THE THESIS CONSISTS OF A COMPREHENSIVE STUDY OF THE TRANSFORMATIONS OCCURING SINCE THE 1960S TO BOTH THE THEORY OF URBAN DESIGN AND THE OPERATIONS INVOLVING THE ELEMENTS OF URBAN SPACE DURING THE DESIGN THE ARGUMENT DEFINES FOUR MAJOR APPROACHES: THE "SYSTEMATIC", THE "CREATIVE", THE "PARTICIPATORY", AND THE "POST-MODERN". EACH APPROACH IS CHARACTERISED BY DIFFERENT PRIORITIES AND DIFFERENT DESIGN ELEMENTS AND METHODS FOR THEIR MANIPULATION. FURTHERMORE, EACH APPROACH DEFINES IN A DIFFERENT MANNER THE DESIGN PRACTICE AND LOOKS UPON DIFFERENT SCIENTIFIC FIELDS FOR THE SUPPORT AND LEGITIMATION OF ITS CHOICES. FINALLY, EACH APPROACH, ACCORDING TO ITS SENSITIVITY TO THE SEMIOTIC DIMENSION OF SPACE, PROPOSES AND IMPLEMENTS A DIFFERENT USE OF THE SEMIOTIC VARIABLES. THE ARGUMENT, THROUGH THE CRITICAL AND ANALYTIC PRESENTATION OF THE PROFILE OF EACH APPROACH, DEFINES THE THEORETICAL ISSUES WHICH EMERGE OUT OF THE CONTEMPORARY CONCERN WITH URBAN DESIGN. THESE ISSUES REFER TO THE FOLLOWING: A) THE EPISTEMOLOGICAL FRAMEWORK FOR THE DEFINITIONS OF URBAN SPACE, B) THE DEPENDENCY OF THE DESIGN PRACTICEUPON THE ABOVE FRAMEWORK, C) THE THEORETICAL DESCRIPTION AND REGULATION AS WELL AS THE SCIENTIFIC DELIMITATION OF THE DESIGN PRACTICE, D) THE SEMIOTIC COMPONENT OF URBAN SPACE AND ITS CONSTITUTING ELEMENTS, E) THE RELATIONSHIP OF THE SEMIOTIC TO ALL OTHER COMPONENTS OF URBAN SPACE, AND F) THE USE OF SEMIOTIC ELEMENTS IN THE PROCESS OF PROVIDING THE FORM OF THIS SPACE. IN THIS WAY, THE THESISDEFINES THE MAJOR AXES FOR THE DEVELOPMENT OF THE THEORY CONCERNING THE DESIGNOF URBAN SPACE.
Η ΔΙΑΤΡΙΒΗ ΣΥΝΙΣΤΑ ΜΙΑΝ ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΕΞΟΔΙΚΗ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΩΝ ΠΟΥ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ, ΑΠΟ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ '60 ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΤΟΣΟ Ο ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑΤΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ ΟΣΟ ΚΑΙ ΟΙ ΧΕΙΡΙΣΜΟΙ ΤΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΠΟΥ ΕΜΠΛΕΚΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΤΟΝ ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΠΟΔΙΔΟΥΝ ΜΟΡΦΗ. ΜΕ ΒΑΣΗ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥΣ ΤΩΝ ΣΤΑΣΕΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΑΣΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ ΔΙΑΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ: Η "ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ", Η "ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ", Η "ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ" ΚΑΙ Η "ΜΕΤΑ- ΜΟΝΤΕΡΝΑ" ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ. ΚΑΘΕ ΜΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΔΙΑΚΡΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΘΕΤΕΙ, ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΠΟΥ ΥΙΟΘΕΤΕΙ, ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΤΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΠΟΥ ΕΙΣΑΓΕΙ ΣΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΤΗΣ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΟΥΣ, ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΟΡΙΖΕΙ ΤΗ ΣΧΕΔΙΑΣΤΙΚΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΠΕΔΙΑ ΠΟΥ ΕΠΙΚΑΛΕΙΤΑΙ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΙΣ ΣΧΕΔΙΑΣΤΙΚΕΣ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ. ΚΑΘΕ ΜΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ, ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΣΤΗ ΣΗΜΕΙΩΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ, ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΖΕΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥΣ ΧΕΙΡΙΣΜΟΥΣ ΤΩΝ ΣΗΜΕΙΩΤΙΚΩΝ ΠΑΡΑΜΕΤΡΩΝ. Η ΔΙΑΤΡΙΒΗ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑΣ ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ, ΝΑ ΕΠΙΣΗΜΑΝΕΙ ΤΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΝΑΔΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ ΚΑΙ ΑΦΟΡΟΥΝ: Α) ΤΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΛΟΓΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΟΡΙΖΕΤΑΙ Ο ΑΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ, Β) ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΧΕΔΙΑΣΤΙΚΗΣ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΠΛΑΙΣΙΟ, Γ) ΤΗ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΤΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ, ΡΥΘΜΙΖΕΙ ΚΑΙ ΟΡΙΟΘΕΤΕΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΤΗ ΣΧΕΔΙΑΣΤΙΚΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ, Δ) ΤΗ ΣΗΜΕΙΩΤΙΚΗ ΣΥΝΙΣΤΩΣΑ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΤΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΟΥΝ. Ε), ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΣΗΜΕΙΩΤΙΚΗΣ ΣΥΝΙΣΤΩΣΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΣ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ, Ζ)ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΧΕΙΡΙΣΜΟΥ ΤΩΝΣΗΜΕΙΩΤΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΣΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΠΟΔΟΣΗΣ ΜΟΡΦΗΣ ΣΤΟΝ ΑΣΤΙΚΟ ΧΩΡΟ. ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΟΡΙΟΘΕΤΕΙ ΤΟΥΣ ΒΑΣΙΚΟΥΣ ΑΞΟΝΕΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΤΑΙ Ο ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ.
Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης και Ηλεκτρονικού Περιεχομένου (ΕΚΤ)
