Coelocentesis offers the potential for prenatal diagnosis as early as 6 weeks of gestation. The aim of this study was to examine the short-term safety of coelocentesis.Eligible for the study were pregnant women with single live fetuses at 6-10 weeks of gestation, requesting pregnancy termination for social reasons. At presentation the patients were counseled extensively about the aim of the study and the usefulness of such a method for couples at high risk .The study included three groups of pregnant women: a. 17 women at 6-11 weeks were examined just before suction termination of pregnancy. Maternal blood samples were taken before, as well as 1 and 10 min after coelocentesis for measurement of alfa fetoprotein (AFP). b. The same approach took place in 20 women of similar gestational age and the fetal heart rate was measured immediately before and 1, 5 and 10 min after the procedure. c. The third group consisted of 447 women requesting termination of pregnancy. Then, they were asked if they were willing to undergo coelocentesis and in 108 of those women who agreed, the procedure was performed at the time of the initial ultrasound scan. A second scan to measure fetal crown-rump length and heart rate was carried out just before termination of pregnancy, that was performed 5-30 days later.There was no significant difference between the maternal serum AFP concentrations before coelocentesis (median 7.5 IU) and the values at 1 min (median 8.6 IU) and 10 min (median 7.5 IU) after the procedure. Similar findings we obtained from the measurment of the fetal heart rate. There was no significant difference between fetal heart rate before coelocentesis (mean 160) and the values at 1 min (mean 158), 5 min (mean 160) or 10 min (mean 159) after the procedure. There were no significant differences between the coelocentesis group (108 women) and the control group (339 women) in maternal age, prevalence of primigravidas, cigarette smokers, existence of uterine fibroids, the median fetal crown-rump length or the interval between the initial scan (or coelocentesis) at presentation and the pregnancy termination. At the time of termination, ultrasound examination demonstrated fetal death in five (4,7%) of the coelocentesis group and nine (2,7%) of the controls. In all other cases, there was normal fetal growth with no significant differences between the two groups in terms of fetal crown-rump length.It is concluded that coelocentesis is not associated with significant feto-maternal haemorrhage and does not exert any short term effect on the cardiovascular system of the fetus. The procedure related risk for fetal loss associated with coelocentesis may be approximately 2%. The results of this study supports that coelocentesis seems a safe procedure for first trimester prenatal diagnosis. Five babies were born following coelocentesis and had no obvious abnormalities. Although the short –term risk of miscarriage from the procedure does not seem to be higher that of the other diagnostic intervention techniques, the long-term safety of the method remains to be assessed.
H παρακέντηση της εξωεμβρυϊκής κοιλότητας προσφέρει τη δυνατότητα προγεννητικής διάγνωσης από τις 6 εβδομάδες κύησης. Ο σκοπός της μελέτης μας ήταν η εκτίμηση της βραχυπρόθεσμης ασφάλειας της παρακέντησης της κοιλότητας αυτής. Το υλικό της μελέτης αποτέλεσαν 3 oμάδες εγκύων γυναικών με μονήρη κύηση μεταξύ 6 έως 10 εβδομάδων, που προσήλθαν στην Κλινική μας ζητώντας διακοπή της κύησης για κοινωνικούς λόγους. Κατά την πρώτη επίσκεψη έγινε λεπτομερής ενημέρωση για το σκοπό της μελέτης και τη χρησιμότητα της μεθόδου αυτής για ζευγάρια υψηλού κινδύνου. Σε 17 γυναίκες που διένυαν την 6η-11η εβδομάδα κύησης έγινε μέτρηση της α εμβρυϊκής πρωτεΐνης (AFP) στο μητρικό ορό πριν, καθώς και 1 και 10 λεπτά μετά την παρακέντηση εξωεμβρυϊκής κοιλότητας αμέσως πριν τη διακοπή κύησης για την εκτίμηση εμβρυομητρικής μετάγγισης. Η συγκέντρωση της AFP δεν παρουσίασε στατιστικά σημαντική διαφορά κατά τις τρεις λήψεις.Σε άλλες 20 γυναίκες στην ίδια ηλικία κύησης έγινε μέτρηση της εμβρυϊκής καρδιακής συχνότητας πριν, καθώς και 1, 5 και 10 λεπτά μετά την επέμβαση. Η καρδιακή συχνότητα δεν παρουσίασε στατιστικά σημαντική μεταβολή.Την τρίτη ομάδα αποτέλεσαν 447 γυναίκες. 108 από αυτές συμφώνησαν να γίνει παρακέντηση της εξωεμβρυϊκής κοιλότητας κατά την πρώτη επίσκεψη. Οι υπόλοιπες 339 αποτέλεσαν την ομάδα ελέγχου. Διακοπή κύησης έγινε μετά από 5-30 ημέρες. Ένα δεύτερο υπερηχογράφημα έγινε ακριβώς πριν τη διακοπή της κύησης για έλεγχο της ζωτικότητας του εμβρύου, μέτρηση του κεφαλοουριαίου μήκους και της καρδιακής λειτουργίας του εμβρύου. Δεν υπήρχε σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων σε δημογραφικά χαρακτηριστικά όπως η ηλικία της μητέρας, κάπνισμα, παρουσία ινομυωμάτων, κεφαλοουριαίο μήκος του εμβρύου ή χρονικό διάστημα μεταξύ του πρώτου υπερηχογραφήματος (ή της παρακέντησης εξωεμβρυϊκού χώρου) κατά την πρώτη επίσκεψη και τη διακοπή της κύησης. Πριν από τη διακοπή, η υπερηχογραφική εξέταση έδειξε απουσία καρδιακών παλμών σε πέντε έμβρυα από την ομάδα μελέτης (4,7%) και σε εννέα από την ομάδα ελέγχου (2,7%). Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις υπήρχε φυσιολογική εμβρυϊκή ανάπτυξη και μη σημαντική διαφορά στο κεφαλοουριαίο μήκος των εμβρύων των δύο ομάδων.Συμπερασματικά, το ποσοστό εμβρυϊκής απώλειας από την παρακέντηση της εξωεμβρυϊκής κοιλότητας φαίνεται να είναι περίπου 2%, παρόμοιο με αυτό άλλων επεμβατικών τεχνικών. Δεν παρατηρείται εμβρυομητρική μετάγγιση ούτε βραδυκαρδία του εμβρύου. Έτσι λοιπόν παρέχονται ενδείξεις ότι η μέθοδος προσφέρει βραχυπρόθεσμη ασφάλεια. Πέντε νεογνά που γεννήθηκαν μετά από την εφαρμογή της μεθόδου αυτής δεν παρουσίασαν ανωμαλίες. Παρ’όλο που ο αριθμός αυτός είναι πολύ μικρός, πιθανά είναι ενδεικτικός για την ασφάλεια της μεθόδου όσον αφορά ανατομικές βλάβες του εμβρύου.
