Στην παρούσα εργασία προτείνεται ο επανασχεδιασμός ενός διατηρητέου κτιρίου στην Πάρο επιδιώκοντας τη θύμηση της πρότερης χρήσης του, δηλαδή αυτή του νερόμυλου.Αρχικά πραγματοποιείται η ανάλυση πεδίου και το ιστορικό του κτιρίου παράλληλα με την βιβλιογραφική μελέτη σχετικά με την επανάχρηση κενών βιομηχανικών κελυφών και επαν-ερμηνείας τους. Στην συνέχεια παρουσιάζεται μελέτη παραδειγμάτων αντίστοιχης χρήσης και υπό το πρίσμα των νέων αναγκών και δραστηριοτήτων, προτείνεται η νέα χρήση. Στόχος της παρούσας μελέτης είναι ο χώρος να εξελιχθεί σε ένα σημείο αναφοράς,ένα καταφύγιο στο οποίο ο επισκέπτης επιστρέφει στον εαυτό του και γαληνεύει, ανακαλεί και αναπολεί ενώ παράλληλα εμπνέει και εμπνέεται. Ιδιαίτερα στον κάτω χώρο του κτιρίου,όπου εισέρχεται το νερό, σκηνοθετείται ένας χώρος γαλήνης και απομόνωσης με έντονη την συνδιαλλαγή του νερού στο εσωτερικό του κτιρίου με το θαλασσινό νερό. Κατά τη συνθετική διαδικασία ακολουθήθηκε κατά κύριο λόγο ο άξονας της πορείας του νερού στο κτίριο. Ενώ στον εξωτερικό χώρο που αναδιαμορφώθηκε, προστέθηκαν επιπλέον χαράξεις, κάθετες στον άξονα αυτό.
.jpg){kind=logo}
University of West Attica
