Objectives:We prospectively compared the effectiveness of the combination of subcutaneous darboetin-A( DA) and intravenous iron versus intravenous iron alone, for correction of iron-deficiency anemia(IDA) in patients with advanced stage congestive heart failure (CHF). Background: IDA has been identified as the most common cause of anemia in patients with advanced CHF, suggesting that iron replacement alone might constitute sufficient treatment. Methods: Thirty patients with advanced CHF and IDAwere randomized to 6 weeks of intravenous iron and subcutaneous DA administration (300mg and 50 mcg weekly, respectively, group A, n=14), or intravenous iron alone (300mg weekly, group B, n=16). In all patients, diagnosis of IDAwas confirmed by bone marrow aspiration Results: There were no differences in patients’ baseline characteristics:. In both groups there was significant and similar increase in Hgb concentration apparent after the second week of treatment initiation. [Group A: from 10.6±0.9 to 11.6±1. 2 gr/dl (p =0.013), group B: from 10. 9±1. 1 to 11. 5±0.9gr/dl (p =0.013)]. Three months after completion of therapy, increase in Hgbwas preserved in both groups and there was no difference in Hgb values between two groups (12.9±0.6 vs 13. 2±0.5 for Group A and B, P=ns). Therefore, in anemic, iron-deficient end-stage CHF patients, time course and degree of anemia correction after treatment with i.v. iron, compared with combined iron plusDA , were similar. Conclusions : Intravenous iron infusion alone is effective and safe therapeutic regimen for treatment of IDA in patients with advanced CHF.
Εισαγωγή. Η αναιμία αποτελεί μια συχνή συνοσηρότητα της χρόνιας καρδιακής ανεπάρκειας με δυσμενή επίδραση στην πρόγνωση των ασθενών ενώ η βαρύτητα της έχει συσχετιστεί με την λειτουργική κλάση των ασθενών και με την ικανότητά τους για άσκηση. Οι ασθενείς με τελικού σταδίου καρδιακή ανεπάρκεια είναι επιρρεπείς στην ανάπτυξη σιδηροπενίας είτε μέσω μειονεκτικής απορρόφησης σιδήρου είτε μέσω αδυναμίας χρησιμοποίησης του από τον μυελό των οστών καθιστώντας την σιδηροπενία την πιο συχνή αιτία αναιμίας στην καρδιακή ανεπάρκεια. Παρά την αναγνώριση του ρόλου της αναιμίας ως προγνωστικού δείκτη, κατευθυντήριες οδηγίες ως προς την επιλογή και εφαρμογή θεραπευτικής στρατηγικής δεν έχουν θεσπιστεί. Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η σύγκριση της αποτελεσματικότητας του συνδυασμού ενδοφλέβιας χορήγησης σιδήρου με υποδόρια χορήγηση δαρμποετίνης Α έναντι της ενδοφλέβιας χορήγησης μόνο σιδήρου ως προς το βαθμό και τη ταχύτητα διόρθωσης της αναιμίας σε ασθενείς με τελικού σταδίου καρδιακή ανεπάρκεια και σιδηροπενική αναιμία. Μέθοδοι. 30 ασθενείς με τελικού σταδίου καρδιακή ανεπάρκεια και σιδηροπενική αναιμία τυχαιοποιήθηκαν σε εβδομαδιαία ενδοφλέβια χορήγηση σιδήρου και υποδόρια χορήγηση δαρμπεμποετίνης Α (300mg και 50 mcg αντίστοιχα, ομάδα A, ν=14) και σε εβδομαδιαία ενδοφλέβια χορήγηση σιδήρου (300mg, ομάδα B, ν=16). Η διάγνωση της σιδηροπενίας ετέθη από την εξέταση μυελικού επιχρίσματος Αποτελέσματα. Η μέση ηλικία των ασθενών στην Ομάδα Α ήταν 55,3±11 έναντι 59,1 ±12,3 έτη στην Ομάδα Β (P=ns). Η μέση τιμή της λειτουργικής κλάσης κατά ΝΥΗΑ, του κλάσματος εξωθήσεως ήταν 3,5±0,6 vs 3,1±0,1, 22,2±6,7 vs 25,6±6,7 % (P=ns) αντίστοιχα για τις δύο ομάδες ενώ η μέση τιμή αιμοσφαιρίνης, φερριτίνης και κρεατινίνης ορού κατά την έναρξη της θεραπείας ήταν 10,6±0,9 vs 10,9±1,1gr/dl , 121,1±114,2 vs 139,8±163,9 ng/lt και 1,3±0,5 vs 1,4±0,5 mg/dl (P=ns) για τις δύο ομάδες αντίστοιχα. Σημαντική και παρόμοια αύξηση της τιμής της αιμοσφαιρίνης παρατηρήθηκε από την δεύτερη εβδομάδα θεραπείας και στις δύο ομάδες [ομάδα A: 10,6±0,9 vs 11,2±1,1 gr/dl (p =0,013), ομάδα B: 10, 6±0, 9 vs11, 2±1,1gr/dl (p =0,013)]. Τρεις μήνες μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας η τιμή της αιμοσφαιρίνης παραμένει αυξημένη στον ίδιο βαθμό και στις δυο ομάδες.[ομάδα A: 13±1,1vs12,9±0,7gr/dl (p=0,898), ομάδα B: 12, 6±1vs13,2±0,6gr/dl (p=0,093)] Συμπέρασμα. Η ενδοφλέβια χορήγηση σιδήρου είναι εξίσου αποτελεσματική θεραπεία ως προς την ταχύτητα και τον βαθμό διόρθωσης της αναιμίας σε ασθενείς με σιδηροπενική αναιμία και καρδιακή ανεπάρκεια με τον συνδυασμό σιδήρου και δαρμποετίνης Α .
