Type 1 diabetes (T1D) recurrence (T1DR) following simultaneous pancreas-kidney transplantation (SPK) in recipients under immunosuppression is considered so rare that islet autoimmunity is not routinely assessed and T1DR remains incompletely characterized. The present study describes the cardinal features of T1DR with clinical, laboratory and transplant biopsy data. Immunological assessment included extensive testing for autoantibodies and autoantigen-specific T cells. Eight of 14 patients (57%) who developed hyperglycemia with T1DR characteristics were converters for islet autoantibodies. The seroconversion frequency was significantly higher than for euglycemic patients (14% vs. 57%, p=0,0002, OR=5,6). The frequency of seroconversion and T1DR was significantly higher among HLA-DR3/4 patients compared to non-DR3/4 patients (47% vs. 22%, p=0,01 and 11% vs. 3,6%, p=0,02 respectively). Single islet autoantibody positivity in SPK donors did not appear to affect transplant outcome. Treatment with T cell and B cell directed therapy to attenuate autoimmunity non-specifically depleted T cells and was associated with C-peptide secretion for over one year. Τhe reappearance of autoreactive T cells was followed by progressive C-peptide loss over the next two years. Follow-up of islet autoimmunity markers in SPK patients may allow early detection and treatment of patients at risk of T1DR.
Η υποτροπή Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 1 (ΣΔ1) μετά ταυτόχρονη μεταμόσχευση νεφρών-παγκρέατος (ΜΝΠ) σε ασθενείς που λαμβάνουν ανοσοκαταστολή θεωρείται τόσο σπάνια ώστε δείκτες νησιδιακής αυτοανοσίας δεν παρακολουθούνται στην κλινική πράξη και η υποτροπή του ΣΔ1 μετά ΜΝΠ δεν έχει περιγραφεί επαρκώς. Η παρούσα μελέτη περιγράφει την παρακολούθηση δεικτών αυτοανοσίας (αυτοαντισωμάτων και αυτοαντιδρώντων Τ-λεμφοκυττάρων) και τα κύρια χαρακτηριστικά υποτροπής του ΣΔ1 σε ασθενείς ΜΝΠ. Οκτώ από τους 14 (57%) ασθενείς με υπεργλυκαιμία και ευρήματα συμβατά με υποτροπή του ΣΔ1 εμφάνισαν ορομετατροπή για νησιδιακά αυτοαντισώματα. Το ποσοστό ορομετατροπής ήταν σημαντικά μεγαλύτερο συγκριτικά με ασθενείς που παρέμειναν ευγλυκαιμικοί (14% έναντι 57%, p=0,0002, OR=5,6). Η ορομετατροπή και η υποτροπή του ΣΔ1 ήταν συχνότερη μεταξύ ασθενών με γονότυπο HLA-DR3/4 συγκριτικά με ασθενείς χωρίς το γονότυπο αυτό (47% έναντι 22%, p=0,01 και 11% έναντι 3,6%, p=0,02 αντίστοιχα). Η οροθετικότητα για ένα νησιδιακό αυτοαντίσωμα του δότη δεν φαίνεται να επηρεάζει την επιβίωση του παγκρεατικού μοσχεύματος. Η χορήγηση ανοσοκατασταλτικών έναντι της Β- και Τ-ανοσίας σε ασθενείς ΜΝΠ με υποτροπή του ΣΔ1, οδήγησε σε γενικευμένη ανοσοκαταστολή και διατήρηση του C-πεπτιδίου για περισσότερο από ένα χρόνο. Εν συνεχεία όμως η επανεμφάνιση αυτοαντιδρώντων Τ-λεμφοκυττάρων συνοδεύτηκε από εξαφάνιση του C-πεπτιδίου στα επόμενα 2 χρόνια. Η παρακολούθηση των δεικτών αυτοανοσίας μπορεί να ανιχνεύσει νωρίς τους ασθενείς με αυξημένο κίνδυνο υποτροπής του ΣΔ1, γεγονός που ίσως επιτρέψει την τροποποίηση της ανοκατασταλτικής αγωγής ώστε να προληφθεί η υποτροπή αυτή.
National Documentation Centre (EKT)
