This thesis examines the relationship between the aesthetic and the political in art activism; drawing on the work of Deleuze, Guattari and Rancière, it constructs a philosophy of art activism and contributes to its theory. Connecting art historical, philosophical and theoretical contexts, the thesis focuses on art activism that derives when artistic and creative practices intertwine with social groups and movements, and particularly analyses and examines the cases of Park Fiction, Loose Space, Yomango, Umsonst and Grupo de Arte Callejero (GAC). The thesis argues that in art activism the aesthetic and the political equally coexist, merge and construct the aesthetico-political condition. It also argues that the relationship between Deleuzo-Guattarian and Rancièrian thought in art activism is not antagonistic but complementary and constructive, as it equips art activism effectively. The thesis demonstrates that art activism functions as an aesthetico-political machine of dissensus in society, which merges artistic and creative practices, political desires and aims, and ethical concerns; based on differentiation and complexity, art activism enables an alternative reality that promotes inclusiveness, social equality and justice, and a creative symbiosis at odds with the status quo. The thesis accordingly proposes the building of nodes and rhizomatic networking towards a common exchange of artistic and creative practices, political thought, praxis and ideas, and the multiplication of interrelation in order to construct nexuses that effectuate a freer present and future. Thus, the thesis offers a new perspective on the theory of art activism and the way it critically functions in society.
Η διατριβή εξετάζει τη σχέση του αισθητικού με το πολιτικό στον καλλιτεχνικό ακτιβισμό. Με αφετηρία τη σκέψη των Ζιλ Ντελέζ, Φελίξ Γκουαταρί και Ζακ Ρανσιέρ, δημιουργούμε μια φιλοσοφία καλλιτεχνικού ακτιβισμού και συμβάλλουμε στην εξέλιξη της θεωρίας του. Συγκεκριμένα, επικεντρώνοντας στον καλλιτεχνικό ακτιβισμό που προκύπτει όταν καλλιτεχνικές και δημιουργικές πρακτικές συνυφαίνονται με τη δράση κοινωνικών ομάδων και κινημάτων, η διατριβή αναλύει και εξετάζει τις περιπτώσεις: Park Fiction, Loose Space, Yomango, Umsonst και Grupo de Arte Callejero (GAC). Υποστηρίζουμε ότι στον καλλιτεχνικό ακτιβισμό οι έννοιες του αισθητικού και του πολιτικού συνυπάρχουν, συναιρούνται και συνδιαμορφώνουν μια νέα αισθητικο-πολιτική συνθήκη. Σε αυτήν ακριβώς την αισθητικο-πολιτική συνθήκη, ο στοχασμός των Ντελέζ- Γκουαταρί και Ρανσιέρ συμβάλλει δημιουργικά και εποικοδομητικά, τροφοδοτώντας τον καλλιτεχνικό ακτιβισμό παραγωγικά. Η διατριβή καταδεικνύει ότι ο καλλιτεχνικός ακτιβισμός λειτουργεί ως μια αισθητικο-πολιτική μηχανή διαφωνίας μέσα στην κοινωνία, συνενώνοντας καλλιτεχνικές και δημιουργικές πρακτικές, πολιτικές επιθυμίες και ηθικά αιτήματα. Βασιζόμενος πάνω στη διαφοροποίηση και την πολυπλοκότητα, ο καλλιτεχνικός ακτιβισμός ενεργοποιεί μια εναλλακτική πραγματικότητα που προάγει τη συμπεριληπτικότητα, την κοινωνική ισότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη, καθώς και μια δημιουργική συμβίωση που διαταράσσει τα δεδομένα και παραδεδεγμένα καθεστώτα. Προτείνουμε τη δημιουργία κόμβων και ριζωματικής δικτύωσης προς μια κοινή ανταλλαγή καλιτεχνικών και δημιουργικών πρακτικών, πολιτικών σκέψεων, ιδεών και δράσεων, και τον πολλαπλασιασμό των διαδράσεων, ώστε να οικοδομηθούν δίκτυα και πλέγματα που θα επιφέρουν ένα πιο ελεύθερο παρόν και μέλλον. Με αυτόν τον τρόπο η διατριβή συμβάλλει σε μια νέα προοπτική της θεωρίας του καλλιτεχνικού ακτιβισμού και της κριτικής λειτουργίας του μέσα στο κοινωνικό σώμα.
National Documentation Centre (EKT)
