Introduction: Since lipofilling is currently a common adjunct procedure in various reconstructive cases, namely breast reconstructions, improving fat graft retention remains a major concern for plastic surgeons. This experimental protocol simulates an autologous breast reconstruction technique using the pedicled fat-augmented latissimus dorsi myocutaneous flap in a rat model. The aim of the study is to evaluate the survival of fat graft after transplantation into three different host tissues, namely the pectoralis major and the Iatissimus dorsi muscles, and the subcutaneous tissue of the flap’s skin island. Material & Methods: Thirty rats were used, divided into five groups (A, B, C, D, and E) of six rats each. Different volumes of fat (1ml, 2ml, and 5ml) were in total injected in the three recipient areas in groups A, B, and C, respectively; postoperative radiation was administered to group D animals (2ml injected fat). Group E animals did not undergo fat grafting (controls). Adipocyte survival was assessed using histological and immunochemistry techniques. Results: Our results showed that the pectoralis major muscle was the substrate that provided the highest adipocyte survival rates, regardless of the amount of fat transplanted, followed by the latissimus dorsi muscle, and finally the flap’s skin island. In subcutaneous tissues, the increased volume of transplanted fat did not correspond to increased adipocyte incorporation. Irradiation of the host tissues resulted in a statistically significant decrease in surviving adipocytes in all three recipient areas (p<0.001). Conclusion: Our results suggest that muscle ensures optimal fat graft retention, whereas reduced vascular supply may negatively affect adipocyte survival following transplantation.
Σκοπός: Η μεταφορά αυτόλογου λίπους αποτελεί ιδανική επανορθωτική μέθοδο τόσο σε επεμβάσεις αποκατάστασης όσο και σε αισθητικές επεμβάσεις. Η τελική επιβίωση του λίπους που μεταμοσχεύεται αποτελεί αντικείμενο εκτεταμένης μελέτης τα τελευταία έτη. Στόχος της πειραματικής μας μελέτης είναι να εκτιμηθεί το ποσοστό επιβίωσης του λίπους όταν εγχύεται στον υποδόριο ή τον μυϊκό ιστό σε ακτινοβολημένα και μη ακτινοβολημένα πειραματόζωα, χρησιμοποιώντας ένα πειραματικό μοντέλο προσομοίωσης μιας μεθόδου αποκατάστασης μαστού μετά μαστεκτομή, του μυοδερματικού κρημνού του πλατύ ραχιαίου ενισχυμένου με λίπος. Μέθοδοι – Υλικό: Στη μελέτη μας χρησιμοποιήθηκαν τριάντα πειραματόζωα (επίμυες), χωρισμένοι σε πέντε ομάδες (Α, Β, Γ, Δ και Ε). Διαφορετικοί όγκοι λίπους (1 ml, 2 ml και 5 ml) εγχύθηκαν συνολικά σε τρεις περιοχές λήπτες (υποδόριο, πλατύ ραχιαίο, μείζονα θωρακικό) στις ομάδες Α, Β και Γ, αντίστοιχα. Μετεγχειρητική ακτινοβολία χορηγήθηκε σε ζώα της ομάδας Δ (2 ml ενέσιμο λίπος). Τα ζώα της ομάδας Ε δεν υποβλήθηκαν σε μεταμόσχευση λίπους (μάρτυρες). Όλα τα ζώα θυσιάστηκαν την 8η εβδομάδα και δείγματα από τον υποδόριο ιστό, τον ΠΡ και τον ΜΘ εξετάστηκαν ιστολογικά και με ανοσοϊστοχημικές μεθόδους προκειμένου να εκτιμηθεί η συνολική επιβίωση του λίπους. Αποτελέσματα: Τα αποτελέσματά μας έδειξαν ότι ο μείζων θωρακικός μυς ήταν το υπόστρωμα που παρείχε τα υψηλότερα ποσοστά επιβίωσης λιποκυττάρων, ανεξάρτητα από την ποσότητα του μεταμοσχευμένου λίπους, ακολουθούμενο από τον πλατύ ραχιαίο μυ και, τέλος, την δερματική νησίδα του κρημνού. Στους υποδόριους ιστούς, ο αυξημένος όγκος του μεταμοσχευμένου λίπους δεν αντιστοιχούσε σε αυξημένη ενσωμάτωση λιποκυττάρων. Η ακτινοβόληση των ιστών του ξενιστή οδήγησε σε στατιστικά σημαντική μείωση των επιζώντων λιποκυττάρων και στις τρεις περιοχές λήπτες (p<0,001). Συμπεράσματα: Τα λιποκύτταρα ενσωματώνονται καλύτερα όταν ο ιστός του ξενιστή έχει αυξημένη αγγείωση, επομένως οι μύες αποτελούν ιδανικό υπόστρωμα για την επιβίωση των λιποκυττάρων. Όπως αναμενόταν, η ακτινοβολία μειώνει σημαντικά την επιβίωση του λίπους τόσο στον μυϊκό όσο και στον υποδόριο ιστό.
National Documentation Centre (EKT)
