Σκοπός: Η υιοθέτηση μιας στρατηγικής μετάγγισης που θα εξοικονομήσει μονάδες αίματος και θα μειώσει τις επιπλοκές από μετάγγιση περιεγχειρητικά. Επίσης στόχος μας ήταν να συγκρίνουμε τον αριθμό των μεταγγίσεων, κυτοκίνες στη συστηματική κυκλοφορία και έκβαση μεταξύ δύο στρατηγικών μετάγγισης. Μέθοδοι: Πραγματοποιήσαμε μια προοπτική τυχαιοποιημένη μελέτη από τον Δεκέμβριο 2004 ως τον Μάϊο 2007 σε ένα πανεπιστημιακό νοσοκομείο. Εβδομήντα πέντε ασθενείς προγραμματισμένοι για μείζονα επέμβαση άνω κοιλίας εξετάστηκαν για εισαγωγή στο πρωτόκολλο, 58 από αυτούς πληρούσαν τα κριτήρια εισαγωγής και 52 ολοκλήρωσαν τη μελέτη. Οι ασθενείς τυχαιοποιήθηκαν σε μια από τις δύο στρατηγικές διεγχειρητικής και μετεγχειρητικής μετάγγισης: στην ομάδα Hb 7.7 (συντηρητικής μετάγγισης) οι ασθενείς μεταγγιζόταν όταν η αιμοσφαιρίνη έπεφτε κάτω από 7.7g/dl και στην ομάδα Hb 9.9 (ελεύθερης μετάγγισης) όπου μετάγγγιση γινόταν σε επίπεδα αιμοσφαιρίνης κάτω από 9.9g/dl. Τα επίπεδα αιμοσφαιρίνης παρακολουθήθηκαν για πέντε ημέρες μετεγχειρητικά και οι κυκλοφορούντες κυτοκίνες IL-6, IL-10, TNF-a για τρεις ημέρες. Η παρακολούθηση για εμφάνιση επιπλοκών έγινε μέχρι την έξοδο από το νοσοκομείο. Η κύρια παράμετρος που εξετάσθηκε ήταν ο αριθμός των μεταγγίσεων ανά ασθενή (μονάδες συμπυκνωμένων ερυθρών) καθώς και το ποσοστό των ασθενών που εκτέθηκε σε αλλογενή μετάγγιση. Αποτελέσματα: Η μέση τιμή μονάδων ερυθρών ανά ασθενή που μεταγγίσθηκαν ήταν 0 για την ομάδα Hb 7.7 [interquartile range 0.2] και 1 για την ομάδα Hb9.9 [0.3] με p=0.013. Το ποσοστό των ασθενών που εκτέθηκαν σε μετάγγιση ήταν 38% και 70% αντίστοιχα (p=0.027). Τα επίπεδα της IL-10 βρέθηκαν αυξημένα στην ομάδα 9.9, στις 24 ώρες μετεγχειρητικά σε σχέση με την ομάδα 7.7 (p<0.05). Συσχέτιση βρέθηκε ανάμεσα στις μέγιστες τιμές IL-10 και στον συνολικό αριθμό ερυθρών που μεταγγίσθηκαν (r²=0.38, p=0.032) καθώς και με την μέση ηλικία των ερυθρών που μεταγγίσθηκαν (r²=0.52, p=0.007). Το ποσοστό των επιπλοκών και η παραμονή στο νοσοκομείο δεν διέφερε σημαντικά μεταξύ των ομάδων. Συμπεράσματα: Σε μείζονες επεμβάσεις άνω κοιλίας, η υιοθέτηση μιας συντηρητικής πολιτικής μετάγγισης ελαττώνει τον αριθμό των μονάδων που μεταγγίζονται και τα μετεγχειρητικά επίπεδα IL-10. Η συσχέτιση της IL-10 με τις παραμέτρους της μετάγγισης υποδεικνύει τον πιθανό της ρόλο στην ανοσοκαταστολή από μετάγγιση.
Background: Perioperative transfusion optimization may result in blood saving and minimizing complications associated with blood transfusions. The study aimed to compare transfusion units, cytokines and patient outcome in restrictive versus liberal transfusion strategy. Materials and Methods: We conducted a randomized-controlled study, in a single center, from 22 December 2004 to 11 May 2007. Of the 75 patients scheduled for major abdominal surgery and assessed for eligibility, 58 were randomized and 52 completed the study. Exclusion criteria were bleeding diathesis, refusal of transfusions, ischemic heart disease, preexisting infectious or autoimmune diseases or immunosuppressive drugs. Preoperatively patients were randomly assigned to the Hb 7.7 g dL⁻¹ or to the Hb 9.9 g dL⁻¹ group to receive blood transfusion postoperatively if hemoglobin was below 7.7 g dL⁻¹ or Hb 9.9 g dL⁻¹ respectively. The follow up for hemoglobin and intervention lasted five days, for cytokine measurements three days and for complications till discharge from the hospital. Units of red blood cells (RBC) per patient and the incidence of patients transfused in each group was the main outcome measure. Results: Median RBC transfused (units/patient) was 0[interquartile range 0,2] in the restrictive versus 1[0,3] in the liberal group (p=0.013), and the percentage of patients transfused 36% versus 70% respectively (p=0.027). IL-10 postoperative levels were higher in the liberal transfusion group 24h postoperatively (p<0.001). Complications or time to hospital discharge did not differ between the groups. Conclusion: In major abdominal surgery, restrictive transfusion decreases RBC requirements and IL-10 levels but does not affect patients' outcome.
