Heart transplantation remains the treatment of choice for end-stage heart failure, with static cold cardioplegia being the preferred method for cardiac allograft preservation. However, prolonged cryopreservation of the donor heart is associated with an increased risk of early dysfunction. This dysfunction results from underlying ischemia and the damage the donor myocardium sustains upon reperfusion. Additionally, the availability of donor hearts has significantly declined in recent years, making it imperative to explore alternative sources. Expanding the criteria for acceptable grafts and developing newer preservation methods can enhance graft functionality. Normothermic perfusion is an emerging and promising technique that involves administering agents with documented cardioprotective effects. Thyroid hormone (TH) is traditionally used in heart transplantation for its beneficial effects on myocardial ischemia/reperfusion injury and favorable impact on cardiac remodeling. Recently, the use of thyroid hormone during normothermic perfusion has demonstrated positive effects on cardiac function. These benefits are attributed to the hormone's influence on pathways related to inflammation, apoptosis, and angiogenesis. This PhD thesis is divided into two main sections. The general section addresses the primary issues in modern clinical heart transplantation, the main methods of heart allograft maintenance, and the mechanisms through which thyroid hormone exerts its protective effects on the myocardium. The special section details the experimental protocol, molecular and statistical analyses, and discusses the role of thyroid hormone in preserving heart grafts through normothermic perfusion.
Η μεταμόσχευση καρδιάς αποτελεί τη θεραπεία εκλογής στην τελικού σταδίου καρδιακή ανεπάρκεια, με τη στατική ψυχρή καρδιοπληγία να είναι η μέθοδος εκλογής στη συντήρηση του καρδιακού αλλομοσχεύματος. Ωστόσο, η παρατεταμένη διατήρηση της καρδιάς του δότη σε συνθήκες ψύξης σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο πρώιμης δυσλειτουργίας. Αυτό αποτελεί απόρροια της υποκείμενης ισχαιμίας, αλλά και της βλάβης που εμφανίζει το μυοκάρδιο του δότη μετά την επαναιμάτωση. Από την άλλη πλευρά, τα τελευταία χρόνια διαπιστώνεται ένας σημαντικός περιορισμός του αριθμού των διαθέσιμων μοσχευμάτων, γεγονός το οποίο καθιστά επιτακτική την ανεύρεση εναλλακτικών πηγών. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί αφενός με τη διεύρυνση των αποδεκτών κριτηρίων, που χαρακτηρίζουν ένα μόσχευμα ως κατάλληλο για χρήση, και αφετέρου με την αναζήτηση νεότερων μεθόδων, που θα καταστήσουν το προς χρήση μόσχευμα περισσότερο λειτουργικό. Η νορμοθερμική διαπότιση αποτελεί μια τέτοια, νεότερη και πολλά υποσχόμενη τεχνική, που βασίζεται στη χορήγηση παραγόντων με τεκμηριωμένη καρδιοπροστατευτική δράση. Η θυρεοειδική ορμόνη (ΤΗ) χρησιμοποιείται παραδοσιακά στη μεταμόσχευση καρδιάς, λόγω των ευεργετικών επιδράσεων που αυτή εμφανίζει στον τραυματισμό του μυοκαρδίου από την ισχαιμία/επαναιμάτωση, ενώ παράλληλα έχει ευνοϊκή επίδραση στην καρδιακή αναδιαμόρφωση (remodeling). Πρόσφατα, η χρήση της θυρεοειδικής ορμόνης κατά τη νορμοθερμική διαπότιση έδειξε ένα ευνοϊκό προφίλ στην καρδιακή λειτουργία, ως συνέπεια των επιδράσεων της ορμόνης σε μονοπάτια, τα οποία σχετίζονται με τη φλεγμονή, την απόπτωση και την αγγειογένεση, αντίστοιχα. Στο γενικό μέρος της παρούσας διδακτορικής διατριβής, το οποίο διακρίνεται σε 2 κύρια τμήματα, θα αναλυθούν τα κύρια προβλήματα στη μεταμόσχευση καρδιάς στη σύγχρονη κλινική πρακτική, οι κύριες μέθοδοι συντήρησης του καρδιακού αλλομοσχεύματος αλλά και οι μηχανισμοί μέσω των οποίων η θυρεοειδική ορμόνη ασκεί την προστατευτική της δράση στο μυοκάρδιο. Στο δεύτερο, ειδικό μέρος, αναλύεται το πειραματικό πρωτόκολλο της παρούσας διατριβής, η μοριακή και στατιστική ανάλυση, ενώ τέλος γίνεται μια συζήτηση ως προς τον ρόλο της θυρεοειδικής ορμόνης στη συντήρηση του καρδιακού μοσχεύματος με τη μέθοδο της νορμοθερμικής διαπότισης.
National Documentation Centre (EKT)
