Η φέρουσα ικανότητα αποτελεί πρωταρχικό μέλημα στη θεμελίωση τεχνικών έργων. Το ίδιο βάρος της κατασκευής, αλλά και τα επιπλέον φορτία πρέπει να μεταφέρονται στο έδαφος με ασφάλεια και οικονομία. Αν και πολλοί επιστήμονες έχουν ερευνήσει θεωρητικά και πειραματικά το μηχανισμό αστοχίας και εκτιμήσει τη φέρουσα ικανότητα εδάφους κάτω από ένα μεμονωμένο θεμέλιο, μόνο λίγοι έχουν επικεντρωθεί στην κατανόηση της αλληλεπίδρασης δυο πεδίλων. Στην παρούσα διπλωματική εργασία, αριθμητικές αναλύσεις μέσω του λογισμικού Phase2 πραγματοποιήθηκαν, με σκοπό να διερευνηθεί η μεταβολή της φέρουσας ικανότητας συγκριτικά με την απόσταση των θεμελίων. Αρχικά, αναλύσεις εκτελέστηκαν σε μεμονωμένα τραχιά θεμέλια, εδρασμένα σε μη συνεκτικά εδάφη. Η φέρουσα ικανότητα (qu) καθώς και ο συντελεστής φέρουσας ικανότητας (Νγ) προσδιορίστηκαν και συγκρίθηκαν με προηγούμενες μελέτες. Στη συνέχεια, πραγματοποιήθηκαν δοκιμές σε δυο τραχιά επιφανειακά θεμέλια, εδρασμένα στα ίδια εδάφη με τα μεμονωμένα, ο συντελεστής αλληλεπίδρασης (ξγ) υπολογίστηκε και οι μηχανισμοί αστοχίας των εδαφών παρουσιάστηκαν. Επίσης, διαγράμματα του συντελεστή ξγ συναρτήσει της κανονικοποιημένης απόστασης (S/B) για διάφορες γωνίες εσωτερικής τριβής (φ) κατασκευάστηκαν και συγκρίθηκαν με προηγούμενες θεωρητικές, πειραματικές και αριθμητικές μελέτες.
.jpg){kind=logo}
University of West Attica
