The current thesis aims to examine the affinity networks between Saktouris’ poetry and Chagall’s painting, both on the basis of the comparative factors of analogy and literature’s and painting’s semiotic approach. Therefore, our approach focuses on the convergence between word and image, that is between verbal/poetic and artistic/painting realisations in Saktouris’ poetry and Chagall’s paintings. Their work aligns with Modernism and more specifically with the movements of modernist avangard, Surrealism and Expressionism. Based on the above, we proceed with the analysis of their works, focusing on the conceptual category of zoomorphism in its’ three versions: hybrid, transformed and reversed forms, contextualised within the boundaries of earthly and heavenly worlds. Poetry and painting two artistic idioms, each with its particular modalities narratively and visually highlight the importance of their hybrid, transformed and reversed volumes, placed in an visually uncanny world divided into multiple apotropaic forms of Evil, and charting paths of redemptive exit. Our research, therefore, focused on the poetic discourse, which can visualize, and on the visual, which can narrate figuratively or allusively, attempted to highlight interesting convergences from an interpretive point of view, between the poetic work of Saktouris and the painting of Chagall, and to open up a new perspective in the study of Saktouri's poetry and poetics
Σκοπός της ανά χείρας διατριβής είναι να μελετηθούν τα δίκτυα συνάφειας μεταξύ του ποιητικού έργου του Σαχτούρη και του ζωγραφικού του Chagall στη βάση αφενός των συγκριτολογικών παραμέτρων της αναλογίας, της σημειωτικής αφετέρου προσέγγισης λογοτεχνίας και ζωγραφικής. Η προσέγγισή μας επικεντρώνεται ως εκ τούτου στη σύγκλιση λόγου και εικόνας, ρηματικών/ποιητικών δηλαδή και εικαστικών/ζωγραφικών πραγματώσεων, στο ποιητικό και ζωγραφικό έργο του Σαχτούρη και του Chagall αντίστοιχα· έργο που συντάσσεται με και αξιοποιεί τις κατακτήσεις του Μοντερνισμού, ιδιαίτερα δε εκείνες των κινημάτων της μοντερνιστικής πρωτοπορίας του Υπερρεαλισμού και Εξπρεσιονισμού. Βάσει των παραπάνω, προχωρούμε στην κειμενοκεντρική ανάλυση των συνεξεταζόμενων έργων με άξονα αναφοράς την εννοιολογική κατηγορία του ζωομορφισμού σε τρεις εκδοχές του, στις υβριδικές, στις μεταστοιχειωμένες και τις αντεστραμμένες μορφές, χωροθετημένες στα όρια του επίγειου και του ουράνιου κόσμου. Έτσι, ποίηση και ζωγραφική, δύο καλλιτεχνικά ιδιώματα, το καθένα με την ιδιαίτερη τροπολογία του, μορφοποιούν υβριδικούς, μεταστοιχειωμένους και αντεστραμμένους όγκους, αναδεικνύοντας αφηγηματικά και εικαστικά έναν κόσμο ανοικειωτικό, επιμερισμένο σε πολλαπλές αποτροπαϊκές μορφές του Κακού, και χαράσσοντας οδούς λυτρωτικής εξόδου. Η έρευνά μας, λοιπόν, επικεντρωμένη στον ποιητικό λόγο, που μπορεί να οπτικοποιεί και τον εικαστικό να αφηγείται παραστατικά ή υπαινικτικά, επιχείρησε να αναδείξει ενδιαφέρουσες από ερμηνευτική άποψη συγκλίσεις μεταξύ του ποιητικού έργου του Σαχτούρη και του ζωγραφικού του Chagall, και να διανοίξει μια νέα προοπτική στη μελέτη της ποίησης και της ποιητικής του Σαχτούρη.
Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης και Ηλεκτρονικού Περιεχομένου (ΕΚΤ)
