Background and objective: Analgesia with local anesthetics following neck surgery is not well established. Our aim was to assess ropivacaine plus magnesium sulfate end-of-surgery wound infiltration for pain relief in thyroid surgery through a prospective double-blind randomized study. Methods: Patients were randomly divided into three groups: Group S, 0.9% saline solution was infiltrated; Group R, ropivacaine 10% was administered; Group RMg, ropivacaine 7.5% plus magnesium sulfate were infiltrated. Pain perception both at rest and at movement, was measured using the visual analogue scale (VAS) 30 minutes, 1, 2, 4, 6, 12, and 24 h postoperatively. The total consumption of analgesics (morphine analogs) was recorded. Cortisol, TNF-α, IL-6 levels were measured at 30 minutes prior to infiltration, at postoperative hour 6 and 2. Results: Demographics and clinical characteristics were similar between the groups. The VAS scores at rest and during movement were significantly lower in the RMg group compared to the saline or ropivacaine groups. Total analgesic consumption was also significantly lower in the RMg group. No operation-, wound-, or infiltration-related adverse effects were recorded in the study groups. Better overall satisfaction was obtained for the RMg group. Conclusion: Ropivacaine plus magnesium sulfate wound infiltration seems to provide effective pain control for patients undergoing thyroid surgery.
Σκοπός: Σκοπός της μελέτης ήταν να διαπιστωθεί αν ο συνδυασμός ροπιβακαϊνης με θειϊκό μαγνήσιο οδηγεί σε καλύτερο αναλγητικό αποτέλεσμα μετά από την τοπική διήθηση του τραύματος της θυρεοειδεκτομής ή παραθυρεοειδεκτομής. Μέθοδος: Πρόκειται για μια τυχαιοποιημένη διπλά τυφλή μελέτη κατά την οποία ο ασθενής θα ανήκε σε μια από τις παρακάτω ομάδες: Ομάδα R: Διήθηση του τραύματος από το χειρουργό κατά την σύγκλειση με ροπιβακαϊνη 7.5%. Ομάδα MgR: Διήθηση του τραύματος από το χειρουργό κατά την σύγκλειση με συνδυασμό ροπιβακαϊνης 7.5% και θειϊκού μαγνησίου Ομάδα P (Placebo): Διήθηση του τραύματος από το χειρουργό κατά την σύγκλειση με N/S 0.9%. Μετεγχειρητικά κατά τις χρονικές στιγμές 30 λεπτα, 1,2,4,6,12,24 ώρες εκτιμήθηκε το άλγος με τη χρήση της κλίμακας VAS ενώ καταγράφηκε η συνολική κατανάλωση αναλγητικών σε ανάλογα μορφίνης. Τα επίπεδα κορτιζόλης, TNF-α και IL-6 υπολογίστηκαν τις χρονικές 30 λεπτά πριν τη διήθηση του τραύματος και στις 6 και 24 ώρες μετεγχειρητικά. Αποτελέσματα: Συνολικά 66 ασθενείς συμμετείχαν στη μελέτη. Η συνολική 24ωρη κατανάλωση αναλγητικών ήταν σημαντικά μικρότερη για τους ασθενείς της ομάδας MgR έλαβαν σε σύγκριση με τους ασθενείς της ομάδας R (7.53 ± 14.55 mg vs. 18.30 ± 13.16 mg, p < 0.01, αντίστοιχα). Οι ασθενείς της ομάδας P εμφάνισαν την μεγαλύτερη ανάγκη αναλγησίας σε σύγκριση με τις άλλες δυο ομάδες. (39.35 ± 19.93 mg vs. 7.53 ± 14.55 mg vs. 18.30 ± 13.16 mg, p < 0.001). Η ομάδα MgR εμφάνισε στατιστικά σημαντικά μικρότερο στην κλίμακα VAS τόσο κατά την ηρεμία όσο και την κίνηση σε όλες τις χρονικές στιγμές συγκρινόμενη με την ομάδα R και placebo (p<0.05). Ωστόσο, η ανάλυση των βιοχημικών δεικτών δεν κατέληξε σε καποια διαφορά. Η πιο συχνή ανεπιθύμητη ενέργεια ήταν η αίσθηση ξηρότητας (sore throat) χωρίς διαφορά μεταξύ των ομάδων. Συμπεράσματα: Η συγχορήγηση ροπιβακαϊνης και θειϊκού μαγνησίου φαίνεται αποτελεσματική στην ελάττωση του μετεγχειρητικού πόνου μετά από θυρεοειδεκτομή, ενώ παράλληλα σημειώνεται η ικανοποίηση των ασθενών.
National Documentation Centre (EKT)
