Η παρούσα εργασία διερευνά την έννοια του Ενδιάμεσου στην αρχιτεκτονική του Aldo van Eyck. Αναζητούνται τα αρχιτεκτονικά στοιχεία και οι ποιότητες των ενδιάμεσων χώρων που αυτά γεννούν, ώστε να αναδειχθεί το Ενδιάμεσο ως διαχρονικός φορέα συνάντησης και συμφιλίωσης, καθώς και ο ρόλος του αρχιτέκτονα ως ενορχηστρωτή αυτής της συνάντησης. Αφορμή στέκεται η αναζήτηση γύρω από έννοιες όπως το μεταίχμιο, η συνέχεια, το κατώφλι, η υποδοχή. Εισδύοντας όλο και περισσότερο στο ιδιαίτερο νόημα των ημιυπαίθριων χώρων, εντοπίζεται ότι αυτή η χαρακτηριστική διαπνοή του εξωτερικού χώρου απουσιάζει από τα σύγχρονα κτίρια. Τα αστικά κενά, το έλλειμμα μεταβατικών χώρων, η αποδυνάμωση της κοινωνικής εκφραστικότητας, συγκροτούν ένα παραγωγικό έδαφος για να θέσει κανείς ερωτήματα. Ερωτήματα στα οποία έρχεται να δώσει κομβικές για την εποχή του απαντήσεις ο Aldo van Eyck με την κριτική που ασκεί στο Μοντέρνο και τα κοινωνικά χαρακτηριστικά που έχει η ματιά του. Εξετάζοντας το κλίμα της εποχής και τις καταβολές του Aldo van Eyck, αναλύονται οι έννοιες που καθορίζουν τον σχεδιασμό των έργων του: τα Δίδυμα Φαινόμενα, την Επικράτεια του Ενδιάμεσου και την Λαβυρινθώδη Καθαρότητα. Επιχειρείται να γίνει διακριτό πιο εντοπισμένα το χωρικό αποτύπωμα των Δίδυμων φαινομένων και οι ποιότητες του Ενδιάμεσου μέσα από την ανάλυση επιλεγμένων αρχιτεκτονικών έργων του van Eyck: το Ορφανοτροφείο, το Sonsbeek Pavilion και τις παιδικές χαρές στο Άμστερνταμ. Τα έργα που αναλύονται πραγματώνουν τις θεωρίες του για τα Δίδυμα φαινόμενα. Με την κλίμακα κάθε έργου και προσαρμοζόμενος, κάθε φορά, στις διαφορετικές λειτουργίες τους, ο Aldo van Eyck επιλέγει διαφορετικούς τρόπους ανάδειξης πτυχών του Ενδιάμεσου, ωστόσο με κοινά Δίπολα ανάγνωσης. Πρόκειται για Δίπολα εντός των οποίων η αρχιτεκτονική φορτίζεται με το ειδικό νόημά της και πάνω στα οποία ο πολίτης – αρχιτέκτονας καλείται να δοκιμάσει τις κρίσεις του.
(EL)
This research examines the notion of the In-between in the architecture of Aldo van Eyck. The architectural elements and the qualities of the in-between spaces that they generate, are being studied in order to indicate the In-between as a timeless field of encounter and reconciliation, and the role of the architect as an “orchestrator” of this encounter. The starting point of this study, is the search around concepts such as the continuity, the threshold and the hospitality of the space. Understanding the meaning of semi-open spaces, it is found that this characteristic “breathing” of the exterior space is nowadays absent. Urban voids, the lack of transitional spaces, the weakening of social expressiveness, constitute a productive ground for raising questions. Questions, crucial for his time, to which Aldo van Eyck comes to answer, with his critique of Modernism and the social characteristics of his point of view. By searching Aldo van Eyck's origins, the basic principles of his theories are analyzed: the Twin Phenomena, the realm of In-between and the Labyrinthine clarity. The aim is to trace the spatial imprint of the Twin Phenomena and the qualities of the In-between through the analysis of selected works of Aldo van Eyck: the Orphanage, the Sonsbeek Pavilion and the Playgrounds in Amsterdam. These works put his theories of Twin Phenomena into practice. Aldo van Eyck chooses different ways of composing the In-between, depending on the scale of each work and their different functions. In the intermediate space that these Twin-Phenomena compose, architecture is charged with its specific meaning and the citizen-architect is invited to test his judgements.
(EN)
