Ο σκοπός της εργασίας μας ήταν η μελέτη της εν δυνάμει αποτελεσματικότητας του ανοσοτροποποιητικού παράγοντα Ιμικουιμόδη όταν εφαρμόζεται σε δυσπλαστικές αλλοιώσεις του στοματικού βλεννογόνου. Η δυσπλασία κατέχει σημαντική θέση στο πεδίο της χημειοπροφύλαξης ενάντια στον καρκίνο, καθώς αποτελεί μία προκαρκινωματώδη αλλοίωση, η οποία είναι : ΄΄ ένας μορφολογικά τροποποιημένος ιστός στον οποίο ο καρκίνος είναι πιο πιθανόν να συμβεί, σε σχέση με τους φαινομενικά υγιείς περιβάλλοντες ιστούς΄΄. Η μελέτη χημειοθεραπευτικών παραγόντων που θα μπορούσαν να αναστείλουν την εξαλλαγή των δυσπλαστικών αλλοιώσεων ή και να προκαλέσουν την υποστροφή τους αποτελεί ένα ιδιαίτερα ενεργό πεδίο έρευνας. Στο στοματικό βλεννογόνο, από τους παράγοντες που έχουν ως τώρα δοκιμαστεί, κανείς δεν έχει καθιερωθεί. Η εργασία μας είναι πρωτότυπη, καθώς για πρώτη φορά εφαρμόστηκε πειραματικά η Ιμικουιμόδη σε δυσπλασία του στοματικού βλεννογόνου. Στο πείραμά μας χρησιμοποιήθηκαν 36 άρρενες επίμυες Wistar rat. Στο βλεννογόνο της αριστερής παρειάς τους εφαρμόστηκε η καρκινογόνος ουσία DMBA για 8 εβδομάδες, με αποτέλεσμα την εμφάνιση δυσπλασίας, η οποία επιβεβαιώθηκε ιστολογικά. Στη συνέχεια, στους 25 εξ αυτών εφαρμόστηκε στην περιοχή της δυσπλασίας η Ιμικουιμόδη, 1 απεβίωσε λόγω ανάπτυξης ευμεγέθους εξωφυτικού όγκου και 10 χρησιμοποιήθηκαν ως control group και δεν έλαβαν θεραπεία. Η ιστολογική εξέταση των δειγμάτων που έλαβαν θεραπεία έδειξε υποστροφή της δυσπλασίας σε υπερπλασία σε όλες τις περιπτώσεις. Σε μία πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση ένα καλά διαφοροποιημένο πλακώδες καρκίνωμα αναπτύχθηκε μετά την εφαρμογή του DMBA. Μετά την εφαρμογή της Ιμικουιμόδης παρατηρήθηκε μία πιο καλοήθης μορφή, ισοδύναμη με πλακώδες θήλωμα. Στο control group η τελική βιοψία μετά το τέλος του πειράματος ανέδειξε ξανά την παρουσία ήπιας προς μέτριας δυσπλασίας. Δεν επήλθε δηλαδή αυτόματη υποστροφή των δυσπλαστικών αλλοιώσεων. Η στατιστική ανάλυση με τη μέθοδο του Χ2 έδειξε στατιστικά σημαντική διαφορά (p<0,001) ανάμεσα στην ομάδα των πειραματόζωων που έλαβαν θεραπεία και στο control group Τα αποτελέσματα μας λοιπόν υποδεικνύουν ότι η Ιμικουιμόδη μπορεί πραγματικά να είναι αποτελεσματική στην αντιμετώπιση των δυσπλαστικών αλλοιώσεων του στοματικού βλεννογόνου, και κατ’ αυτόν τον τρόπο να αναστείλει τη διαδικασία της καρκινογένεσης.
The aim of our study was to estimate the potent efficacy of the immunomodulatory agent imiquimod, when applied on dysplastic lesions of the buccal mucosa. Dysplasia holds an important place in the field of cancer chemoprevention, as it represents a precancerous lesion which is : ‘’ a morphologically alterated tissue in which cancer is more likely to occur than in its apparently normal counterpart ’’. The study of chemopreventive agents that can prevent the transformation of precancerous lesions into cancer, or even cause their regression consists an especially active field of research. In the buccal mucosa, none of the agents that have already been studied has been established until now. Our study is original, as it is the first time that imiquimod was applied on dysplasia of the buccal mucosa in an experimental model. In our experiment we used 36 male Wistar rats. We applied the carcinogen DMBA on the mucosa of the left buccal pouch for 8 weeks, until dysplasia was apparent and confirmed histologically. After that, on 25 of them imiquimod was applied on the dysplastic area, 1 died because of the development of an exophytic tumor and 10 of them served as control group and received no therapy. The histological examination of the samples which were treated with imiquimod revealed regression of dysplasia and only hyperplasia was detected in all the samples. Interestingly, in only one case in which a well-differentiated squamous cell carcinoma (SCC) was developed after the painting with DMBA, after the administration of imiquimod a more benign morphology equivalent to a squamous cell papilloma was observed. In the control group the final histological examination of the samples in the end of the experiment revealed again the presence of dysplasia. This proves that there was no automatic regression of the dysplastic lesions. Statistical analysis with the method of Χ2 proved that there was a statistically important difference (p<0,001) between the group of animals which were treated with imiquimod and the control group. In conclusion, our results imply that imiquimod may actually be efficacious on oral mucosa dysplasia and thus inhibit the progress of carcinogenesis.
Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης και Ηλεκτρονικού Περιεχομένου (ΕΚΤ)
