Σκοπός της μελέτης: Με την παρούσα επιστημονική μελέτη επιχειρούμε να προσδιορίσουμε το κατά πόσο οι μεταβολές αυτές αντιμετωπίζονται με την χορήγηση κρυσταλλοειδών ή κολλοειδών διαλυμάτων, ενώ σκοπός μας επίσης είναι να διερευνηθεί το κατά πόσο το υπέρτονο διάλυμα χλωριούχου Νατρίου (NaCl) 7,5% και το υπερωσμωτικό διάλυμα Υδροξυ-αίθυλο άμυλο 6% (Hydroxyethyl Starch – HES) πλεονεκτούν, έναντι των ισότονων κρυσταλλοειδών διαλυμάτων, στην αντιμετώπιση των αιμοδυναμικών μεταβολών μετά από την εγκατάσταση ενδοκοιλιακής πίεσης στα συνήθη όρια διεγχειρητικής εμφύσησης διοξειδίου του άνθρακος. Μέθοδος και Υλικό: Η παρούσα μελέτη περιλαμβάνει ασθενείς κατηγορίας κατά ASA-PS 1-2, που υποβλήθηκαν σε επέμβαση χολοκυστεκτομής με λαπαροσκοπική τεχνική. Μελετήσαμε συνολικά 60 ασθενείς κατανεμημένους σε τρεις ομάδες με τυχαιοποιημένη επιλογή. Η πρώτη ομάδα (Α, n=20) αποτελεί την ομάδα ελέγχου και περιλαμβάνει τους ασθενείς στους οποίους θα χορηγείται σε όλη τη διάρκεια της χειρουργικής επεμβάσεως, το κρυσταλλοειδές διάλυμα RL (Ringer's Lactated) με ρυθμό διατήρησης της αιμοδυναμικής σταθερότητας. Στις άλλες δύο ομάδες χορηγούνται τα προς μελέτη διαλύματα μετά την εγκατάσταση του πνευμοπεριτοναίου (ενδοκοιλιακή πίεση: 12mmHg). Στην ομάδα (Β, n=20) χορηγούνται bolus 250κ.ε. από το διάλυμα NaCl 7,5% σε χρονικό διάστημα περίπου 6 λεπτών, ενώ στην ομάδα (Γ, n=20) χορηγούνται bolus 500κ.ε. από το διάλυμα HES σε χρονικό διάστημα περίπου 18-22 λεπτών. Συμπεράσματα: Οι αιμοδυναμικές επιπτώσεις της αυξημένης ενδοκοιλιακής πίεσης που προκαλείται από την εγκατάσταση του πνευμοπεριτοναίου, αντιμετωπίζονται επαρκώς με τη χορήγηση υγρών. Από τα υγρά που χορηγήθηκαν σ’ αυτή τη μελέτη, φαίνεται να υπερτερεί το υπέρτονο διάλυμα NaCl 7,5% αφού βάσει των φυσικοχημικών ιδιοτήτων του επιτυγχάνει ταχεία αύξηση του ενδοαγγειακού όγκου. Οι μεταβολές που αφορούν την μηχανική της αναπνοής (και κυρίως η ευενδοτότητα του αναπνευστικού συστήματος) δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν εάν δεν αρθεί πλήρως το μηχανικό αίτιο που τις προκάλεσε (στην προκειμένη περίπτωση το πνευμοπεριτόναιο).
This scientific study aims to determine whether these hemodynamic changes can be counterbalanced buy the administration of crystalloid or colloid solutions and in addition, whether hypertonic saline (NaCl 7,5) or hyperosmotic hydroxyethyl starch (HES) present an advantage over isotonic crystalloid solutions in opposing unfavorable hemodynamic changes induced by the increased intraabdominal pressure within the usual limits of intraperitoneal carbon dioxide insufflation We studied 60 patients in total, randomized in three groups. Group A (n=20) is control group and includes patients to whom crystalloid solution RL (Ringer’s Lactate) was administered throughout the operation at a rate that preserved hemodynamic stability. In the other two groups, the solutions under study were administered, after pneumoperitoneum induction (intraabdominal pressure: 12mmHg). In Group B (n=20), a bolus of 250cc of NaCl 7,5% solution were administered within 6 minutes and in Group C (n=20), a bolus of 500cc of HES solution were administered within 18-22 minutes. Conclusions: Hemodynamic consequences of increased intraabdominal pressure, induced by intraperitoneal CO2 insufflation are adequately opposed by fluid administration. The comparison between the fluids administered in this study revealed that hypertonic saline (NaCl 7,5%) seems to predominate compared to RL or HES, since it achieves rapid expansion of intravascular volume, due to its physicochemical properties. The changes induced on respiratory mechanics by pneumoperitoneum, mainly in respiratory compliance, cannot be counterbalanced unless the mechanical factor responsible for them (in this case pneumoperitoneum) is fully reversed.2
National Documentation Centre (EKT)
