Στο παρόν κεφάλαιο εξετάζονται η συγκεκριμένη (musique concrète) και η ηλεκτρονική μουσική (elektronische musik) της δεκαετίας του 1950, μέσα από το πρίσμα των τεχνικών, των μεθοδολογιών, των αισθητικών τους αναζητήσεων, αλλά και των πρωταγωνιστών τους Pierre Schaeffer, Pierre Henry, Karlheinz Stockhausen, Herbert Eimert και άλλων. Το κεφάλαιο εστιάζεται στην υιοθέτηση των ηχητικών πηγών ως πρωτογενούς υλικού της σύνθεσης και στα πρώτα πειράματα σύνθεσης ήχου με γεννήτριες ημιτονοειδών, καθώς και στη χρήση σειραϊκών τεχνικών. Διερευνάται επίσης η πορεία σημαντικών συνθετών όπως ο Edgard Varèse και ο Ιάννης Ξενάκης. Τέλος, παρουσιάζονται οι διαφορές μεταξύ της συγκεκριμένης και της ηλεκτρονικής μουσικής και προσεγγίζεται το ζήτημα της «λατρείας της μηχανής» που εμφανίζεται στο πλαίσιο της συνθετικής μεθοδολογίας.
(EL)
The Chapter presents the concrete music (musique concrète) and the electronic music (elektronische musik) of the 1950s, through the prism of their techniques, methodologies, and aesthetic research (Pierre Schaeffer, Pierre Henry, Karlheinz Stockhausen, Herbert Eimert and others). The Chapter focuses on the adoption of sound sources as the raw material for composition, the first experiments in sound synthesis with sine generators and the use of serial techniques. It also follows the path of important composers such as Edgard Varèse and Iannis Xenakis. Eventually, it examines the differences between concrete and electronic music.
(EN)
Hellenic Academic Libraries Link
