59 σ.
The second post-war generation is considered forgotten and wronged by literary criticism and research. George Aragis says of her: "The second post-war poetic generation is still on the sidelines, and therefore ignored. [...] The logic of the literary movement accepts as important poets only those of the living are well known. That is, it identifies value with the public surface. " The present work will attempt a walk in
this uncharted - somewhat - generation, choosing to consider three poets that fit into different trends each, according to the ranking of Kostas Papageorgiou. The first trend, including Markos Meskos, concerns a poetry of a social character, directly intertwined with historical reality and the feeling of defeat.The second trend is related
to elements of existential anguish and fear of wear and death, with Nikos Alexis Aslanoglou being one of its main representatives. Finally, the third trend, where Christos Laskaris ranks, is distinguished by indifference to the social environment and a preference for loneliness and moments of everyday life. The aim of the work is, through the study of three thematically and aesthetically dissimilar poets, to draw as representative conclusions as possible for the second post-war generation and its overall imprint on Greek poetry.
Βιβλιογραφία: σ. 56-59
Η δεύτερη μεταπολεμική γενιά θεωρείται λησμονημένη και αδικημένη από τη φιλολογική κριτική και έρευνα. Ο Γιώργος Αράγης αναφέρει γι’ αυτήν: «Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά εξακολουθεί να βρίσκεται στο περιθώριο, και συνεπώς παραγνωρισμένη. […] Η λογική της λογοτεχνικής κίνησης δέχεται ως σημαντικούς ποιητές μονάχα όσους από τους ζωντανούς είναι πολύ γνωστοί. Ταυτίζει, δηλαδή, την
αξία με τη δημόσια επιφάνεια»1. Η παρούσα εργασία θα επιχειρήσει μια περιδιάβαση σ’ αυτήν την αχαρτογράφητη – τρόπον τινά – γενιά, επιλέγοντας να εξετάσει τρεις ποιητές που εντάσσονται σε διαφορετικές τάσεις ο καθένας, σύμφωνα με την κατάταξη του Κώστα Παπαγεωργίου.2 Η πρώτη τάση, στην οποία συμπεριλαμβάνεται
και ο Μάρκος Μέσκος, αφορά μια ποίηση κοινωνικού χαρακτήρα, άμεσα συνυφασμένη με την ιστορική πραγματικότητα και το αίσθημα της ήττας. Η δεύτερη τάση σχετίζεται με στοιχεία υπαρξιακής αγωνίας και φόβου απέναντι στη φθορά και τον θάνατο, με τον Νίκο Αλέξη Ασλάνογλου ν’ αποτελεί έναν από τους κύριους εκπροσώπους της. Τέλος η τρίτη τάση, όπου κατατάσσεται ο Χρίστος Λάσκαρης,
διακρίνεται από αδιαφορία για το κοινωνικό περιβάλλον και προτίμηση για τη μοναξιά και τις στιγμές της καθημερινότητας. Στόχος της εργασίας είναι, μέσω της μελέτης τριών ανόμοιων από θεματική και αισθητική άποψη ποιητών, να εξαγάγουμε όσο το δυνατόν πιο αντιπροσωπευτικά συμπεράσματα για τη δεύτερη μεταπολεμική
γενιά και το συνολικό αποτύπωμα της στην ελληνική ποίηση.
Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
