Η ένταξη των προσφύγων στις σύγχρονες πόλεις αποτελεί διαχρονικά ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα, το οποίο δε φαίνεται να έχει ενταχθεί, ουσιαστικά, την προσφυγική πολιτική της χώρας. Και ενώ τα προηγούμενα χρόνια, λόγω των συνεχών ροών, η συζήτηση επικεντρωνόταν στην πρώτη και δεύτερη υποδοχή, σήμερα προβάλλει με ένταση το ερώτημα: και μετά τι;
Με αυτή την αφετηρία επιχειρεί η εργασία μας να ξεκινήσει μία συζήτηση, με το σχεδιασμό ενός δικτύου ένταξης προσφύγων. Ενός συνόλου, δηλαδή, παροχών, υπηρεσιών, δραστηριοτήτων που αφορούν την ομαλή ενσωμάτωση μίας ολόκληρης γειτονιάς στις νέες συνθήκες και που - μαζί με την προσφυγική κατοικία – διαχέονται στην πόλη.
Το εν λόγω εγχείρημα, «συγκατοίκησης», τοποθετήθηκε στην περιοχή «Προσφυγικά» της Νίκαιας. Αφορμή στάθηκε το προσφυγικό της παρελθόν, το ιδιαίτερο κτιριακό της απόθεμα και η κλίμακα γειτονιάς, που διατηρείται λόγω του αρχικού σχεδιασμού της. Έτσι, στα οικοδομικά τετράγωνα που παρεμβαίνουμε, επαναφέρονται και επανασχεδιάζονται οι εσωτερικές κοινόχρηστες αυλές, ως σημεία αναφοράς τους. Διατηρούνται, επίσης, και επαναχρησιμοποιούνται - με νέους όρους - τα παλιά διώροφα προσφυγικά συγκροτήματα, και, επεκτείνοντας τις αρχιτεκτονικές ποιότητες των εξωστών τους, δημιουργείται ένα πλέγμα στοιχείων που ενοποιεί και οργανώνει το σύνολο της πρότασης. Σχεδιάζονται, ακόμα, τρία νέα κτίρια κατοικίας και λειτουργιών, για την αντιμετώπιση των αυξημένων αναγκών στέγασης.
Η μελέτη κινήθηκε παράλληλα σε πολεοδομικό - αστικό και αρχιτεκτονικό επίπεδο, με στόχο τη δημιουργία μιας κοινότητας παλιών και νέων κατοίκων, μέσω της αναβίωσης της έννοιας της γειτονιάς, που συνεχώς απειλείται από τον τρόπο επέκτασης του αστικού ιστού.
(EL)
