Οι πολιτικές ψυχικής υγείας στην Ελλάδα καλύπτουν το ανθρώπινο δικαίωμα κάθε ατόμου να ζει και να δρα σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία και να είναι ταυτόχρονα σε θέση να επιτύχει καλύτερη ποιότητα ζωής, σύμφωνα με τους δικούς του στόχους. Σκοπός της παρούσας διπλωματικής εργασίας ήταν να δοθεί το πλαίσιο της πορείας των πολιτικών για τη ψυχική υγεία στην Ελλάδα για την αντιμετώπιση και κάλυψη των αναγκών των ατόμων με ψυχικές διαταραχές, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει και τις αποφάσεις για την αντιμετώπισή τους. Μεθοδολογία Η εργασία αποτελεί μια ανασκοπική έρευνα. Βασίστηκε σε αναζήτηση με
συστηματικό τρόπο βιβλιογραφικών αναφορών και έγκυρων άρθρων του διαδικτύου. Η βιβλιογραφική ανασκόπηση πραγματοποιήθηκε σε διεθνές και εθνικό επίπεδο σε ηλεκτρονικές βάσεις δεδομένων (Scorpus, PubMed, GoogleScholar, Elsevier, Iatrotek), υπό την μέθοδο Prisma,με βάσητις λέξεις κλειδιά: «ψυχικές διαταραχές», “mentaldisorders” – «αποϊδρυματοποίηση» “deistitutionaisation”–«ανθρώπινα δικαιώματα» “humanrights”. Ειδικότερα, ακολουθήθηκαν τα βήματα της
συστηματικής ανασκόπησης, όπως διαμόρφωση του ερωτήματος, συστηματική αναζήτηση δεδομένων και αξιολόγηση των μελετών που συλλέχθηκαν. Μετά τη συλλογή δεδομένων έγινε η αποδελτίωση, όπου ξεχωρίστηκαν τα δεδομένα που
άπτονταν του θέματος της εργασίας. Αποτελέσματα Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι παρόλο που το σύστημα ψυχικής υγείας στην
Ελλάδα επιδοτήθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση με 700.000.000 ευρώ και είχε στόχο την πλήρη αποϊδρυματοποίηση των ατόμων με ψυχικές διαταραχές και την διαβίωσή τους και κοινοτικές δομές, δεν πέτυχε πλήρως λόγω έλλειψης πόρων, εξειδικευμένων
ιατρών και δυσπραγίας του συστήματος. Επίσης, η ψυχιατρική μεταρρύθμιση χαρακτηρίστηκε από μια αργή διαδικασία, ενώ οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα, ως απάντηση στη κρίση, έχουν εφαρμόσει οριζόντιες περικοπές στο προϋπολογισμό, αντί για μεταρρυθμίσεις στο τομέα της υγείας. Η πανδημία, η οικονομική κρίση και η ανεργία επιβάρυναν ψυχολογικά τους πολίτες, με αποτέλεσμα την αύξηση των εισαγωγών σε ψυχιατρικές κλινικές, επισκέψεις σε εξωτερικά ιατρεία και μονάδες iv έκτακτης ανάγκης, αυτοκτονίες, ανθρωποκτονίες, αύξηση διαζυγίων και θνησιμότητας. Συμπεράσματα Το κύριο συμπέρασμα που απορρέει από την παρούσα εργασία είναι ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει τις συνέπειες μιας βαθιάς ανθρωπιστικής κρίσης που την ανάγκασε παρόλες τις ελλείψεις που αντιμετωπίζει ο τομέας Ψυχικής Υγείας να κάνει οριζόντια περικοπή δαπανών, με αποτέλεσμα να υπολειτουργούν οι μονάδες ψυχικής υγείας. Εν τούτοις παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει υπάρχει μία μετάβαση από τον εγκλεισμό των ασθενών σε άσυλα προς δημοτικές κοινότητες ενώ τα ΚΕΨΥ εξυπηρετούν τις αυξημένες απαιτήσεις του πληθυσμού παρόλες τις ελλείψεις στο προσωπικό και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στη χρηματοδότηση.
.jpg){kind=logo}
Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής (ΠΑ.Δ.Α.)
