Η παρούσα έρευνα έχει ως υπόθεση εργασίας την ύπαρξη μιας φράκταλ διάστασης στη σχεδιαστική
πρακτική. Βάσει αυτής στο πρώτο μέρος διερευνά την σχέση μεταξύ Γλώσσας και Αρχιτεκτονικής
δείχνοντας τις σημασιολογικές και συντακτικές ιδιότητες που απέκτησε το αρχιτεκτονικό σημείο,
ανάλογα του γλωσσικού, κατά την περίοδο μετά-το-μοντέρνο 1960-1970. Η σύνθεση των δυο
γλωσσολογικών κατευθύνσεων συμπυκνώνεται στην περίπτωση μελέτης της Γλώσσα των Προτύπων,
μια μέθοδο σχεδιασμού και οργάνωσης πολύπλοκων συστημάτων που παρουσιάστηκε πρώτα από
τον C.Alexander το 1977. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι, σημασιολογικά, η αρχιτεκτονική μορφή
είναι το σημαίνον ενώ το περιεχόμενο ή το νόημά της το σημαινόμενο. Αντίστοιχα η συντακτική
ιδιότητα είναι ο τρόπος με τoν οποίο αρθρώνεται το νόημα τόσο σε ένα κτίριο, μέσα από πρότυπα,
όσο και στην γλώσσα, μέσα από τους γραμματικούς κανόνες.
Κατόπιν αυτής της σύνδεσης, στο δεύτερο μέρος παρουσιάζεται η μορφοκλασματική γεωμετρία
και τεκμηριώνεται η σχέση μεταξύ χάους και αρχιτεκτονικής μέσα από τον μη γραμμικό (χαοτικό)
τρόπο της φύσης του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού, την επιστήμη της πολυπλοκότητας και την ανά-
δυση. Εν συνεχεία μέσω της θεωρίας της βιοφιλίας και βάση ερευνών αποδεικνύεται ότι μπορούμε
να μιλάμε για μια φράκταλ δομή του ανθρώπινου εγκεφάλου. Πειράματα του λογισμικού 3M-VAS
της τεχνολογίας eye-tracking έδειξαν οτι η αυξημένη υποσυνείδητη προσοχή που ασκούν κτίρια με
οργανωμένη πολυπλοκότητα, έχουν σαν αποτέλεσμα την καλύτερη χαρτογράφηση περιβαλλόντων
από τον ανθρώπινο εγκέφαλο και την ενίσχυση της αίσθησης της ασφάλειας. Τέτοια περιβάλλοντα
που ιεραρχούν την οργανωμένη πολυπλοκότητα με διάσταση φράκταλ 1.4-1.5 σε πολλαπλές κλίμα-
κες, ασκούν θεραπευτική επιρροή (μείωση του άγχους) στην ανθρώπινη φυσιολογία, συμβάλλοντας
έτσι στην ευζωία των ανθρώπων. Σε αντίθετη περίπτωση περιβάλλοντα που αγνοούν μια τέτοια
ιεραρχία της πολυπλοκότητας ή ακόμα και την απουσία αυτής, αυξάνουν τα επίπεδα άγχους στην
ανθρώπινη φυσιολογία με αρνητικά αποτελέσματα. Τα παραπάνω πειραματικά δεδομένα στηρίζουν
τη Θεωρία της Αρχιτεκτονικής του Ν.Α.Σαλίγκαρου ο οποίος μέσα από το επιστημονικό μοντέ-
λο του μιμιδίου εξηγεί πώς οι αρχιτεκτονικές τυπολογίες και τα σχεδιαστικά στοιχεία μεταδίδο-
νται στην κοινωνία. Βάση της θεωρίας παρουσιάζονται βιολογικοί και γεωμετρικοί κανόνες αντί
των αισθητικών, με γνώμονα την παραγωγή θεραπευτικών χώρων κι όχι στρεσογόνων. Η θεωρία
παρουσιάζει μια πρόταση σχεδιασμού σε όλες τις κλίμακες (μικρή, ενδιάμεση, μεγάλη) ανάλογη με
την μορφοκλασματική διαμόρφωση που βρίσκουμε στα φυσικά φράκταλ. Παραδείγματα τέτοιων
περιπτώσεων προσαρμοστικής αρχιτεκτονικής θεωρούνται αυτά της παραδοσιακής τέχνης και
αρχιτεκτονικής.
Τα συμπεράσματα της εργασίας οδηγούν σε επαρκείς ενδείξεις ώστε να θεωρήσουμε οτι μια
φράκταλ προσέγγιση του σχεδιασμού, σε πολλαπλές κλίμακες εφαρμογής, από το γράμμα μέχρι και
το κτίσμα, τόσο σε επίπεδο τέχνης και αρχιτεκτονικής όσο και σε επίπεδο πολεοδομίας, συμβάλλει
στην αύξηση της ευζωίας των ανθρώπων (well being) και στους στόχους της βιώσιμης ανάπτυξης.
.jpg){kind=logo}
University of West Attica
