perpetrator' but also as a 'tool of covert persuasion' to achieve the consensus of society against the measures. At the same time, the use of dominant and ideological discourse and its manifestations contributed to the formation of negative or inaccurate opinions through techniques of impressionism (to make the news more exciting), dramatization and exaggeration.
(EN)
Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών/Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
