Βασικός σκοπός της έρευνας είναι η κατάδειξη παραγωγής του PAF από τα καρκινικά κύτταρα του ΝΚΚ σε σχέση με τον υγιή αυτόλογο ιστό, η έκφραση του υποδοχέα του, o προσδιορισμός του στον ορό και τέλος η συσχέτιση των παραπάνω δεδομένων με γνωστές κλινικοπαθολογικές παραμέτρους του ΝΚΚ στον άνθρωπο. Η ανάγκη για την εφαρμογή ανοσοϊστοχημικών και ιστοπαθολογικών προγνωστικών δεικτών, πηγάζει από την ποικιλία στην κλινική πορεία της νόσου και τις δυσκολίες δημιουργίας ενός αναπαραγώγιμου και ακριβούς συστήματος αξιολόγησης. Ο παράγοντας ενεργοποίησης των αιμοπεταλίων (Platelet Activating Factor-PAF), είναι ένας πλειότροπος γλυκερινοφωσφολιπιδαιμικός διαμεσολαβητής φυσιολογικών και παθολογικών καταστάσεων, περιλαμβάνοντας και τον καρκίνο.Μελετήθηκαν 98 ασθενείς που υποβλήθηκαν σε νεφρεκτομή. Από αυτούς οι 77 είχαν αδενοκαρκίνωμα του νεφρού. `Ολοι οι ασθενείς ήταν ενημερωμένοι για τον σκοπό της μελέτης και είχαν συναινέσει στη λήψη και χρήση των δειγμάτων. Σε όλους τους ασθενείς έγινε αιμοληψία την ημέρα πριν την χειρουργική επέμβαση. Τα τεμάχια από νεοπλασματικό και παρακείμενο φυσιολογικό νεφρικό ιστό απομονώθηκαν στο χειρουργείο αμέσως μετά την αφαίρεση του οργάνου. Η φύλαξη των ιστοτεμαχιδίων από φυσιολογικό και νεοπλασματικό ιστό έγινε σε φιαλίδια με διάλυμα απόλυτης αλκοόλης. Στα συλλεγέντα δείγματα αίματος και ιστικών τεμαχιδίων υγιούς και νεοπλασματικού ιστού, προσδιορίσθηκε η συγκέντρωση του PAF, η οποία στη συνέχεια αξιολογήθηκε σε σχέση με το στάδιο, τον ιστολογικό τύπο και τον βαθμό διαφοροποίησης του νεοπλάσματος. Η έκφραση του υποδοχέα του PAF (PAF-R) στον νεοπλασματικό ιστό μελετήθηκε ανοσοϊστοχημικά και συσχετίσθηκε με τον ιστολογικό τύπο, το στάδιο και τον βαθμό διαφοροποίησης του νεοπλάσματος. H σταδιοποίηση των όγκων έγινε με το σύστημα ΤΝΜ – 2002, η ιστολογική ταξινόμηση των όγκων έγινε σύμφωνα με την τελευταία πρόταση των UICC και AJCC, ενώ για το βαθμό της κακοήθειας χρησιμοποιήθηκαν τα κριτήρια της ταξινόμησης του Fuhrman. Η διαφορά της συγκέντρωσης του PAF στον νεοπλασματικό ιστό δεν διέφερε μεταξύ ΝΚΚ και ογκοκυτωμάτων, ενώ ήταν σημαντικά μεγαλύτερη στο αυτόλογο υγιές παρέγχυμα των περιπτώσεων με ΝΚΚ. Αντιθέτως, η συγκέντρωση του PAF διέφερε σημαντικά μεταξύ ΝΚΚ και καλοήθων όγκων, τόσο στον νεοπλασματικό ιστό, όσο και στο αυτόλογο υγιές παρέγχυμα. Δεν παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική διακύμανση στη διαφορά της συγκέντρωσης του PAF στα δείγματα από τον νεοπλασματικό ιστό και το υγιές αυτόλογο νεφρικό παρέγχυμα τόσο στο σύνολο, όσο και κατά το στάδιο της νόσου. Η συγκέντρωση του PAF στον νεοπλασματικό ιστό αυξανόταν αυξανομένου του σταδίου της νόσου.Τα διαυγοκυτταρικά και τα χρωμόφοβα αδενοκαρκινώματα είχαν συχνότερα την μεγαλύτερη υπερέκφραση του PAF στον όγκο. Σημαντικές ήταν και οι διακυμάνσεις του PAF στον νεοπλασματικό ιστό ανάλογα με τον βαθμό διαφοροποίησής του.H συγκέντρωση του PAF στον ορό διέφερε μεταξύ των περιπτώσεων με ΝΚΚ ή καλοήθεις όγκους σε βαθμό στατιστικά σημαντικό. `Ομως, η μέση τιμή της συγκέντρωσης του PAF (ολικού, ελευθέρου και συνδεδεμένου) στον ορό, δεν παρουσίασε στατιστικά σημαντική διακύμανση ανάλογα με το στάδιο της νόσου, τον ιστολογικό τύπο και με τον βαθμό διαφοροποίησης του νεοπλάσματος.Η έκφραση (αρνητική/θετική) του υποδοχέα του PAF στον νεοπλασματικό ιστό, ήταν ανεξάρτητη του ιστολογικού υποτύπου, αλλά ήταν μεγαλύτερη αυξανομένου τόσο του σταδίου της νόσου, όσο και του βαθμού διαφοροποίησης.