Η πέμπτη έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου των Ψυχικών Διαταραχών (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, Fifth edition – DSM-5) κυκλοφόρησε το Μάιο του 2013, από την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία, και πυροδότησε έναν ευρύ επιστημονικό διάλογο, καθώς ενέχει ποικίλες αλλαγές σε σχέση με τις προηγούμενες εκδόσεις του. Η παρούσα εργασία αποτελεί μία ανασκόπηση αυτού του διαλόγου, ενώ δίνεται έμφαση στα κύρια σημεία κριτικής και προβληματισμού αναφορικά με ορισμένες σημαντικές αλλαγές. Αρχικά, περιγράφονται η εξελικτική πορεία των διάφορων εκδόσεων τού DSM, οι βασικές αρχές και πρακτικές της παρούσας έκδοσης και τα κυριότερα σημεία αμφισβήτησής της. Στη συνέχεια, εξετάζονται αναλυτικά ορισμένες αξιοσημείωτες αλλαγές σε συγκεκριμένες διαγνωστικές κατηγορίες, και οι συνέπειες που αυτές είναι πιθανό να επιφέρουν στη διάγνωση και την αντιμετώπιση των αντίστοιχων ψυχικών διαταραχών. Εν κατακλείδει, η κεντρική κριτική στην πέμπτη έκδοση του DSM είναι ότι κλιμακώνει την πορεία ιατρικοποίησης των ψυχικών διαταραχών, η οποία χαρακτηρίζει τις τελευταίες εκδόσεις του, παθολογικοποιεί μία σειρά από καθημερινές εμπειρίες και συμπεριφορές, και διευρύνει τον υπό διάγνωση πληθυσμό, ιδιαίτερα στα παιδιά και τους ηλικιωμένους, με κίνδυνο την επέκταση της χρήσης φαρμακευτικής αγωγής σε νέες πληθυσμιακές ομάδες.
(EL)
The fifth edition of the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM- 5) was released by the American Psychiatric Association in May 2013 and has provoked a broad scientific discussion, since it entails significant changes in relation to its previous editions. The current paper offers a review of this discussion, with emphasis on the main changes that are under dispute. Initially, we discuss the developmental course of the various editions of the DSM, the main principles and practices of the current edition as well as the main points of critique against it. We then examine in more detail some significant changes in particular diagnostic categories and their expected implications for the diagnosis and treatment of these mental disorders. In conclusion, the main critique against DSM-5 is that it seems to intensify the medicalisation of mental disorders, which characterises its latest editions, to pathologise a range of everyday experiences and behaviours, and to broaden the diagnosed population, especially to children and the elderly, expanding possibly the use of medication to new age groups.
(EN)
Ελληνική Ψυχολογική Εταιρεία (ΕΛΨΕ)
