Εισαγωγή: Ο Αχίλλειος τένοντας είναι ο μεγαλύτερος, ισχυρότερος και ο πιο παχύς τένοντας στο ανθρώπινο σώμα. Η ΑΤ είναι ένας γενικός όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει κλινικές καταστάσεις υπέρχρησης γύρω από τον Αχίλλειο τένοντα
(Sivrika et al.,2023) και σύμφωνα με τους Mafulli και τους συνεργάτες του, η τενοντοπάθεια ορίζεται από την εξής τριάδα: πόνος, οίδημα στον τένοντα και λειτουργική ανικανότητα. Αυτό αποτελεί ένα αυξανόμενο παγκόσμιο πρόβλημα που επηρεάζει ένα
ευρύ φάσμα ανθρώπων, όπως αθλητές, εργαζόμενους και ηλικιωμένους (Charles etal.,2023). Η ΑΤ μπορεί να συμβεί στο μέσο τμήμα του Αχίλλειου τένοντα ή στην κατάφυση του τένοντα. Η μη καταφυτική τενοντοπάθεια εμφανίζεται πιο συχνά σε ηλικιωμένα, λιγότερο δραστήρια και υπέρβαρα άτομα, ενώ η καταφυτική τενοντοπάθεια εμφανίζεται συνήθως σε πιο σωματικά δραστήριους πληθυσμούς (Križaj et al.,2022) και κυρίως σε αθλητικές δραστηριότητες όπως είναι το τρέξιμο και αθλήματα που περιλαμβάνουν άλματα (Pavone et al.,2019). H χρόνια ΑΤ εμφανίζεται συχνά τόσο σε αθλητικά όσο και μη αθλητικά άτομα (Arora et al., 2022) και χαρακτηρίζεται από συμπτώματα διαρκούν πάνω από 3 μήνες (Dilger and Chimenti,2019). Η αιτιολογία της AT παραμένει ασαφής, αν και φαίνεται να είναι πολυπαραγοντική καθώς είναι αποτέλεσμα ενδογενών και εξωγενών παραγόντων. Η άσκηση φαίνεται να είναι η παρέμβαση με το υψηλότερο επίπεδο τεκμηρίωσης. Οι κλινικές κατευθυντήριες οδηγίες αναφέρουν ισχυρές ενδείξεις για τη χρήση διαφόρων τύπων άσκησης, όπως έκκεντρη, σύγκεντρη, ισομετρική και άσκηση με υψηλή αντίσταση που εκτελείται με αργό ρυθμό. Ο πόνος που προκαλείται από την Αχίλλειο τενοντοπάθεια έχει αποδειχτεί ότι επηρεάζει την ισορροπία του ασθενή και καθώς η πάθηση αυτή γίνεται χρόνια οι ίδιοι αναπτύσσουν φόβο για την κίνηση και πιθανή επανεμφάνιση τραυματισμού, μία κατάσταση η οποία ονομάζεται κινησιοφοβία (Ryan et al.2022).
Σκοπός: Ο σκοπός της παρούσας ανασκόπησης ήταν να αξιολογήσει την επίδραση της θεραπευτικής άσκησης στη μείωση του πόνου, στη βελτίωση της ισορροπίας και στη μείωση της κινησιοφοβίας σε άτομα με Αχίλλειο τενοντοπάθεια. Επίσης, γίνεται σύγκριση στα διάφορα είδη θεραπευτικής άσκησης.
Μεθοδολογία: Πραγματοποιήθηκε αναζήτηση άρθρων στις βάσεις δεδομένων PubMed, Scopus και PEDro. Τα άρθρα ήταν κλινικές περιπτώσεις, τυχαιοποιημένες κλινικές δοκιμές, πιλοτικές μελέτες και τυχαιοποιημένες πιλοτικές μελέτες των τελευταίων 15 χρόνων. Οι μελέτες αυτές είχαν μία ομάδα τουλάχιστον να έχει την άσκηση ως μοναδική θεραπεία χωρίς να συνδυάζεται με άλλη θεραπεία, οι ασθενείς είχαν χρόνια τενοντοπάθεια (συμπτώματα πάνω από 3 μήνες) και να ήταν στο εύρος ηλικίας 18-
65 ετών, καταφυτικής ή μη καταφυτικής εντόπισης και οι έρευνες να έχουν αναρτημένα τα αποτελέσματα.
Αποτελέσματα Οι θεραπευτικές ασκήσεις είναι αποτελεσματικές στη μείωση του πόνου, της κινησιοφοβίας και στη βελτίωση της ισορροπίας. Οι έκκεντρες ασκήσεις (ECC) είναι η πιο αποδεδειγμένη και αποτελεσματική θεραπεία, καθώς προσφέρουν μακροπρόθεσμα θεραπευτικά οφέλη και διαθέτουν την ισχυρότερη επιστημονική τεκμηρίωση. Παρόλο που άλλες θεραπείες δείχνουν υποσχόμενα αποτελέσματα, απαιτείται περαιτέρω έρευνα, καθώς η διαθέσιμη βιβλιογραφία που τις υποστηρίζει δεν είναι
τόσο εκτενής ούτε τόσο καλά τεκμηριωμένη όσο η χρήση των έκκεντρων ασκήσεων (ECC).
Συμπέρασμα: Παρόλο που υπήρξε έλλειψη άρθρων, κυρίως στην ισορροπία και την κινησιοφοβία, η άσκηση είναι απαραίτητο να εντάσσεται στο πλάνο αποκατάστασης της Αχίλλειου τενοντοπάθειας.
Λέξεις κλειδιά: Αχίλλειος τενοντοπάθεια, ασκήσεις, πόνος, ισορροπία, κινησιοφοβία
.jpg){kind=logo}
Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής (ΠΑ.Δ.Α.)