Τα αποτελέσματα της παρούσας μελέτης σε συνδυασμό με τα μέχρι τώρα βιβλιογραφικά δεδομένα παρέχουν στοιχεία που τεκμηριώνουν την συμμετοχή του PAF στην παθογένεια των όγκων του νεφρικού παρεγχύματος στον άνθρωπο. Ο ακριβής, όμως, ρόλος και το επίπεδο εμπλοκής του, δεν μπορεί με σαφήνεια να προσδιορισθεί, καθώς τα επίπεδά του στον ορό του πλάσματος, στον νεοπλασματικό ιστό και στο υγιές αυτόλογο νεφρικό παρέγχυμα σε καλοήθεις και κακοήθεις όγκους του νεφρού, όπως επίσης και η έκφραση του υποδοχέα του στα νεοπλάσματα του νεφρού, δεν μπορούν σε κάθε περίπτωση να συσχετιστούν απόλυτα με τις γνωστές κλινικοπαθολογικές παραμέτρους της νόσου. Παρόλο που και άλλοι βιολογικοί – μοριακοί παράγοντες και υποδοχείς αποτελούν σημαντικούς ρυθμιστές της ανάπτυξης και εξάπλωσης του ΝΚΚ, η αναστολή της ενεργοποίησης του PAF θα αποτελούσε εν δυνάμει μια στρατηγική προσέγγισης αναστολής της αγγειογενετικής – καρκινογενετικής διαδικασίας του καρκίνου του νεφρικού παρεγχύματος.
This study was designed to compare the expression of PAF and PAF-R in neoplastic and autologous normal kidney tissue and PAF levels in serum in human. Renal cell cancer (RCC) is extremely vascular tumor. Platelet-activating factor (PAF) is a glycerinetheric phoshpolipid pro-inflammatory mediator chemically characterized as 1-O-alkyl-2-acetyl-sn-glycero-3-phosphocholin. This unique molecule mediates its activities through a specific receptor (PAF-R). Among various pathophysiological conditions such as inflammation and atherosclerosis, PAF seems to be implicated also in cancer.There are numerous references indicating abnormalities in the expression of PAF and his receptor in various forms of human cancer, such as breast cancer, ovarian carcinoma, melanoma and colon cancer. The observation that renal tumors are extremely vascular and contain large amounts of glycogen, phospholipids and triglycerides suggests the involvement PAF in renal carcinoma.Serum samples were obtained on day before operation. Tissue specimens were obtained at the time of surgery from 98 patients undergoing nephrectomy for previously untreated RCC. Normal and adjacent tumor samples were immediately stored in vials containing ethyl alcohol. Histological evaluation was carried out following the UICC – AJCC, Fuhrman and TNM-2002 classification. PAF and PAF-R expression was assessed by immunohistochemistry and was correlated with patients’ important clinicopathological parameters, such as stage, grade and histological subtype.Differences in expression of PAF between RCC and oncocytomas was not significant in malignant renal tissue, but was more prominent in autologous normal kidney tissue in these cases. On the contrary PAF overexpression in normal and malignant renal tissue between RCC and benign tumors was statistically significant. Total expression of PAF in normal and malignant renal tissue was independent of tumour grade and disease stage, while it was more prominent in neoplastic tissue according to its grade. The value of PAF in serum was statistically significant in RCC in comparison with the benign tumors, but the mean value of PAF in serum (total, bound, unbound) was independent of tumour grade, disease stage and histological subtype.Overexpression of PAF-R in malignant tissue was independent of histological subtype, but was more prominent as disease stage and tumor grade increased.The PAF overexpression we observed in the majority of the tumor specimens supports a potential functional role for PAF and its receptor in controlling malignant transformation and cell growth in RCC. The exact functional role and the point of PAF involvement cannot be determined with clarity as the concentration in serum, the expression in malignant and autologous normal kidney tissue and the overexpression of PAF-R in malignant tissue cannot be absolutely correlated with clinical and pathological variables of the disease.Although other biological factors and receptors are also essential in the development and maintenance of cancerous growth, inhibition of PAF activation could be of value in treating certain RCC cases.
