The present dissertation is part of the scientific field of ICT in education and explores the nature of digital environments, which utilize 720 student teachers at Departments of Literature, History and Archaeology, Philosophy and Education at Aristotle University of Thessaloniki, in academic and non-academic learning environments. It studies, in particular, the digital literacy practices and the frequency of domestic and academic practices. Examine even the actual level of digital literacy of the participants, the learning providers (formal, non-formal and informal), of whom acquired basic knowledge regarding ICT as well, and also the self-perception of their role as to modern digital media teaching. The findings of this research shows that student teachers considered, sufficiently, digitally literate and quite often use a computer as a literacy practice for entertainment, information and communication, in non-academic, however, learning environments. Candidates utilize online bibliographic databases and online resources in universities and academic courses. Through the coupling of quantitative and qualitative research methods is understood that student teachers directed towards a different pre-professional role compared with students of the new generation. However, the pathogenesis observed in the above departments about the lack of the so-called digital culture is a limiting factor for future engagement with ICT. Finally, the fact that ICT are not closely related with the literary character applications, according to the responses of participants give motivation to connect academic with non-academic digital literacy practices.
Η παρούσα διδακτορική διατριβή εντάσσεται στο επιστημονικό πεδίο των Νέων Τεχνολογιών στην εκπαίδευση και διερευνά το είδος των ψηφιακών περιβαλλόντων, τα οποία αξιοποιούν 720 υποψήφιοι φιλόλογοι των Τμημάτων Φιλολογίας, Ιστορίας-Αρχαιολογίας και Φιλοσοφίας-Παιδαγωγικής του Α.Π.Θ. σε ακαδημαϊκά και σε έξω-ακαδημαϊκά περιβάλλοντα μάθησης. Μελετά, ειδικότερα, τις πρακτικές ψηφιακού γραμματισμού και τη συχνότητα χρήσης οικιακών πρακτικών και πρακτικών ακαδημαϊκού χαρακτήρα. Εξετάζει, ακόμη, το κατακτημένο επίπεδο ψηφιακού γραμματισμού των υποκειμένων της έρευνας, τους φορείς μάθησης (τυπικούς, μη τυπικούς και άτυπους), από τους οποίους απέκτησαν ένα βασικό γνωστικό κεφάλαιο αναφορικά με τις ΤΠΕ, καθώς, επίσης και την αυτοαντίληψη του ρόλου τους ως προς τα σύγχρονα ψηφιακά μέσα διδασκαλίας. Από τα ευρήματα αυτής της έρευνας διαπιστώνεται ότι οι υποψήφιοι εκπαιδευτικοί θεωρούνται, σε ικανοποιητικό βαθμό, ψηφιακά εγγράμματοι και χρησιμοποιούν αρκετά συχνά τον Η/Υ ως πρακτική γραμματισμού για ψυχαγωγία, επικοινωνία και ενημέρωση, σε έξω-ακαδημαϊκά, ωστόσο, μαθησιακά περιβάλλοντα. Οι υποψήφιοι φιλόλογοι αξιοποιούν τις διαδικτυακές βιβλιογραφικές βάσεις δεδομένων και τις ηλεκτρονικές πηγές στον πανεπιστημιακό χώρο και στα ακαδημαϊκά τους μαθήματα. Μέσω της σύζευξης ποσοτικών και ποιοτικών μεθόδων έρευνας γίνεται αντιληπτό ότι οι υποψήφιοι εκπαιδευτικοί βαδίζουν στη λογική ενός διαφορετικού προ-επαγγελματικού ρόλου σε σύγκριση με τους μαθητές της νέας γενιάς. Ωστόσο, η παθογένεια που παρατηρείται στις καθηγητικές Σχολές αναφορικά με την έλλειψη της λεγόμενης ψηφιακής κουλτούρας, αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για μελλοντική εμπλοκή με τις ΤΠΕ. Τέλος, το γεγονός ότι οι ΤΠΕ δεν συνδέονται στενά με εφαρμογές φιλολογικού χαρακτήρα, σύμφωνα με τις απαντήσεις των συμμετεχόντων/ ουσών, δίνει κίνητρο για τη σύνδεση των ακαδημαϊκών με τις έξω-ακαδημαϊκές πρακτικές ψηφιακού γραμματισμού.
