The study topic of this dissertation was the distinction according to the Constitution of the laws’ interpretation from the partial anti-constitutionality (quantitative and qualitative) as well as from the interpretational reference to the Constitution and the theoretic version of interpersonal action. The interpretation according to the Constitution is linked to the judicial control of the laws’ constitutionality but it is not indentified with it, because it constitutes an interpretation method of the law and not a control technique. For this reason, depending on the case, it constitutes a criterion of correctness aiding the interpreter to choose between the alternatively suggested interpretative versions or the systematic interpretation of the law. On the contrary, the partial anti-constitutionality is a technique of exercising control on the laws’ constitutionality. Besides, the interpretational reference to the Constitution helps the interpreter to the interpretational assessment of the law’s regulative context, without, during the interpretation of the provision, there being an issue of its possible anti-constitutionality, as it is in the case which is in accordance with the constitution of the laws’ interpretation. All in all, the theory of interpersonal action professes the expansion of the implementation of the fundamental rights in the relations of the private individuals, whereas in the context of the methodology of the implementation as an indirect interpersonal action, it resembles the interpretational reference to the Constitution and it is not identified with the laws’ interpretation which is in accordance with the Constitution.
Υπόθεση εργασίας της παρούσας διατριβής αποτέλεσε η διάκριση της σύμφωνης με το Σύνταγμα ερμηνείας των νόμων από την μερική αντισυνταγματικότητα (ποσοτική και ποιοτική), καθώς και από την ερμηνευτική αναγωγή στο Σύνταγμα και την θεωρητική εκδοχή της τριτενέργειας. Η σύμφωνη με το Σύνταγμα ερμηνεία συνδέεται με το δικαστικό έλεγχο της συνταγματικότητας των νόμων αλλά δεν ταυτίζεται με αυτόν, διότι αποτελεί μέθοδο ερμηνείας του δικαίου και όχι τεχνική του ελέγχου. Για το λόγο αυτό αποτελεί κατά περίπτωση ένα κριτήριο ορθότητας που βοηθά τον ερμηνευτή να επιλέξει μεταξύ εναλλακτικά προτεινόμενων ερμηνευτικών εκδοχών ή συστηματική ερμηνεία του δικαίου. Αντίθετα, η μερική αντισυνταγματικότητα αποτελεί μία τεχνική άσκησης του ελέγχου της συνταγματικότητας των νόμων. Εξάλλου, η ερμηνευτική αναγωγή στο Σύνταγμα βοηθά τον ερμηνευτή στον ερμηνευτικό προσδιορισμό του κανονιστικού περιεχομένου του νόμου, χωρίς κατά την ερμηνεία της διάταξης να τίθεται ζήτημα ενδεχόμενης αντισυνταγματικότητάς της, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της σύμφωνης με το σύνταγμα ερμηνείας των νόμων. Τέλος, η θεωρία της τριτενέργειας πρεσβεύει την επέκταση της εφαρμογής των θεμελιωδών δικαιωμάτων στις σχέσεις των ιδιωτών, ενώ στο πλαίσιο της μεθοδολογικής της εφαρμογής ως έμμεση τριτένεργεια, ομοιάζει με την ερμηνευτική αναγωγή στο Σύνταγμα και δεν ταυτίζεται με τη σύμφωνη με το Σύνταγμα ερμηνεία των νόμων.
National Documentation Centre (EKT)
