Στόχοι: Επιδιώξαμε να αξιολογήσουμε πιθανές αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στη χρήση της επλερενόνης και έναν δείκτη πλάσματος της διάσπασης του κολλαγόνου, για την πρόγνωση ασθενών μετά από έμφραγμα του μυοκαρδίου (ΟΕΜ) με διατηρημένο κλάσμα εξώθησης της αριστερής κοιλίας (LVEF≥ 40%).Υπόβαθρο: Σε ασθενείς μετά από έμφραγμα με συστολική δυσλειτουργία αριστεράς κοιλίας, η επλερενόνη μπορεί να βελτιώσει την επιβίωση. Η ευεργετική επίδραση της επλερενόνης στην πρόγνωση μπορεί να διαμεσολαβείται μέσω της επίδρασης της στην καρδιακή ίνωση.Μέθοδος: 303 ασθενείς με οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου (ηλικίας 58 ± 11 έτη, 249 άνδρες) και διατηρημένη συστολική λειτουργία αριστερής κοιλίας μελετήθηκαν προοπτικά για 24 μήνες. Τα επίπεδα πλάσματος της μεταλλοπρωτεϊνάσης-9 (ΜΜΡ-9) αξιολογήθηκαν την 7η ημέρα μετά από το οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε ομάδες ανάλογα με το αν έλαβαν (n = 201) ή όχι (n = 102) επλερενόνη (25 mg ημερησίως), καθώς και με την αρχικά επίπεδα της ΜΜΡ-9 χρησιμοποιώντας σαν τιμή αναφοράς, αυτή που προκύπτει από την καμπύλη ανάλυσης ROC (12.7 ng / mL). Ο θάνατος από καρδιαγγειακά αίτια, το νέο μη θανατηφόρο έμφραγμα, η νοσηλεία για ασταθή στηθάγχη, καθώς και η ανάπτυξη συμπτωμάτων καρδιακής ανεπάρκειας, ορίσθηκαν ως καταληκτικά σημεία της μελέτης.Αποτελέσματα: Η επιβίωση ελεύθερης συμβαμάτων ήταν σημαντικά χαμηλότερη μεταξύ των ασθενών με μειωμένα αρχικά επίπεδα ΜΜΡ-9 σε σύγκριση με αυτούς, που είχαν αυξημένα αρχικά επίπεδα (56% έναντι 76%, p<0.001). Η χρήση της επλερενόνης δεν συσχετίστηκε με καλύτερη πρόγνωση σε ολόκληρη την ομάδα μελέτης (p=0.132). Μια ευεργετική επίδραση της επλερενόνης στην έκβαση ήταν σημαντική μόνο σε ασθενείς με μειωμένα αρχικά επίπεδα της ΜΜΡ-9 [επλερενόνης (n = 69): 65% έναντι μη επλερενόνης (n = 33) 35%, p=0.005]. Η επλερενόνη δεν είχε καμία επίδραση (p=0.741) στην υποομάδα των ασθενών, που είχαν αυξημένα αρχικά επίπεδα ΜΜΡ-9.Συμπεράσματα: Σε μετεμφραγματικούς ασθενείς με διατηρημένη συστολική λειτουργία αριστεράς κοιλίας, τα μειωμένα αρχικά επίπεδα της MMP-9 σχετίζονται σημαντικά με κακή έκβαση και επίσης προσδιορίζουν μια υποομάδα ασθενών, στους οποίους η χρήση επλερενόνης συνδέεται με όφελος σχετικά με την επιβίωση .
Objectives We sought to assess possible interactions between eplerenone use and a plasma marker of collagen turnover on prognosis in post-myocardial infarction (MI) patients with preserved left ventricular (LV) ejection fraction (≥40%).Background In post-MI patients with systolic LV dysfunction eplerenone may improve survival. The beneficial effect of eplerenone on prognosis may be mediated through eplerenone’s effect on cardiac fibrosis. Methods 303 patients with acute MI (58±11 years, 249 male) and preserved systolic LV function were studied prospectively for 24 months. Plasma levels of matrix metalloproteinase-9 (MMP-9) were assessed on 7th day post-MI. Patients were divided into groups according to whether (n=201) or not (n=102) they received eplerenone (25 mg daily) as well as to their baseline MMP-9 levels using as a cut-off the one suggested by ROC curve analysis (12.7 ng/mL). The combination of death from cardiovascular causes, new non-fatal recurrent MI, hospitalisation for unstable angina and development of heart failure symptoms were considered as study end-points. Results Event-free survival was significantly lower among patients with low baseline MMP-9 levels compared to high baseline levels (56% vs. 76%, p<0.001). Eplerenone use was not associated with better prognosis in the whole study group (p=0.132). A beneficial eplerenone effect on outcome was significant only in patients with low baseline levels of MMP-9 (eplerenone (n=69): 65% vs. non eplerenone arm (n=33) 35%, p=0.005) Eplerenone had no effect (p=0.741) in the subgroup of patients with high MMP-9 baseline levels. Conclusions In post-MI patients with preserved LV systolic function, low baseline levels of MMP-9 are significantly associated with poor outcome and also identify a sub-group of patients in whom eplerenone use is associated with a survival benefit.
