50 σ.
Παρά τις πρόσφατες εντυπωσιακές προόδους στις τεχνικές υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, η διάγνωση και η διαχείριση των γυναικών με πτωχή ωοθηκική ανταπόκρισης εξακολουθεί να θεωρείται πρόκληση, απλώς και μόνο επειδή δεν ανταποκρίνονται στη θεραπεία. Καθώς η παθοφυσιολογία της πτωχής ωοθηκικής ανταπόκρισης περιλαμβάνει τον ασύλληπτο παράγοντα της μειωμένης ωοθηκικής λειτουργίας, τόσο η διάγνωση όσο και η διαχείριση τροφοδοτούν μια συνεχή έντονη συζήτηση που καταγράφεται στη διεθνή βιβλιογραφία. Από τα κριτήρια που χρησιμοποιούνται για τη διάγνωση έως την πληθώρα στρατηγικών και επικουρικών θεραπειών που προτείνονται, το αίνιγμα της πτωχής ωοθηκικής ανταπόκρισης εξακολουθεί να προβληματίζει την ιατρική κοινότητα. Επιπρόσθετα, νέες θεραπευτικές προσεγγίσεις, από τη θεραπεία με βλαστοκύτταρα και τη θεραπεία αναζωογόνησης των ωοθηκών έως τη θεραπεία μιτοχονδριακής υποκατάστασης, έχουν αναδυθεί, αν και δεν διεκδικούν ακόμη καθεστώς κλινικής ρουτίνας. Η πολύπλοκη και χρονικά ευαίσθητη φύση αυτής της υποομάδας υπογόνιμων γυναικών, υποδηλώνει την απαίτηση για συναίνεση σχετικά με έναν κοινό αποδεκτό ορισμό, τη διάγνωση και την επακόλουθη αποτελεσματική θεραπευτική στρατηγική. Η παρούσα ανασκόπηση της βιβλιογραφίας αναλύει τα πάγια κριτήρια που χρησιμοποιούνται για τη διάγνωση και την εύστοχη κατηγοριοποίηση των ασθενών με πτωχή ωοθηκική ανταπόκριση, ενώ προχωρά στην κριτική αξιολόγηση των υφιστάμενων και νέων στρατηγικών αναφορικά με τη διαχείρισή τους. Συζητούνται οι ασυμφωνίες στη διάγνωση και οι αντίστοιχες επιπτώσεις, ενώ η υπάρχουσα ποικιλομορφία στις επιλογές αντιμετώπισης αναδεικνύει την ανάγκη εξατομικευμένης αντιμετώπισης.
Despite recent impressive advances in assisted reproductive technology, the diagnosis and treatment of poor ovarian response is still considered a challenge. As the pathophysiology of poor ovarian response includes the elusive factor of reduced ovarian function, both diagnosis and management fuel an ongoing intense debate recorded in the international literature. From the criteria used for diagnosis to the plethora of strategies and adjuvant therapies proposed, the enigma of poor ovarian response continues to puzzle the medical community.
In addition, new therapeutic approaches, from stem cell therapy and ovarian rejuvenation to mitochondrial replacement therapy, have emerged, although they do not yet claim routine clinical status. The complex and time-sensitive nature of this subgroup of infertile patients suggests a requirement for consensus on a horizontally accepted definition, diagnosis and subsequent effective therapeutic strategy. This literature review analyses the established criteria used for the diagnosis and appropriate categorisation of patients with poor ovarian response, and proceeds to critically evaluate existing and new strategies regarding their management. Discrepancies in diagnosis and the corresponding implications are discussed, while the existing diversity in treatment options highlights the need for individualized management
Βιβλιογραφία: σ. 41-50
Democritus University of Thrace
