Over the last few decades, the concept of frailty has become increasingly recognisedas a distinctive health state related to the ageing process. It is a multidimensional syndrome entailing loss of energy, physical ability, cognition and health and represents the overall result of decreased physiological reserves across multiple organ systems. The decline of the physiological reserves is a consequence of ageing and the associated comorbidities. Approximately 10% of patients aged 65 years and older present with frailty and thisrate rises up to 50% in those aged 85 years and older. The phenotype of frailty has been consistently associated with increased morbidity and mortality in elderly surgical patients a relation which makes it a valuable adjunct in the preoperative assessment. However, up to now there is no consensus in the definition of frailty in the medical literature. This reflects the complexity and the multi-factorial aetiology of the syndrome as well as the overlap between frailty and other described syndromes like sarcopenia and cachexia. In general, there are two widely accepted models of frailty. The first one, known as the Frailty Phenotype (FP) was proposed by Fried et al in 2001 and consists of five key patient characteristics such as unintentional weight loss, reduced muscle strength, reduced gait speed, self-reported exhaustion and low energy expenditure. The second model of frailty is known as Comprehensive Geriatric Assessment (CGA) and it identifies medical, psycho-social, and functional capabilities of the patient with the use of standardised instruments and scales. This study aims to compare the two aforementioned frailty models and focus on their association with postoperative adverse outcomes in elderly patients undergoing general surgical procedures.
Τις τελευταίες δεκαετίες, η έννοια της ευπάθειας αναγνωρίζεται όλο και περισσότερο ως συγκεκριμένη κατάσταση που σχετίζεται με τη διαδικασία της γήρανσης. Πρόκειται για ένα πολυδιάστατο σύνδρομο που συνεπάγεται απώλεια ενέργειας, φυσικής ικανότητας, γνωστικής λειτουργίας και γενικά σωματικής υγείας και αντιπροσωπεύει το συνολικό αποτέλεσμα της μείωσης των φυσιολογικών αποθεμάτων σε πολλαπλά συστήματα οργάνων. Η μείωση των φυσιολογικών εφεδρειών είναι συνέπεια της γήρανσης και της συνοσηρότητας. Κατά προσέγγιση το 10% των ασθενών ηλικίας 65 ετών παρουσιάζονται ευπαθείς και το ποσοστό αυτό αυξάνεται έως και 50% σε άτομα ηλικίας 85 ετών και μεγαλύτερα. Ο φαινότυπος της ευπάθειας συνδέεται με την αυξημένη νοσηρότητα και θνησιμότητα στους ηλικιωμένους χειρουργικούς ασθενείς, μια σχέση που την καθιστά πολύτιμη στην προεγχειρητική αξιολόγηση. Ωστόσο, μέχρι σήμερα δεν υπάρχει συναίνεση στον ορισμό της ευπάθειας στην ιατρική. Αυτό αντικατοπτρίζει την πολυπλοκότητα και την πολυπαραγοντική αιτιολογία του συνδρόμου καθώς και την αλληλεπικάλυψη μεταξύ ευπάθειας και άλλων συνδρόμων όπως η σαρκοπενία και η καχεξία. Γενικά, υπάρχουν δύο ευρέως αποδεκτά μοντέλα ευπάθειας. Το πρώτο είναι γνωστό ως Frailty Phenotype (FP), προτάθηκε από τους Fried και συνεργάτες και αποτελείται από πέντε βασικά σημεία όπως η ακούσια απώλεια βάρους, η μειωμένη μυϊκή δύναμη, η μειωμένη ταχύτητα βάδισης, η αυτοαναφερόμενη εξάντληση και η χαμηλή κατανάλωση ενέργειας. Το δεύτερο μοντέλο της ευπάθειας είναι γνωστό ως ενδελεχής γηριατρική εκτίμηση (CGA) και προσδιορίζει ιατρικές, ψυχοκοινωνικές και λειτουργικές ικανότητες του ασθενούς με τη χρήση τυποποιημένων οργάνων και κλιμάκων. Αυτή η μελέτη στοχεύει να συγκρίνει τα δύο προαναφερθέντα μοντέλα και να εστιάσει στη συσχέτισή τους με τις μετεγχειρητικές αρνητικές επιπλοκές στους ηλικιωμένους ασθενείς που υποβάλλονται σε επεμβάσεις γενικής χειρουργικής.
National Documentation Centre (EKT)
