For many years Urologists were not interested in what happened to the ureteral stump after nephrectomy. It was thought that it did shrink and was a useless remnant in the body. A few published papers on secondary ureterectomy due' to various lessions that originated from the ureteral remnant and some experiments in using it during remai transplantation was the reasanfor studying the vitality of the ureter after nephrectomy. The occurance of various complications due to the primary lesion was also studied. Today we believe that the ureteral stump is not inactive or a "dead" organ but it can be used for reconstruction of the drainage system of the Kidney. When tuberculosis or malignancy of the transitional epithelium were the causes of primary nephrectomy the use of the stump is minimal as it is described in the available international literature. Also when there are possibilities of infection, calcules formation or reflux the stump should not be used. The appearance of possible complications in a normal ureteral stump is minimal and operating approach to these is not different from the ordinary approach to the ureter. The remaining of the normal ureteral stump in the body is necessary as it can be used for reoontruction of the drainage system of the opposite kidney and replacement of the necrosed ureter during renal transplantation. In conclusion the ureteral stump is a vital and useful organ and should be Kept intact if it is normal unless nephrectomy is performed for tuberculosis of the Kidney or a transitional cell tumour of the Kidney.
Η τύχη του κολοβώματος του ουρητήρα ύστερα από νεφρέκτομή,ήταν τελείως άγνωστη και η πεποίθηση των ουρολόγων ήταν ότι,το κολόβωμα του ουρητήρα που παραμένει ύστερα από νεφρεκτομή,ατροφεί,συρρικνώνεται και γενικά,είναι ανίκανο να χρησιμοποιηθεί και να παίξει το ρόλο για τον οποίο είναι προορισμένο. Η δημοσίευση διάφορων περιπτώσεων δευτερεύουσας ουρητρρεκτομής εξαιτίας επιπλοκών που είχαν αρχική εστία το εγκαταλειφθέν κολόβωμα αφενός και n προσπάθεια χρησιμοποίησης του οργάνου αυτού στις μεταμοσχεύσεις των νεφρών σαν ενναλακτική λύση αφετέρου , έδωσαν αφορμή να μελετηθεί το όλο θέμα τις ζωτικότητας του ουρητήρα που παραμένει ύστερα από νεφρεκτομή και της πιθανότητας εμφάνισης επιπλοκών στο όργανο αυτό.Επίσης να μελετηθεί και η σχέση που υπάρχει ανάμεσα στη νόσο για την οποία γίνεται η νεφρεκτομή και της δευτεροπαθούς επιπλοκής στο κολόβωμα. Σήμερα είναι ννωστό ότι,τοκολόβωμα δε γίνεται νεκρό και ανενεργές όργανο,αλλά παραμένει ένα όργανο ζωντανό που μπορεί να προσφέρε ι , όπως και πριν,για την αντιμετώπιση διάφορων περιπτώσεων αποκατάστασης της αποχέτευσης των νεφρών. Οι περιπτώσεις αυτές ελαχιστοποιούνται σε φυματίωση του ουροποιητικού και σε όγκους του ουροθηλίου,όπως συμπεραίνεται από τα διεθνή βιβλιογραφικά δεδομένα αλλά και από τη μελέτη των δικών μας περιπτώσεων. Η χρησιμοποίηση του οργάνου αυτού ε ί ν α ι δυνατή σ'όλες τ ι ς άλλες παθήσεις για τ ι ς οποίες εκτελείται μιά νεφρεκτομή,με την προϋπόθεση ότι λείπουν διάφοροι προδιαθεσικοί παράγοντες για τη μετέπειτα εμφάνιση επιπλοκής,όπως Λιθίαση, φλεγμονή,παλινδρόμηση κ.ά. Η πιθανότητα ανάπτυξης επιπλοκών σε φυσιολογικά κολοβώματα είναι μηδαμινή και η επιτυχής αντιμετώπιση τους,όταν δημιουργηθούν,ευχερής και χωρίς κανένα κίνδυνο. Για το λόγο αυτό η διατήρηση του φυσιολογικού κολοβώματος είναι απαραίτητη δεδομένου ότι σε περιπτώσεις που είναι αναγκαία η χρήση του για την αποκατάσταση της συνέχειας της αποχετευτικής οδού του άλλου νεφρού ή και στις περιπτώσεις νέκρωσης του ουρητήρα του νεφρού που μεταμοσχεύτηκε,n προσφορά του είναι τεράστιας σημασίας. Συμπερασματικά θα πρέπει να πούμε ότι το κολόβωμα του ουρητήρα,είναι ένα ζωντανό και χρήσιμο όργανο και πρέπει να διατηρείται όταν,προεγχειρητικά,ο ουρητήρας ε ί ν α ι φυσιολογικός,εκτός από νεφρεκτομές για φυματίωση του ουροποιητικού και όγκους του ουροθηλίου.
National Documentation Centre (EKT)
